Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

cosik w temacie przyjażni

Jarek_Rendzio
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jarek_Rendzio

Jarek_Rendzio

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Czym jest przyjażń któż mi powie
Z odpowiedzią na pytanie
Te zawarte w prostym słowie
Dziś pośpieszyć będzie w stanie

Skąd przyjażni pochodzenie
Tej szlachetnej w niej materii
Która lekiem na cierpienie
I ratunkiem od histerii

Kiedy miłość odrzucona
Ktoś najbliższy w niej zawiedzie
Przyjażń jest nie zastąpiona
Od obłędu nas odwiedzie

Skąd w przyjażni jest ta siła
By w pustyni samotności
Wielką miłość odrodziła
Z mocy oaz życzliwości

Chyba z ducha jest natury
Bo nie z cechy posiadania
Pośród ludzi rzadko, który
Od przyjaciół swych się wzbrania

Cnotą boską z nią jednością
Poprzez ludzi zapomnianą
Z wiarą nadzieją miłością
Być powinna przedstawianą

Skąd w przyjażni dar poznania
Charakteru, cech człowieka
Zalet serca dostrzegania
Wśród przyjaciół tego człeka

Cóż energii jej dostarcza
By człowieka uszczęśliwić
Przyjaciela cień wystarcza
Przyjażń może nas zadziwić

Czym jest przyjażń czy magnesem
Do zwycięzców tłum przyciąga
Lecz przepadnie ta z kretesem
Gdyż szczerości to urąga

Nic z przyjażni, gdy nie szczera
Będzie miał ją zwyciężony
Przy nim jest, gdy cięgi zbiera
Przez przyjaciół pocieszony

Jak zrozumieć jej istotę
Jak rozeznać się w przyjażni
W głupcach wskaże ich miernotę
W mądrych dozę wyobrażni

Przyjażń darem dobrotliwym
Jaki bliskim ofiarujesz
By uczynić ich szczęśliwym
Czego sam też oczekujesz

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Przystanek końcowy

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Może dlatego że dzięki jego utworom sam zacząłem pisać. Miałem chyba 11 lat kiedy po raz pierwszy przeczytałem jego opowiadania. Pierwszym i moim ukochanym jest "Maska czerwonego moru". Zakochałem się w jego utworach i gotyku. W moich utworach prawie zawsze znajdziesz odwołania do takich mistrzów jak: Poe, Lovecraft, Schulz, Grabiński, Dostojewski, Hodgson czy Camus. To mój kanon ukochanych mistrzów, którzy stworzyli mnie takim jaki jestem. 
    • Berenika97
      Zaduszki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break To piękny, poruszający wiersz. Uchwyciłaś tę szczególną atmosferę listopadowych odwiedzin na cmentarzu, gdzie spotykają się intymność, rytuał, pamięć i przemijanie. Szczególnie trafia we mnie "Obraz spękań przechodzących z nagrobków na dłonie" – to metafora, która fizycznie pokazuje, jak czas dotyka wszystkich, jak jesteśmy połączeni z tymi, których wspominamy. To bardzo cielesne i prawdziwe. A także pytanie dziecka – przychodzi "nie wiadomo skąd", ale oczywiście wiemy skąd. To pytanie, które rozbija całą uroczystą powagę wizyty i dotyka sedna - prostota dziecięcego niepokoju o ciepło, o troskę. To pytanie brzmi jak echo wszystkich naszych dorosłych pytań. Wiersz bardzo wzrusza.
    • Berenika97
      Przystanek końcowy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon TracyZnowu przypominasz mi nowelę  Edgara Allana Poe.   
    • Berenika97
      Poezja i słowa

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Świetnie łączysz tu konkret z abstrakcją. Szczególnie mocne jest to napięcie między poezją a praktyką życia, między słowem a czynem. Ta puenta "Trzeba się przemóc , Aby coś móc" - zwięzła i celna. I cała ta ironiczna gra z "panem profesorem" dodaje wierszowi pazura.      
    • Berenika97
      z ogłoszenia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...