Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

widziane własnymi oczami

Nechbet
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Nechbet

Nechbet

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

najlepiej wyglądam w sepii, choć ostatnio
bardziej interesują mnie szkice
lubię się ukrywać, białe, czarne – szare
może nie zobaczysz, że wszystkie ściany
to tylko pozory

o 15.30 zaczynam pachnieć tobą i spóźnionym obiadem
w ciągu dnia nie warto być, brać życia na serio
namaluj mnie wierszem
nigdy nie patrz w kierunku światła, ono zdradzi
wielkie tajemnice; chodź pokażę ci
jak dzielić świat, by nie starczyło dla nikogo

Tomasz_Biela

Tomasz_Biela

Opublikowano
Opublikowano
najlepiej wyglądam w sepii, choć ostatnio
bardziej interesują mnie szkice -
lubię się ukrywać

może nie zobaczysz, że wszystkie ściany
to tylko pozory

o 15.30 zaczynam pachnieć tobą
i spóźnionym obiadem
w ciągu dnia nie warto być, brać życia na serio

nigdy nie patrz w kierunku światła -
zdradzi wielkie tajemnice; chodź
pokażę ci jak dzielić świat, by nie starczyło

dla nikogo

//////////////\\\\\\\\\\\\\\

musiałem wcisnąć swoją interpretację
z góry przepraszam bo pewnie zmieniłem sens
ale myślę że to poszerzy Twój horyzont
interpretacyjny
może da jakieś wskazówki


wieczności.
Nechbet

Nechbet

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Twoja wersja nie zmieniła wcale sensu, ja lubię jak ktoś wstawia swoje wersje, to daje mi do myślenia, jakby tu można było podszlifować wiersz ;)
dawno mnie nie było, mało teraz piszę, praktycznie wcale a ten wiersz jest jakoś sprzed miesiąca, uciekła ode mnie poezja :(

dziękuję za obecność i bywanie pod moimi "gniotami"

buźka wielka Tomaszku :*

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Pomyślałem, że

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Leszczym   amor fati.   centralny koncept w filozofii Fryderyka Nietzschego.   Twój los - nie masz wyboru.    
    • violetta
      Pytanie o Hioba

      Przez violetta · Opublikowano

      @Berenika97 bóg się cieszy z takich wierszy:)
    • Migrena
      Pytanie o Hioba

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   absentia dei  !!!!!!!   Twój wiersz jest głęboką medytacją nad stratą, pamięcią i bezsensem cierpienia, umieszczoną na granicy snu i jawy.   w obliczu totalnej ruiny, pytasz  o swoją tożsamość w kontekście archetypicznej figury Hioba.   milczenie Boga, który wydaje się być jedynie biernym świadkiem rozpadu świata i ludzkiego ducha.   stworzyłaś poetyckie studium żałoby.   piękno poetyckiego języka służy opisowi niemożliwej do zniesienia pustki.   to w rzeczywistości nie jest wiersz.   to studium do zamyśleń.   głębszych niż wszystkie dni człowieka.   do rozpaczy......i maleńkiej iskierki WIARY.   do sensu wszystkiego.        
    • Simon Tracy
      Czas umyka w milczeniu

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię myśleć i rozwiązywać.  Planować i dociekać.  Od bezsensownej piłki,  wolę mecz curlingu czy snookera.  Partię zaciętego tenisa.  Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię, skąpany w świeżej ciszy dzień. Samotny spacer,  wśród nagich, wichrowych szczytów. Odseparowanie od poznania ludzkiego myśli. Odpoczynek na leśnym zboczu  z widokiem na stada rozciągnięte,  wśród pastwisk.  Dorodne konie, jaki i kozy.  Nie patrz.  Nie dotykaj.  Nie krzywdź.  Ja się cofam i kurczę przed ludzkim dotykiem, jak listki bezbronnej mimozy.  Nie polubisz mnie. Bo ja obcuję ze starymi bóstwami i demonami Chodzę ścieżkami umarłych  poza ziemskimi eonami.  Dzięki składam Matce Mokoszy  a krew z mych ran spływa do ust,  śpiącego pod ziemią Welesa. Ty potrzebujesz oparcia w męskiej skale, której wichry i tajfuny losu nie straszne.  Na cóż Ci oblicze marsowe i milczenie złote, ociosanego surowo czasem okrutnym, porośniętego mchem i bluszczem dzikim, posągu o kamiennym spojrzeniu i sercu. Porzuconego na pastwę wściekłych biesów. Zimnego i na żale  i na płacze dźwiękochłonnego.  Dorosłem, by osiąść w swej oddalonej od blasków dusz samotni.  Przeczekam miłość i śmierć,  jak wiekuiste, wieczne dęby.  Nie ma na mój żywot kosy,  dość sprawnej i ostrej. Czemu tak patrzysz na mnie  góro śnieżna i samotna? Nie widziałaś nigdy duszy utraconej?  Ześlij lawinę.  Któż będzie szukał posągu  w przepaść strąconego.
    • Alicja_Wysocka
      Pytanie o Hioba

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Twój wiersz dotyka cierpienia tak samo, jak czyni to Księga Hioba - od środka, przez mrok, przez pytanie „dlaczego?”, które brzmi w człowieku bardziej niż odpowiedzi. Ale warto pamiętać, że w samej historii Hioba to nie Bóg był sprawcą jego nieszczęść. To Szatan twierdził, że człowiek kocha Boga tylko wtedy, gdy wszystko mu sprzyja. Bóg jedynie dopuścił próbę - bo wierzył w serce Hioba bardziej, niż Szatan wierzył w ludzką słabość. Hiob nie wiedział, co dzieje się „za kulisami”. Nie znał przyczyny swojego bólu. A mimo to nie złorzeczył. Powiedział tylko: „Bóg dał - Bóg wziął.” Słowa, które rodzą się z pokory, a nie z oskarżenia. Dziś ludzie często widzą świat odwrotnie: gdy im się poszczęści  mówią o "diabelskie szczęście miałem" gdy ich spotka nieszczęście  mówią „kara Boska”. Szczęście przypisują złu, a ból - Bogu.   A przecież Księga Hioba jasno odsłania, jak niewłaściwa jest taka logika. I właśnie dlatego Twój wiersz tak dobrze koresponduje z tamtą opowieścią: wchodzi w tę samą przestrzeń pytań, w której człowiek próbuje uchwycić sens, którego nie widać - a jednak, mimo ciemności, nie wypuszcza z dłoni światła. Ojej, ale się rozgadałam, sorry.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...