Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

liczy się to czym dom oddycha
co ma za oknem
i to co masz pod poduszką

pod moją poduszką zamieszkał sokół
zatrzymany w ruchu nadsłuchuje
jak odwracają się kartki
z nieznośnie cudownym światem

ciężar nieba opada na łóżko
przedwcześnie tłumi dni
nietknięte w swojej bieli

pierze dopasowuje się do głowy
jak sterta kamieni
skalista wyspa o którą rozbijają się dłonie
bo widzisz
zasłużyłam sobie na Alkatraz
zasłużyłam na siebie
duszę wszystkie krzyki

pod moją poduszką
sokół budzi się i zasypia
w trzepocie skrzydeł
prostuje kształty

i wije się jak złota żyłka
w polnym kamieniu

Opublikowano

proponuję wywalić lub przeredagować następujące frazy:

z nieznośnie cudownym światem

pierze dopasowuje się do głowy
jak sterta kamieni

duszę wszystkie krzyki

od powstrzymania lekkiego ciężaru nieba

i przedwcześnie tłumi dni
w swojej bieli nietknięte spokojne jak święty

w trzepocie skrzydeł
prostuje kształty

mój los
który wije się jak złota żyłka
w polnym kamieniu


przesadziłaś z metaforami, w ten sposób nie da się zbudować interesującego wiersza, bo czytelnik się znudzi. skondensić proszę ten tekst. pozdry

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ale jak wiersz jest przeładowany to nie jest dobre dla niego;) trzeba dać oddech czytelnikowi!
owszem, żal, ale mi kiedyś ktoś napisał pod wierszem, że poezja to sztuka rozstawania się ;) pozdry

wiem:) dlatego usunęłam całą strofę:)
a żal, żalem.

kobra nocka
Opublikowano

Jest jedna rada: nożyczki. Jeśli nie na żywca - to się upić. Najlepiej winem ;D

Po co kursywa na początku? Nie rozumiem.
Mamy: poduszkę (pierze - sokół - los, czyli emblemat peela)
Elementy dodatkowe: kamienie - wyspa - Alcatraz (więzienie = dom?).
Mamy też peela, który...? no właśnie co? śni? nie do końca chyba, przeżywa? też nie do końca. Wiem: roztkliwia się nad sobą, o! to jest cała zwrotka "ramioniasta" ;)
Jeśli miałbym radzić, to raczej usuwać przede wszystkim uzewnętrzniane wprost emocje peela (lepiej gada poduszka z kamieni niż omdlałe ramiona).
W końcówce wyciłąbym " mój los" - niech to się da wyczytać ze złotej żyłki.
Wiersz ze snu wymaga analitycznego rozebrania i złożenia od nowa - tak to widzę.
Dużo wyobraźni - ale i szaleństwa.
Może coś skorzystasz?
;)
b

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mogę na żywca;)
kursywa to czyjeś słowa;
dobrze zinterpretowałeś, poza tym, że trzebaby w tym rozumieniu dom na łóżko zamienić.
masz chyba rację z rozckliwianiem się. zaczynam przymierzać się do usunięcia strofy.
a losu faktycznie nie musi tam być.

skorzystam:)
ty mnie tym szaleństwem chyba nie obrażasz, co? ;)
:)

dziękuję
Lenka
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dla mnie tyle wystarczy.
pozdr.


wiesz Marlet, wydaje mi się, ze nie do końca zrozumiałaś wiersz i wolisz czytać to, co sama skomponujesz.

nie mniej dziękuję za ten pomysł.
serdecznie pozdrawiam
Lenka
Sorry,no wiesz gdybyś zaczęła od pierwszej cześci,może jaśniej by było.
Z pewnością nie lubisz jak ktoś grzebie w tym co skomponowałaś.
Ale dzięki, wiersz ok.
Opublikowano

"czym dom oddycha" - relacjami między domownikami;
"co ma za oknem" - to nie tylko perspektywy trwania domu, ale także potrzeba otwartego horyzontu na przyjazny świat, zwłaszcza pod kątem estetyki;
"co masz pod poduszką" - o czym śnimy, o czym - za czym marzymy, czego pragniemy;
- to wszystko wymienia peel jako wstępny warunek pewnego ideału, zwanego domem, miejscem schronienia, odpoczynku; to warunek na własny, prywatny świat;
a co jest...o tym mówią kolejne strofy, wprowadając czytelnika w atmosferę intymności peela; świat zwierzeń;
czy "sokół" nie jest metaforą duszy, łaknącej też duchowej strawy, skoro w szeleście kartek zanurza się w "cudownym świecie"? fakt że "nieznośnym" niewiele w istocie zmienia...
metafora poduszki - raz jako sterty kamieni, wyspy, więzienia - wskazuje na wagę świata snów, ich "osobność" i wyobcowanie od jawy; to w istocie rzeczywistość tak ciąży, więzi, uwiera...zasada przeniesienia znana z psychologii w języku poetyckim dobrze spełnia swoją rolę odsłaniania drugiego dna słów;
metafora "żyłkowanego kamienia" umacnia poczucie "uwięźnięcia" peela, jego "szamotanie" się to potrzeba wolności, wyzwolenia się z "losu", który tak zdominował życie, skrępował i w jakimś sensie "znieruchomił"; czy to walka z koniecznościami czy ze złymi wyborami - trudno orzec; wiersz stanowi - ze względu na autentyzm tego zapisu - pewien dokument świata wewnętrznego, i tego psychicznego i tego myślowego;

