Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Po pierwszym przeczytaniu również poczułam pewien niesmak, może nie ąz taki jak Pani Seweryna, ale jednak. Potem jednak postanowiłam potraktować ten wiersz jako zabawę. Jest zabawny ( choć temat może trochę mniej zabawny dla podniotu ), nizły pomysł. Choć pod względem technicznym nie uznałabym go jako dobry. Porównując z Kochanowskim - trochę odstaje ( choć to chyba nie obelga)

Opublikowano

na tym portalu jest chyba sporo nauczycielek polskiego
w liceum byłem tępiony przez polonistkę, bo nie chciałem bałwochwalczo podchodzić do naszych wieszczów romantycznych
przez takie gadanie "świętości nie szargać" mamy takich poetów właśnie (I.I.W), co to przesiąknęli archaizmami, poprzez orgazmy polonistek
pani seweryno - to pani problem, że pani sobie stawia ikony i do nich się modli, proszę nie pisać, że coś jest herezją, bo inkwizycji już nie ma, a pani nie ma monopolu na prawomyślność
co do pogrzebu razem ze ślubem: może ja się nie znam, ale chyba urszula kochanowska została pogrzebana i to chyba kilkaset lat temu

Opublikowano

ja mogę być totalnie durna
mnie to w sumie rybka

proszę też z tego portalu nie robić olimpu

ale opluwanie ludzi z tytułu zawodu, to już niestety lekki schiz
każdy ma prawo mieć swoje ukochania
buńczuczność i wojowniczość to też nie zalety
ważne nie walczyć, a wygrywać, bo tylko skuteczność o nas
szafowanie wyrokami bez wgłębienia się w materię, to nie tylko oznaka pychy, ale i słabości
chodzenie na skróty tylko mędrcom i matematykom wychodzi na dobre...inni błądzą
jeśli szanowny przedmowca chce sobie uzurpować prawo do wszechwiedzy, to ja gotowam podrzucić kilka pozycji dla merytoryczności wypowiedzi /choćby dla sprawdzenia znaczenia wyrazu "prawomyślność"/
samo naskakiwanie, to niekoniecznie wyższość argumentów
mogę tak jeszcze przez godzinę
ale daruję sobie

a wiersz pana Leszczyca normalnie mnie nie bawi

seweryna

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


rozumiem, że to do mnie; nikogo nie oplułem, dałem do zrozumienia, że za wrażliwość literacką młodych ludzi odpowiedzialni są poloniści; chyba że pani się nie zgodzi?

tak. ale nie ma prawa wpychać ich innym

za to szafowanie sloganami i niekonkretnym wartościowaniem noszącym znamiona insynuacji jest cacy; nic nie poradzę, że mnie denerwuje takie gadanie bez sensu, taką mam konstrukcję, że się przeciwstawiam

proszę podrzucić, chętnie poczytam, bo na razie z merytoryki nici
ja może wytłumaczę, bo chyba pani nie rozumie: ja rozumiem prawomyślność (w tym kontekście) jako stanowisko świadczące o postępowaniu zgodnym z obowiązującymi prawami, regułami, zasadami; użyłem skrótu myślowego (co pani sądząc z pani wypowiedzi również nie jest obce, nawet w ich stosowaniu posuwa się pani o wiele dalej) łącząc "monopol" z "prawomyślnością" w znaczeniu tworzenia na własną rękę rzeczywistości, w której funkcjonują jakieś normy postępowania
idąc dalej - nie istnieje taka norma regulująca współżycie społeczne, która mówi o ochronie czyichś preferencji literackich; jeśli kogoś zaboli trawestacja, parafraza, czy satyra z kochanowskiego to jest tylko i wyłącznie jego problem i nie ma prawa nikomu wyrzucać, że go zabolało; jeśli mnie boli głowa od zapachu perfum, to nie mam prawa mieć pretensji do bliźnich, że ich używają; w tym wypadku autor nie był w żaden sposób obraźliwy, ani obsceniczny, nie skłamał w kwestii Oświęcimia itd
czy jak kochanowski pisał o tym, co "miał kurwę w domu" to też się pani oburzyła podczas lektury?
nawiązując do nauczycieli ostatni raz: taki tekst miałby szanse wzbudzić kontrowersje tylko na konkursie szkolnym; nie będę pisał, co myślę o czymś takim, bo pewnie wskutek tego zostanę odsądzony od czci i wiary

a jakie argumenty do tej pory pani zaprezentowała? jak do tej pory pisze pani tylko, że coś "powinno", ale ani razu nie napisała dlaczego

