Weranda

[Bartek Bartek]

Wyślizgane ramiona poręczy
pokrzywione spracowane schody

przed niskim progiem
spłowiała od słońca i butów
słomiana wycieraczka

głębokie zmarszczki pokrywają
szybkę w drzwiach

jasna lampa pod sufitem
wyznacza kierunek i kres
wędrówki stworzeń

w drewnianych donicach
dojrzewa proch wielu pokoleń
kwiatów

Stara kobieta patrzy w okno.

[zak stanisława]

przemijanie jest bardzo smutne nawet dla werandy...
wiersz kupuję...
serdeczności, ES

[Judyt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)ale oko wciąż dostrzega swoje
mam nadzieję, że autor nie pogniewa się,
iż tak poucinałam:)
pozdrawiam ciepło

[Bartek Bartek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)ale oko wciąż dostrzega swoje
mam nadzieję, że autor nie pogniewa się,
iż tak poucinałam:)
pozdrawiam ciepło

Nie rozumiem o co Ci chodzi?

[Bartek Bartek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przyznaję rację, tak będzie bardziej stosownie.

Dzięki

[Bogdan Zdanowicz]

pomysł jest dobry, gorzej z zapisem; a już najgorzej z pointą - od początku domyślamy się, że chodzi o personalizację (stylizacje prowadzi w tym kierunku: ramiona, zmarszczki). Trochę to za nachalne.
A gdyby spróbować poprawić trochę te opisy, bez sugerowania (czyli bez: ramion, zmarszczek, pokoleń. A na końcu zostawić tylko:
stara kobieta patrzy w okno
?
pzdr. b

[zak stanisława]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

nawet pięknie to wyprostowałaś....