Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

„W męczącym miłosnym letargu…”-improwizacja

Witold K.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Witold K.

Witold K.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Deszczu strugi zalewają kraj możliwości.
Kraj pozbawiony miłości,
Lecz pełny finansowych możliwości.

Wszystko ucieka przez palce niczym woda,
A odwaga schowana do kieszeni,
Animuszu nie doda,
Tylko delikatnie w mroku się mieni…

Chciałbym być gdzie indziej- przy Tobie,
Lecz życie skazało na ten wybór
-Najlepszy z możliwych.
Więc jestem tu i pełno myśli majaczy w mej głowie.

Czy kiedy wrócę rzucisz mi się w ramiona,
Czy odepchniesz swym wzrokiem?
Najgorsza jest miłość niespełniona,
Więc błagam by nie była moim wyrokiem.

Deszczu strugi zalewają kraj możliwości,
Zalewają serce schowane w cieniu Irlandzkiego słońca.
Oby nadszedł dzień powrotu i radości,
Oby nie okazało się, że połamie mi on wszystkie kości…

negatywny poeta

negatywny poeta

Opublikowano
Opublikowano

Wiersz pełen nostalgicznych przeżyć człowieka, który wyjechał w pogoni za pracą, za pieniędzmi, pozostawiając swoją ukochaną... nie podoba mi się zwrot "by nie okazało się, że połamie mi on wszystkie kości…" jakby szukanie rymu na siłę. Ale trzeba przyznać że wiersz jest na czasie i dotyczy większości Polaków;) pozdrawiam i dziękuję za komentarz do wierszu "Żyła". Dodałem nowy wiersz " Natchniony", jakby co to zachęcam do czytania i komentowania.

Witold K.

Witold K.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dzięki za komentarz.Ja mimo wszystko nie myślę że ten zwrot został dodany na siłe-poprostu chciałem pokazać iż mam nadzieję że w dzień powrotu nie okaże się że straciłem wszystko co miałem-miłość.Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Starzec
      Przemyt

      Przez Starzec · Opublikowano

      @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Perpetuum

      Przez Starzec · Opublikowano

      gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Wędrowiec.1984
      anyżowo

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...