chirurg

[Iris_IK]

bławatek polny
w szpitalnej pościeli
chabrowe oczy powiedziały wszystko
w majestacie ciszy
pożegnały świat
zamknięty w szklanej kuli

monitor sam
rozsupłał poplątane ścieżki życia
promień słońca załamany
na sterylnej tacy
zgasł

myłeś dłonie długo
zgarbiony
pochylił cię czas i gniew
wargi zagryzione do krwi
bitwa przegrana


[sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 28-03-2004 00:49.[/sub]

[Iris_IK]

Ot refleksja o obliczu "zwyżki" niepopularności owej grupy zawodowej.

Brak odezwu?
I.

[Kamila_Ilska]

Mhm... niesamowity wiersz. powiem że do mnie trafił. Obraz niezwykły namalowany słowem tak wyraziście że aż łzy napływają do serca. Widzę cała tą scenę, czuję to co czuje chirurg. Człowiek z powołaniem, chcący ratować ludzkie życie...odpowiedzialność, i nie udało mu się. Wielki ukłon składam autorce:) aż sobie chyba go zabiorę:) Pozdrawiam
Kama

[Mirosław_Serocki]

Nic nie czuję. Żadnej łzy, wzruszenia, współczucia. Nic.
Źle dobrane środki artystyczne? Temat zgrany?
Ostatnie dwa wersy kompletnie niepotrzene.
Pozdr.

[Luthien_Alcarin]

ciekawy wiersz... średnio pasują mi ostatnie dwa wersy, moze lepiej by było zastapic je czymś mniej dosłownym? za to swietna druga zwrotka... niesamowicie klimatyczna..zdecydowanie do mnie trafia ;)Pozdrawiam-Agata

[Antoni Leszczyc]

A mnie to ruszyło. Zwłaszcza wymieniana przez przedmówców druga zwrotka - bo monitor naprawdę zdaje się tu przyjmować demoniczną postać. Chirurg zaś, przeciwnie, przestaje mieć w oczach czytelnika cokolwiek z demona.
Najwyższy czas! :)

[Iris_IK]

Dzięki wszystkim, za zaglądnięcie, przeczytanie i poświęcenie chwili na komentarz.
Pozdrawiam.
Irena.