nie wątpię

można było na tym zakończyć, lecz pani uznała za stosowne zagrzmieć i użyć określeń nacechowanych, stąd moje zdanie o prawomyślności
to pani uzurpuje sobie prawa, to pani pisze "jestem już za stara na przechodzenie obojętnie obok absolutnych herezji", "nie ze wszystkiego powinno się drwic
nie każdą staroć obśmiać
są jakieś granice przyzwoitości"
jakie są te granice i kto je określa?
dodam jeszcze, że nie ma co stawać w obronie czci Kochanowskiego, bo nawet jeśli istnieje życie pozagrobowe, to myślę, że nie pochyla się on nad takimi duperelami
poza tym sam był poetą i z pewnością wiedział, jak to jest, kiedy się odzywają głosy pełne oburzenia, uzurpujące sobie prawa do ograniczania jego inspiracji twórczych
pozdrawiam
Opublikowano

Pani Seweryno - czytała pani Gabriele Zapolską, szczególnie - "O tym się nawet myślec nie chce", albo "Kaśke Katriatyde" (czy jakoś tak)
Zabawa literacka jest tylko zabawą, ja, jeżeli miałbym coś zarzucic Autorowi tejże parafrazy to to, że mając taki wzór wersyfikacji nie ma szans na faula i to jest mimo wszystko łatwe do zrobienia.
Ale jest pani nieuczciwa w stosunku do Autora - to nie jest szyderstwo, li wyśmiewanie się z czyiś uczuc - li tylko skorzystanie z wzorca literackiego - z którego sam Kochanowski korzystał pisząc owe "Treny".
Tyla.

Opublikowano

miałam rację mówiąc, że powinnam odejść
i cóż z tego, że wylejemy tony słów, kiedy prawda jest banalnie prosta
mnie powyższy wiersz bulwersuje, a mojego przedmówcę ani tyci
reszta, to zwykła retoryka, na zasadzie zapewne, kto wiecej napisze, tem ma rację
a racji jak widzę nie ma
ot
zwykłe poczucie wrażliwości
nie umiałabym parafrazować trenu i koniec

męczy mnie ta sieczkarnia słów
pozwolę sobie odejść pokonana
każdy ma swój świat labiryntów
seweryna

Opublikowano

Pani nas szantażuje emocjami - i co, ma mnie byc przykro? Autorowi? Tren to gatunek, temat trenu też podlega klasyfikacji, i ot, cała filozofia.
Na poziomie tekstu, prosze pani - pani wyraziła swoje zdanie i to jest w porządku, pani ma wolną wole i własne zdanie, ale prosze nas nie krytykowac za to, że nie chcemy plakac za Urszulą, nawet Kochanowską.

Opublikowano

Dorma: dzięki śliczne za odwiedziny :) To rzeczywiście jedynie zabawa, pastisz, satyra, wiersz przy użyciu słynnego dzieła - ale (jak Sokratex zauważył) w zupełnie innym temacie. Cieszę się, że się wydało zabawne; miło by było, gdybyś też wskazała braki formalne, bo co prawda Kochanowskiego ze mnie nie będzie, ale to nie znaczny, że nie mam się starać :)

Natomiast Pani Seweryno: ja Panią bardzo, bardzo zachęcam do pozostania. Pani komentarz wszak był pierwszym w ogóle (później dołączył jeszcze Pan Sel Sul z Nieszuflady), który otworzył mi oczy na fakt, że to w ogóle może być odebrane jako profanacja czy też faux pas. I - mimo że się temu dziwię - to jest głos wzbogacający (bo nie spodziewałm się takich reakcji, a teraz już się spodziewam), a przede wszystkim głos, do którego ma Pani przecież prawo. Ja, ze swej strony, do wyrażania opinii zachęcam: cała przecież radość w różnorodności, choćby i dla obu stron kontrowersyjnej.

Swoją drogą niejako pochlebia mi, że taka dyskusja pod moim wierszem :)
Jak się okazuje, śmiech bywa rzeczywiście bronią niebezpieczną :)

