Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

sfrunęła na skrzydłach co ledwie wyrosły
uparcie krążyła nad nami
w końcu zawisła niczym gołębica
w wieczornym nicku
czarodziejka zawiązku

zamknęła nam okno na świat
otwierając na siebie. zatapia troski
w ciemnościach toni. małe radości
rozdziela fajerki na cztery
pory roku ukolorowiła

czy zawsze będzie z nami
bez niej słońce odwrotnie zaświeci
bez piszczałek mistrz nie zagra fugi
race już opadły wokół leżą łuski
żółknie zieleń

na pewno przed nami jeszcze raz łąka
już nie ukwiecona - prokrustowa
jedno z nas nie powróci
drugie wzrok jałowy zawiesi
na wciąż rozpostartych skrzydłach

Opublikowano

do dziś nam sprzyja niespożycie
upiększa. wznosi. zatapia troski
w ciemnościach toni. rozdziela radości
na cztery fajerki
--- dużo ma do podziału.....
niespożycie, brzmi zbyt prostacko, do liryki płynącej z wiersza, tak myślę....
pozdrawiam ciepło ES

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Marlettko
jak już o zatapianiu, to zostawiam tę toń
bo stamtąd /głębi/ nic nie wydobędziesz
a w głębi nocy ?
nastanie dzień i znów troski wyjdą na wierzch:)

Dziękuję
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Piotrze
Ty mi tu z samego rańca o konkursie nie bajaj
Mój konkurs to tu - wśród Was.
A propos wiersza, to cały czas czekam na
dalszą krytykę
bo mi w nim nie dźwięczy- mówiąc delikatnie:)

Ale dzięki Ci wielkie :)
Pozdrawiam
Opublikowano

Jeśli konkurs wśród nas to ogłaszam Cię zwycięzcą :))
Natomiast jeśli prosisz o krytykę to jedno słowo bardzo mi nie pasuje - "nicku"
Takie zbyt techniczne ale może to tylko takie widzimisię.
Pozdrawiam

PS. U ciebie ścieżki prostuje u mnie poskręcało.
Tak mi się skojarzyło. ;))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Piotrze
tego chyba nie zmienię, bo jakimi słowami
oddasz gołębicę w wieczerniku, a w moim wersie
wieczorny nick to duch nawet może być święty :)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta   wiem Violetta :) a ja z Tobą ! Zawsze !    I tylko sobie żartuję:)))
    • @KOBIETA plusik za pracę na lekcji ;) - nazywasz uczucia.  
    • @Robert Witold Gorzkowski   :) odurzenie i otrzeźwienie    świetny wiersz !!! :)   
    • mróz, aż oko wykol. w wieczornych ciemnościach aż eksploduje blask bijący od gospody Pod Wściekłym Azorem. w środku – dziesiątki gorących żyłek (w tych stronach, aby nawiązać kontakt z drugą osobą, trzeba wysnuć z nozdrzy świetlistą pajęczynkę, wetknąć ją w ucho "rozmówcy"). bezdźwięczny rozgwar. pospolity środek odrętwiający wlewa się do ust gości. zziębnięty proboszcz-staruszek zwiesza nos na kwintę, żali się szynkarzowi, że znowu odór i zgroza, kolejny utopiec i dwóch nieumarłych przywlokło się prosić o rozgrzeszenie. jak tak dalej pójdzie – sama Śmierć zjawi się przy konfesjonale! sołtysowi jest wstyd, że potrafi majsterkować (talenty i umiejętności to tutaj straszny obciach!). zapomniał maski, więc podnosi przydrożny kamień, po czym z zapamiętałością uderza się nim w twarz. może sąsiad, do którego idzie pożyczyć wyrzynarkę, nie połapie się, z kim ma do czynienia, w przypływie hojności-gościnności da urządzenie nieznanemu opuchleńcowi.   tymczasem opadam z Księżyca, kochanie, wprost pod twoje okno. mam napomadowane wąsiska półłokciowej grubości, na sobie – plażowy strój z lat 20. XX wieku. paskudny i w paski. robi ci się lepko na sercu na mój widok. wsiadasz do gondoli balonu. przesyłam pajęczynką miłosne wyznania, komplementy, po czym zwiększam płomień. wzlatujemy. nawet jeśli coś pójdzie nie tak i przyjdzie się rozbić – bądź spokojna, nie skończy się tragedią. Śmierć, zamyślona, robi listę grzechów. jest zajęta rachunkiem sumienia.
    • Stary rok, przygarbiony, posiwiały i bez Jednego zęba, gdyż życie dało mu w kość, Pakuje swoje manatki i układa w kartony Kalendarium zebrane w czasie kadencji.   Usiadł ostatni raz w fotelu i wspomina Miniony czas porażek i wielkiego smutku. Przywitano mnie hucznie fajerwerkami, Strzelały szampany i konfetti na balach.   Niech żyje nowy rok – niosło się hucznie Od wsi po metropolie, witano mnie brawami, Jak króla, a może i cesarza, wznoszono toasty, Klepano się po plecach jak po wygranej w totka.   Z tego uwielbienia unosiłem się niczym ptak, Na skrzydłach niesiony radością ludzi I marzeniami o lepszym, szczęśliwym życiu. Cóż, z początkiem stycznia, gdy opadła euforia,   I krzyki poniosły się po krainie, a tamtamy Zadudniły, że podwyżki, podatki i brak chleba. Zamknąłem oczy ze wstydu i zatkałem uszy, A w kalendarzu przerzuciłem kartki na kwiecień.   Niech wiosna nastanie, uśmiechnięta, radosna, I da promyk nadziei, a zapach kwiatów Niechaj się niesie i mile drażni nosy złośników. Niestety, zaczęły się jęki na upały i powodzie,   A rolnik rzucił beretem w glebę, klnąc I złorzecząc na nieurodzajny, zły rok. Chwalono babie lato i barwną jesień oraz Zbiory grzybów, lecz o mnie cicho sza.   W smutku minął listopad, nadeszły srogie mrozy, Oczywiście też z mojej winy, a w grudniu podają Deszczową prognozę pogody na Sylwestra I psioczą pod nosem: „Na ciebie, starcze, już czas”  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...