J.S
i choć jest w warsztacie, trudno tu cokolwiek zmienić...to żywy, bogaty poetycko wiersz;
ps.; sugestia Bogdana wydaje mi się warta zastanawienia, bo rzeczywiście - co wnosi ta kursywa? bez kursywy wiersz będzie bardziej scalony;
a z tymi "ramionami" może prościej?: całą tą strofę zacząć od

ciężar nieba opada na łóżko
i przedwcześnie tłumi dni
w swojej bieli nietknięte

ale już bez: spokojnie jak święty...............??? J.S
ps.; komentarz był przygotowany wczoraj, przed ewentualnymi zmianami... J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




wiesz Marlet, wydaje mi się, ze nie do końca zrozumiałaś wiersz i wolisz czytać to, co sama skomponujesz.

nie mniej dziękuję za ten pomysł.
serdecznie pozdrawiam
Lenka
Sorry,no wiesz gdybyś zaczęła od pierwszej cześci,może jaśniej by było.
Z pewnością nie lubisz jak ktoś grzebie w tym co skomponowałaś.
Ale dzięki, wiersz ok.

gdyby tak było nie poprawiałabym wiersza zgodnie z podpowiedziami.
pozdrawiam
Lenka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • przygarnij mnie czule jednym ruchem ręki wśród poezji oplecionej wstążkami zatopionej w palecie czerwieni poprowadź dłoń łagodnie aksamitnym szlakiem rytm oddechu niecierpliwie przerywaj wargami szeptem rozniecaj ogień wilgocią przetkany chłodem szmeru pohamuj fale krwi rozgrzanej obsyp nas brokatowo zanim w noc odpłyniemy skąpani w potoku deszczu rubinowej jesieni        
    • @Jacek_Suchowicz Ślicznie  Rano spoglądam na Czerwone Wierchy.   Pozdrawiam serdecznie  Miłego wieczoru 
    • Zegar urzeka melodyjką i odtworzoną dykteryjką, a dołączone jaskółki są bajką.  
    • myślę o tobie całym ciałem  o niej o nas dzień i noc   płynę za tobą całą sobą  bez przerwy na wytchnienie    świecę srebrem przegubów  otwartego pocałunku    z każdym oddechem uda nabierają drżenia  z każdym zbliżeniem usta czerwieni             
    • Gdybym miał wybierać po prostu nie urodziłbym się nigdy. No, ale gdybym jednak był zmuszony bo karma, przeznaczenie, jakiś bóg; wymyśl sobie powód; to zmieniłbym nie jedno, ale dwa wydarzenia ze swojego dzieciństwa. A już dalej poradziłbym sobie ze wszystkim. No, ale jednak się urodziłem, jednak doświadczyłem i wcale sobie nie poradziłem. Tak mi się kiedyś wydawało, że prę do przodu, że  będzie lepiej, ale życie po wielu latach kazało mi zweryfikować to "wydawanie się".  Gdyby te dwie rzeczy się nie wydarzyły, to...  Rozmyślania przerwała... cisza...  Głucha, niema i mroźniejsza niż arktyczne powietrze cisza.  Ostrożnie przesunąłem palec na spust Raka. Nie odbezpieczam, bo nigdy nie jest zabezpieczony. W tym świecie nie ma czasu na zastanawiania się i ostrzeganie kogokolwiek o intencjach; Albo ja, albo oni, albo zmutowana natura.  Nie otwieram oczu, bo noc jest tak ciemna, że nie widać nic na wyciągnięcie ręki. Staram się nie poruszyć pod plastikowym brezentem, żeby nie zaalarmować nikogo i niczego jakimś szelestem.  Leżę na prawym boku. To trochę niewygodnie, żeby pomóc sobie na czas bronią palną, ale kiedy leżę na lewym to słyszę bicie własnego serca... Taka ciekawostka.  Bardzo uważnie wsłuchuję się w ciszę. Jak to się stało, że nagle nie ma najmniejszego podmuchu wiatru?  Pieprzone zbiegi okoliczności. Nienawidzę tego bo wiem, że to początek kolejnych kłopotów. Zawsze jest tak samo, najpierw jest cisza albo w otoczeniu, albo w umyśle a później trzeba działać i to nie w rękawiczkach.  Jest!  Wyławiam delikatny szelest z głuchego mroku. To nie człowiek, ludzie są bardziej hałaśliwi, ale to wcale mnie nie uspokaja, bo na człowieka wystarczy jeden strzał z broni, ale nie na te bestie! Tak jakby wiedziały, że w smolistej ciemności nie da się celować...  Nie ruszam się. Czekam aż poczuję oddech na twarzy i ten cholerny smród...  Czekam...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...