Pozdrawiam wszystkich serdecznie,
dziękuję za odwiedziny,
Michał :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Widzę pewne niedociągnięcia w rytmice, ale mogę się mylić oczywiście.
Dla mnie nie czyta sie tak płynnie jak wiersze Kochanowskiego..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niestety to próżność i bylejakość zdobywa dziś poklask a kunszt i talent biedują w odmętach skrytych szuflad czy zeszytów. 
    • Urzekł mnie styl opisów miasta. I ten przygnębiający ton wypowiedzi podmiotu. Tak piękny w odbiorze choć nie dający nadziei.
    • Wyszedłem, na odchodne rzucając  do pustych ścian mieszkania, że umówiłem się z kimś bardzo ważnym. Randka? Zaskrzypiała dębowa mozaika, ułożona już do snu  na podłodze gościnnego pokoju. Randka, randka! Odpowiedział jej  przeciągłym zgrzytem bukowych trzewi, secesyjny kredens. Lecz obrzucił mnie jeszcze przed wyjściem, nieprzychylnym odbiciem w tafli  swych zabytkowych szkieł. Był bardzo stary i nad wyraz mądry. Dlatego też zajmował zaszczytne miejsce  na samym środku przedpokoju. Tak by każdy kto mnie odwiedzał  mógł w pierwszym wrażeniu  podziwiać jego zawsze nienaganny, rojalistyczny majestat. Byłem przekonany, że nie dał się nabrać. Randka? Cóż za niedorzeczny banał. Obleczony farsą dysonans. Ja człowiek - nikt i kobieta. Już szybciej widziano by mnie  w towarzystwie papierosa wystającego  z rozognionych chronicznym cierpieniem ust. Gardzę tytoniem mniej niż kobietami.     Ale cóż innego miałem rzec? Że żegnam się na zawsze? Że już mnie nie zobaczą nigdy? Że czeka ich los podobny do mojego. Śmierć szybka, lecz haniebna i barbarzyńska w postaci pójścia na żyletki a raczej drzazgi. Prosto w gardziel pieca. By płonąć żywcem. Sercem i duszą. Łzą i wspomnieniem. Tego, że ich kochałem. Jak córy i synów. Zarzucano mi nieraz. Miłość do przepychu i bogactwa. Lecz ja nie patrzyłem nigdy na moje skarby przez pryzmat doczesnego grzechu pychy. Szanowałem obecność. Jako zbawienny gest dawnych czasów. Bym w tak niedzisiejszym otoczeniu, mógł odnaleźć siebie. Nie istniałem tu czy teraz. Żyłem kiedyś i tam. Poległem w czasach Wielkiej Wojny, z głupim sercem życiowego podlotka. A mogłem trwać tam nie teraz. Za późno. Randka z przeznaczeniem. Już czas. Późno się robi.      Usiadłem na polnym głazie opodal torowiska. Na wpół żużlowo- piaszczysta ścieżka sprowadziła mnie tu gdzie nie byłem od lat. Siedziałem już na tym kamieniu wiele lat temu Było to po pierwszej wojnie o miłość. Za młodu jest się idiotą. Wtedy myślałem że umieram. Że umarłem bo ją pokochałem. A ona mnie ledwie spojrzeniem haczyła. Pełnym wzgardy i litości. A ja brałem to za szansę,  nagrodę i spełnienie pragnień. Miłość nie tworzy idiotów. Ona ich jedynie karci i mami. Maluje im twarze na podobieństwo błaznów. Byłem przez lata tym błaznem, który tańczy jak mu zagrają. I grały. Każda z nich na inną  lecz tak samo cyniczną melodię      Lecz z głazu wstałem i wróciłem do domu. A teraz wróciłem. Choć nie jestem już błaznem. Nie wierzę w miłość i uczucia. Front wygasł. Zatriumfował człowiek i jego wola. Wolny, nieskażony uczuciami rozum. Intelekt doskonały. Wróciłem bo nikt nie może mnie zrozumieć. Cóż mi po wiedzy milionów, skoro prawie ją do duchowego audytorium własnych myśli. Nie ma nikogo, kogo mógłbym określić  bratem w wiedzy, powiernikiem nieskończonych neuronowych istnień. Podziwiacie coś czego nie pojmujecie. Lub boicie się pojąć. Gwiazdy świecą dziś tak pięknie. Lubicie rzeczy jasne, dobre i ciepłe. Promienie sztuki, ogrzewające Wasze serca. Ja zawsze będę zwrócony ciemną stroną. Nie odbijam światła. Pochłaniam je i niszczę. Świat mnie nie widzi.  Zgasnę bez oklasków i wspomnień. Dlatego wróciłem i czekam na przeznaczenie.   