Gdy umarł On

[Paweł Fiszer]

świat
otwarł się jak owoc
krwawiąc słodkim sokiem
zabłyszczał jak drzewo
pękniętymi promieniami

i tak przedwczoraj
wczoraj
dziś

a my
z pewnością obłoków
wciaż tulimy próżnię
i gryziemy powietrze

jak bezpańskie psy na łańcuchach
mylimy codziennie
padlinę z dłonią

[Witold_Adam_Rosołowski]

jeju - jeju Panie Pawle - ale ten wiersz egoistyczny - nie daje choćby sztachety oderwać i komuś przez łeb aby wyjść na swobodę - próbuję zrozumieć Pana stan ducha - ale nie da się zrozumieć kogoś kto trzyma w dłoniach padlinę - bynajmniej nie Pana mam na myśli tylko kogoś z Pana wiersza - i na cóż pisać o tym - pewnie ma Pan swoje powody i tym się chce zaafiszować - ejjj - Panie Pawle - z "umarłym" na plakat ???? - sugerował bym może coś komicznego wprowadzić do tego wiersza - może coś groteskowego ....

pozdrwówko W_A_R



[sub]Tekst był edytowany przez Witold_Adam_Rosołowski dnia 08-03-2004 09:04.[/sub]

[Kuba Boryczka]

Typ wiersza - egzystencjalny. Dobrze napisany, ale ileż ja widziałem takich wierszy, ileż sam takich napisałem?? Nie potępiam Pana, ani Pana utworu - chyba każdy kiedyś musi...ale to nic nowego..choć interesujące są niektóre metafory..
Pozdrawiam