Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Będą go kroić
Kręgosłup wyjmą
Będą bawić się
Jelitami stroić
Szyje
Żyjesz?

Jeszcze nie koniec
Serce bije- szatan zyje
Wyrwiesz raz
Powrócisz dwa
Życia masz
Przecież ci potrzebne żeby mnie odwodnic
Z mysli nieładnych
Skuciś
I udusić...

Opublikowano

Ups.... Stań z boku i przeczytaj jakby to nie było twoje tylko kogokolwiek innego. Wtedy może nabierzesz odpowiedniego dystansu. Widać, że umiesz bawić się słowem, a to może oznaczać że masz talent. W takim wypadku potrzeba Ci już niewiele... tylko trochę więcej samokrytycyzmu.

Opublikowano

Wszystko na tym świecie służy Bogu, nie wiedziałaś o tym Ateno? Widziałam
bardziej bzdurne komentarze na tej stronie, nie mające nic wspólnego
z tematem wiersza. A czy nasza wymiana zdań nie była związana z tematem
tego utworu?

Opublikowano

Po liczbie wyświetleń Twego niepozornego wierszyka widać, że temat związany z unicestwieniem szatana najwyraźniej przyciąga publiczność. Ale czasami ludzka
natura bywa gorsza niż szatan...Wymyśliłeś kontrowersyjny tytuł, który jak
widać zwabił trochę ludzi. To świadczy o tym, że samym dnem i beztalenciem
nie jesteś. Pisz dalej, zobaczymy co z tego będzie. Postaraj się rzucić coś
kontrowersyjnego dla tego drapieżnego, humanistycznego grona. Oczywiście,
nie mam tu na myśli wszystkich, bo niektórzy to z pewnością bardzo wrażliwi
ludzie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @tie-break Pięknie dotknęłaś tej przepaści między żywą pamięcią o kimś a jego fizyczną nieobecnością. To, jak opisujesz "rozproszenie znaków", które można "swobodnie zbierać i układać po swojemu", to trafna metafora tego, jak pamięć zmienia się w opowieść, którą sami sobie układamy.  
    • @Berenika97Bardzo plastyczny obraz samotności — ta „suknia” jest sugestywna i mocna. patrzę na to trochę z boku, inaczej przeżywam samotność, ale forma i metafora robią wrażenie. Pozdrawiam serdecznie.
    • @Migrena Twój wiersz jest niezwykle empatyczny i głęboko poruszający. Nadałeś "głos" istocie, która kocha bezwarunkowo, ale nie potrafi nazwać swojej straty. A żałoba jest wielka. Pies, który "nie zna słowa śmierć, tylko kształt ciszy po dłoni", to obraz, który łamie serce. Zakończenie jest subtelne i druzgocące. "Z każdym dniem jest mniej psa w psie, więcej ciszy" to poetycki zapis powolnego gaśnięcia z tęsknoty. A obojętność świata ("ptaki nawet tego nie widzą") tylko potęguje dramat. To jest wiersz-pomnik. Pomnik wystawiony cichej, niezrozumianej miłości, która nie umie odejść, dopóki sama nie zamieni się w proch. To piękna, mądra i nieskończenie smutna poezja.
    • Widzę to ciepło - nie wiem dlaczego  Wypełnia światło dnia jutrzejszego.  Rozkwita w słońcu, trochę w zachwycie,  Tuli z uczuciem, jakby w niebycie.    Rozchylam ramiona, we mnie ten świat.  Otwieram oczy martwe od lat.  A ty kochana w promienie ubrana  Tańczysz w błękitach cała skąpana.    Słońce tak złote - kwiaty u stóp.  Pójdziemy razem. W dłoniach nasz grób.  Dotkniemy liści, malachitu, zieleni.  Pokocham raz jeszcze nim się przemienisz.  . . Wiersz powstał przy tej piosence:     

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - miło że czytasz - dziękuje -                                                                    Pzdr.serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...