Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zbyt Późno

dark_girl_x
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

karmanti

karmanti

Opublikowano
Opublikowano

"szklane", "lodowate", "zimne" i ta krew, a to wiersz o miłości, nawet jeśli o tej nieodwzajemnionej czy utraconej, to jakoś nawet nie czuję tu nutki żalu. Nie chodzi mi tu wcale, o brak jakiejś cukierkowości tylko opisu normalnych, ludzkich uczuć. Czemu tylko w tak szkarłatny sposób potrafisz to wyrazić? Jakbyś na siłę starała się być zła, tak to odbieram, ale to tylko moje skromne zdanie, pozdrawiam Cię serdecznie i życzę więcej uśmiechu

magda

magda

Opublikowano
Opublikowano

czasem po prosu przychodzi chłód i ciemność. znieczulenie jest przekleństwem... ale wtedy i tego nie czuć.

ale to mija, dark, sama zobaczysz. coś się kończy, coś zaczyna. na wiele różnych sposobów.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • lena2_
      przystań

      Przez lena2_ · Opublikowano

      między aplauzem świata a szeptem duszy jest miejsce  na ciszę   w tym sanktuarium można spotkać siebie   jeżeli tylko będziesz gotowy   na prawdę  
    • Migrena
      Z poziomu kamieni

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc   made in huzarc   wiersz widzę jako manifest mentalnej twardości.    podmiot liryczny, doświadczony lub zmeczony kruchoscią własnej egzystencji, postanawia przyjąć postawę kamienia :   obojętność jako pancerz.   brzmi to w wierszu -  poszukiwanie fundamentalnej prawdy o życiu.     twardość jako forma prawdy o istnieniu   symbolizowane przez ostatnie dwa wersy.     fundamentalna prawda tkwi nie w uczuciach ale w chłodnym uporze materii.   wiersz głęboki. do zamyśleń. dobra poezja.        
    • Toyer
      Nienapisany wiersz

      Przez Toyer · Opublikowano

      Jeszcze nie narodzony wiersz zaledwie embrion z niewykształconymi metaforami bezrymowy po porostu biały  delikatny i bezbronny z dala od sadystów krytyków jeszcze bezpieczny w łonie zagubionych myśli karmiony tylko dobrym słowem rozpieszczany nieśmiało się rozwija chuchany i dmuchany oczko w głowie tatusia beztrosko dryfuje w umyśle czasem impuls go zarzuci ale nie chce wychodzić tu jest mu dobrze nie poddam go aborcji własne dzieci kocha się najbardziej jednak kiedyś muszę go wypuścić z rodzinnego gniazda chciałbym patrzeć jak dorasta poznaje czytelników do serc ich się przytula zapada w pamięć ale to jeszcze nie jego czas
    • Annna2
      Z poziomu kamieni

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc  myśl moja pierwsza :  "Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący" ( Hymn o miłości). Druga myśl. Każde istnienie na ziemi, od źdźbła trawy, poprzez kamienie, ma swoją przeszłość i pamięć. I to wszystko jest po coś. Ludzie,  potrafią językiem opisać czuć:  kształt mnogi, bezduszność uczynić wzorem swej kruchej drogi. A kamienie, polne, przydrożne są niemymi świadkami-( tysiącletnimi) historii.    
    • huzarc
      Z poziomu kamieni

      Przez huzarc · Opublikowano

      Z poziomu kamieni — jest to bez znaczenia. Nie mam ich otulonej wszechświatem  struktury, przylepionej spazmem skorupy do skóry, Lecz czuję ich sens rozłupanego w klin istnienia.   Potrafię jednak językiem skraść ich kształt mnogi, bezduszność uczynić wzorem swej kruchej drogi, i zabić krawędzią ostrza — w narożu skroni. Nikt mi tego nie odbierze, ani nie zabroni.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...