Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

to my tworzymy legendy

piotr patt
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

piotr patt

piotr patt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

rupert był długi i chudy ten od mostów
kiedyś już o nim pisałem właściwie to przerzucał
pomosty co pozwalało nam bezboleśnie
pożegnać dzieciństwo

każdy zapamiętał go na swój sposób
potrafił uzależniać trzymając nas w garści niczym
płochliwe jaszczurki które uganiając się za jętkami
wydzierały sobie z pyszczków co smakowitsze kawałki

mówił o wojnie tłukł się z nami po hałdach
i dołach żużlowych gdzie znaleziony poniemiecki bagnet
napawał dumą z okrzykami hände hoh podcinaliśmy
sobie na niby gardła

stał wtedy milcząc jakby wtopiony w odległe i bliskie
a jego suchy kaszel do złudzenia przypominał terkot
karabinu z czasem walka nabrała motywów

z przeminęło z wiatrem

aż po woodstock po którym riffy hendrixa wchodziły
nam w palce krwawymi nutami nic nie zapowiadało
zwątpienia i pięści ściśnięte

mrozem

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ajar41
      PISZCIE LIMERYKI!

      Przez Ajar41 · Opublikowano

      @piąteprzezdziesiąteStaram się i piszę , ale to niełatwe i najczęściej jest taki sobie, Pozdrawiam
    • Jacek_Suchowicz
      co przyniesie ogień

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @Berenika97 Operacja się udała ale pacjent zmarł.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No taka duża dziewczynka i nie wiedziała???? serduszko wg uważania piętro niżej czytam!!!
    • piąteprzezdziesiąte
      Chłop czy wibrator?

      Przez piąteprzezdziesiąte · Opublikowano

      @Marek.zak1   Zapytała mistrzyni dziewczyna: chłop jest lepszy, czy lepsza maszyna?   Chłop cię utuli i wycałuje, maszyna tylko chuć opanuje. Z chłopem to nawet i Kamasutrę! Czy takie cuda da się z tym chuchrem?   Lecz sama oceń i sama wybierz. Czy chłop rycerski, czy z gumy rycerz?  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam!  
    • aniat.
      Ostatni sierpień

      Przez aniat. · Opublikowano

      Pola zmieniają swoje sukienki, układają je miękko na ziemi, nagą piersią chcą jeszcze nęcić lecz on odchodzi, już nic nie zmieni.   Może choć drzewa w domu sadzie, rumianą dotkną go dłonią, rozkoszną słodycz wtopią w usta, do pozostania tutaj go skłonią.   Żurawie snują pieśni smętne o tym by serca nie zamykał a on wplątany już w ich skrzydła, gdzieś w horyzoncie westchnień zanika.   Wszystko porzuca na swej drodze, nie obejmie nikogo ramieniem, ani mnie stojącej na progu, ani słońca z ostatnim promieniem.
    • Migrena
      Popioły Palestyny

      Przez Migrena · Opublikowano

      Noc rozlała się po mieście jak smoła. W jej czerni kołysały się izraelskie iskry - maleńkie, wściekłe gwiazdy Dawida, niosące śmierć palestyńskim dzieciom, spadając prosto w ich kołyski. Wcześniej był tu szept bajek na dobranoc, teraz tylko świst spadających bomb. Na progu domu leży rozerwana lalka. Niebo pękło jak gliniane naczynie napełnione krzykiem. Z rozdarcia wypłynął ogień, który wypala imiona z pamięci ulic. Domy, wczoraj pachnące chlebem i snem, teraz stały się grobowcami oddechów. Pusta miska, w której jeszcze wczoraj pachniała zupa, dzisiaj pełna jest gruzu, Na progach - miski z wodą, której nikt już nie dotknie. Ulice zamieniły się w koryta bezimiennych rzek, niosących małe sandałki, szmery warkoczy, plusk niedokończonych historii. Dzieci - wiosny, które nigdy nie zakwitną - spoczywają w ramionach piasku. Ich rączki zaciśnięte na powietrzu, jakby chciały chwycić chmurę i napić się deszczu. Wiatr czesze im włosy jak matka, która nie umie przestać kołysać. Oczy, które znały tylko kształt matki, gasną, nim zobaczą poranek. Głód ma twarz wygaszonego ognia, gościnnie gasząc głosy głodnych, idzie od domu do domu i niesie w niebyt najmniejszych, w ciemność, ciszę i chłód. Każda ruina to zamrożony krzyk. Każdy cień - zapamiętane imię. Powietrze pachnie spaloną kołysanką. Na krawędzi popiołu rośnie drobny chwast. W jego cieniu drży pamięć światła, ostatnie westchnienie świata, którego już nie ma. Morze staje się lustrem, w którym odbijają się rozmyte twarze, odpływające powoli, jakby ktoś gasił światło w oczach całego świata. Księżyc, blady świadek, przykrywa ich swoim światłem jak prześcieradłem, żeby nikt nie widział, jak dzieci odchodzą, zabierając ze sobą całe słońce. I w tej ciszy, w tym popiele, tylko wiatr śpiewa mszę nad utraconymi: dla kobiet, dla starców, dla dzieci, dla świata, ktory umarł w jednej nocy. Płaczą drzewa, płaczą dachy, płaczą kamienie. Każdy krok po ulicy to echo niewypowiedzianego krzyku. Każdy oddech jest listem, którego nikt już nie przeczyta. List do matki, list do brata, list do świata, który nie usłyszał, nie widział, nie poczuł. I choć noc wciąż spowija miasto jak smoła, w jej ciemności drży pamięć - pamięć, która płonie, jak lalka, a wiatr niesie jej dym, choć światło już dawno zgasło.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...