Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Szkielet

Edyta Bijak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Edyta Bijak

Edyta Bijak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Stały tak z wybałuszonymi oczyma. Skierowane w ten sam punkt. Przyszła im jedna wspólna rzecz na myśl. Równocześnie. Jaki śmiesznie wklęsły brzuch. Biedaczek. Jakby wychudzony na kość, co za paranoja! Żebra widzieć i inne kości, prawie cały szkielet. Nieboskie stworzenie...

Była ich setka a może dwieście. I tylko w tej wiosce. Głód taki, że strach o akty kanibalizmu. Ponoć jakaś matka zjadła swoje martwe dziecko. Gdzie ten transport sanitarny?!! Obiecali, że przyślą przed suszą. Zwyczajnie się rozpłakał. Ukrył twarz w dłoniach, kciukami przytykając uszy. Wył jak wilcze szczenię, łzy , czuł że gorące, płynęły z nadgarstków do łokci. I biskup jakiś także obiecał zebrać datki po parafiach… Musi się pozbierać, musi, nie ma na to wpływu. On ma robić swoje, tyle, co może. Reszta nie jego broszka. O! Już wieczór... Trzeba jak zwykle zdjąć habit do prania!!! To wszystko, co może na dzisiaj zrobić… myślał siedząc na skamieniałej ziemi i ściągając przez głowę długą szatę. Utkwiona jednak jeszcze przy nadgarstkach – została przyciśnięta do twarzy. Z całych sił. Bujał się w miejscu przez tą chwilę, wydając dziwne gardłowe dźwięki. A ściskając obie pięści uderzał nimi w czoło, raz po raz całując je jakby w modlitwie. Wziął głębszy oddech, gdzieś daleko, daleko odpłynęły jego myśli. Siedział tak prawie nagi mężczyzna miętosząc bezwiednie swą szatę w dłoniach.
Zupełnie zapomniał o tych chodzących szkieletach dzieci, patrzących nierozumiejącymi oczyma na swoje równie głodne, tylko bardziej udręczone matki.

Stały tak z uniesionymi w górę oczyma. Gapiły się jeszcze przez chwilę na ten brzuszek. Jedna zmarszczyła brwi a unosząc kącik ust – dość mocno w górę, otworzyła je szerzej – z obrzydzeniem w wyrazie twarzy (kto by pomyślał – nawet na taki widok). Wyszły z kościoła. Zdjęły oczy z krzyża, przerażone profanacją artysty. Paranoja! Powtórzyły. I to ten krzyż miał tu być jak relikwia?!!...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • FaLcorN
      *** (chciałbym do Ciebie powracać)

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Corleone 11
      Rzeszów, moje miasto - rozdział drugi

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • Moondog
      Gra w odrzucańca

      Przez Moondog · Opublikowano

      @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • violetta
      Tysieczną kopią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
    • violetta
      *** (chciałbym do Ciebie powracać)

      Przez violetta · Opublikowano

      @KOBIETA no tak, odmładzam się:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...