Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

cieniem się osnuwam bezustannie
żebrząc szukam okazji na których brak
składam codzienne skargi doprowadzające
do pełnego zrozumienia intencji
i nie zawsze należnego celu
wskazuje drogę do wrót za którymi
tylko świat pełen wdzięku i udręki
a słysząc każdy krok wyczekuję
rychłego nadejścia tornada burzącego
jak sygnał telefonu znany porządek
wszechświata aż nadchodzi nagroda
cierpliwemu dająca wytchnienie

Opublikowano

No nie, może nie 50 lat temu, bo ja pamiętam takie
pisanie to już wtedy nie wiem ile bym musiała tych
wiosen przeżyć; mam jednak sentyment do takiego
właśnie sposobu pisania i lubię poczytać wiersz tak napisany+
Pozdrawiam serdecznie:)))) EK

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To prawda ale taka mi się podoba i mimo że często piszę inaczej to lubię wrócić od czasu do czasu do takiej formy.
Pozdrawiam również

stara forma?
a formie placek
wiatr go porwał
mogło być inaczej
teraz balladą
skrzy sie w tornado, hi

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To prawda ale taka mi się podoba i mimo że często piszę inaczej to lubię wrócić od czasu do czasu do takiej formy.
Pozdrawiam również

stara forma?
a formie placek
wiatr go porwał
mogło być inaczej
teraz balladą
skrzy sie w tornado, hi

z ukłonikiem i pozdrówką MN

i tornado by chciało
w wierszu czasem pacnąć
w tyłek starą formę
lecz gdy burzy stało
grzmot nie daje zasnąć
musi zmienić normę

Pozdrawiam również
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



stara forma?
a formie placek
wiatr go porwał
mogło być inaczej
teraz balladą
skrzy sie w tornado, hi

z ukłonikiem i pozdrówką MN

i tornado by chciało
w wierszu czasem pacnąć
w tyłek starą formę
lecz gdy burzy stało
grzmot nie daje zasnąć
musi zmienić normę

Pozdrawiam również

czy to wiersz o Twojej pracy?
bo tak go obsmarowałęś cacy, hi
z ukłonikiem i pozdrówką MN
  • 5 tygodni później...
Opublikowano

...jakie to bliskie
osuwac sie cieniem- dosyć pospolite
nie rozumiem o co chodzi z tą starą dykcją, do tej pory uwazałam że poezja jest uniwerasna, a tu patrzę, że panują określone trendy.. jak w modzie plastic barbiee
najważniejsze są uczucia przesłanie.. i to Ci się udało

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 to jest piękne Aniu pisanie !!! Wzruszające. Dobre.
    • Tajsko am Boże - Modry Ponie, dzie słónko tako samo śwyci, am nie ziam, nie poziam, Bachy tam só i some śmiych. Tajskno Modry Ponie. Tam dangi furajó dali i eszcze abo dzie? A Bociony kapelków nie łoślipsió, a żniwa to psiankno śpisiywanie. dzie Annioł modli sia noczajści i wpierw. Zietrz łuraduje ten zimny deszcz.             Tęsknię Boże, mój Niebieski Panie, czy tam słońce wciąż tak samo świeci, a niwa bezkresna to ciągłe pytanie? Trud żniw są jak motyli drganie, czy są tam śmiejące się dzieci? Tęskno mi za tym Niebieski Panie. Czy bocian świątkom nie zmieni zdanie, świat chmura ponura znów oszpeci, a niwa bezkresna - zadanie na pytanie. Gdzie Anioł Pański jak ranne pianie, tych modlitw przecież nie zaślepi Tęsknię Boże, Ty Niebieski Panie. Wiem, wiem- marne to moje pisanie nic to, że miłość nieprzerwanie świeci, jest niwą bezkresną- jak ciągłe pytanie. Pamięci obłoków ich jeszcze trwanie, z igieł sosnowych wzór tu nie szpeci. Tęsknię za nimi Niebieski Panie, a niwa bezkresna to zawsze pytanie.
    • @MIROSŁAW C.  tak to prawda. I cytat też bardzo dobry. Świat jest wywrócony do góry nogami dzięki
    • Zaprosił mułłę słynnego w Tule hodowca mułów na świeże mule. Uczony nosem swym czułem ocenił: "Mule czuć mułem, a dennych potraw nie jem w ogóle".
    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...