Srebrzysty gość

[Jagoda_P]

Sączy się z ciemnych niebios
deszcz srebrzysty, przepiękny, puszysty.
Spada, puka, szeleści,
chlupie, przebiega, skrada się,
przenika myśli, słowa, ciało, drzewa, ulice...
Wszędzie widzę jego twarz.
Spływa z gracją i wdziękiem,
lekko porusza się
w srebrzystym blasku płaszcza,
olśniewa, komplementuje, uwodzi...

Przybył do mnie...
Rozcałował me usta czerwone
pieśnią najpiękniejszą przejmującą.
Utrzymuje chłodny dystans,
a zarazem obdarza gorącym dotykiem.
Czule dotyka włosów, rąk, twarzy...
Przenika do głębi, wkrada się
w myśli, które płyną wraz z nim.
Jego szepty brzmią niczym
tysiące różnych instrumentów.
Potrafi wzruszyć, pocieszyć,
zasmucić, rozweselić, rozczarować.
Jest jedną wielką orkiestrą
złożoną z dźwięku każdej
jednej kropli malutkiej.
wyśpiewuje dla mnie pieśń.

Na szklanym płótnie
akwarelą maluje mój portret.
Jakże pięknie!
Każdą rysę z czułością
dokładnie zaznacza nową, maleńką kroplą
a może łzą?

Czule patrzy, mówi, dotyka...
Przytula do siebie, przenika.
Jestem bezpieczna.
On mnie ochroni...
Jest ze mną, przy mnie, we mnie...
Rozmawia, śpiewa dla mnie,
dotyka mych myśli i ciała, całuje...
i odchodzi.
Srebrzysty płaszcz zmienia
na czarny.
Pozostawia noc cudną, pełną nadziei.
A ja czekam i będę czekać.

[Ewa Marek]

Nie jedno piękne słowo się tu ukrywa, gdyby ten wiersz skrucić, przemyśleć, poprowadzić z rozwagą to byłby piękny. Pozdrawiam Ewa.