Noc mimo wrześniowej pory,  była rozkosznie wręcz ciepła. Wiatru nie było wcale. Zresztą gdyby nagle pojawiły się znikąd  jakieś potężniejsze porywy, to skupiłyby swą uwagę na mojej osobie. W okolicy nie było drzew  ani wysokich krzaków. Nie licząc kilku wiekowych,  dzikich jabłoni i śliw, czerniejących kikutami gałęzistych form  za łukiem kolejowego nasypu. Pozostałości dawnych sadów, pańskich, zaborowych jeszcze majątków, od których nazwę brały potem  poszczególne dzielnice miasta. Miasto iskrzyło światłami lamp. Było blisko i daleko zarazem. Było tłem ale i obserwatorem. Teren wzniesiony z bloków betonu i cegieł. Poorany pajęczyną ulic i uliczek. Nakrapiany zielenią parków i skwerów. Terrarium dla ciał robotycznych. Zaprogramowanych na pośpiech i zysk. Wypranych z uczuć i troski o piękno. Piekło dla dusz poetyckich. Zarządzane ślepo.  Przez krwawe prawo Fortuny. Jakże nie żal mi i ich.   Wyjąłem pudełko zapałek. Wziąłem jedną z nich i pociągnąłem  siarkowy łepek po powierzchni draski. Lekki szum przeszedł w iskrę a ta wznieciła malutką łunę światła. Tyle mi wystarczyło. Zbliżyłem zegarek uczepiony do dewizki  do źródła ognia i odczytałem godzinę  Trzydzieści minut na godzinę czwartą. Zawsze najbardziej ceniłem punktualność. Wbiłem wzrok ostry i bystry mimo nieprzychylnej pory w ciemny i pusty tor. Czekałem. Już tylko chwila.   Rozpalone żarem dnia szyny,  stygły w delikatnym powietrzu nocy. Nikt nie zawraca sobie głowy  by słyszeć ten dźwięk.  Niewielu zwraca ku niemu ucho. Lecz ja tak. Znam go i co najważniejsze rozumiem każde słowo. Bo szyny nocą szepczą między sobą. Rozmawiają w najlepsze. Podniecone i gwarne. Aż pokłady drżą od tempa ich dysput. Szelest idący wzdłuż toru jest zdaniem, ciągnącym się we wspomnieniu. Dnia zeszłego, tygodnia czy miesiąca. Całych lat. Wypełnionych podróżą i gonitwą  osobowych i towarowych składów. Pieśnią zaszłych wydarzeń. Karamboli i wypadków. Rozszalałych w sygnałach słupów. Jęczących skargą pordzewiałych śrub, nastawni i zwrotnic  rozrzuconych wśród kęp młodych traw.     Szyny niosą szepty dusz kolejowych. Dróżników, którzy oddali żywot na służbie, lub zmarli cicho w budkach, nadając ostatni raz sygnał, tor wolny, żadnego niebezpieczeństwa nie ma I skład szedł równo,  pracą nie strwożonych tłoków. Gwizdnął w podzięce jedynie i już gnał  ku kolejnej stacji. Nie mogąc pojąć pojęcia bezruchu. Śmierci.   Przejęte smutkiem i żałobą rwącą serce, są rozmowy te toczące się u ślepych torów. Przestrzeniach pustych i głuchych. Zapomnianych nawet przez składy techniczne  czy rezerwowe parowozy. Rozpamiętują duchy kolei,  zaklęte w wygaszone semafory, czy zawalone na wpół budki dróżnicze, dni glorii i chwały. Gdy każdy dzień był wyzwaniem  a noc nie była senną zmorą wytchnienia, lecz nocną zmianą warty, dla towarowych potworów  załadowanych węglem. Sunęły te przemysłowe karawany przez bezmiar stepu, hen za zachodni horyzont. A teraz została ich ledwie garstka. Reszta to duchy, wspomnienia.   Prędko otrzeźwiałem. Jakby mnie kto zaskoczył od pleców i schwycił nagle za ramię. Nie spałem. Mogę przysiąc. Kwadrans na czwartą. Spałem. Nie. Niemożliwe. Choć coś się zmieniło przez ten kwadrans. Otoczenie. Nastrój. Wstałem gwałtownie. Szyny grały. Równo i tak wesoło jak gdyby… To nie był ślepy tor. Ktoś odpowiedział. Usłyszał mój tęskny zawód serca. Dźwięki się wyostrzyły. Jak w bezdni ogromnej jaskini. Nagle semafor wygaszony przed laty, zapłonął zielonym światłem. Zza horyzontu pól tam gdzie tor biegł prostą strugą dał się słyszeć gwizd. Nie skrzek sroki, nie świergot wróbli. Gwizd parowozu! Szedł ku mnie całą mocą maszyn. Wracał jak wierny pies. Zagubiony i teraz odnaleziony. W majaku snu. Teraźniejszym zwidzie. Szaleństwie.     Gwizdał ochoczo z piszczałek. Był już blisko.  Szyny grały już takt jego kół. Słyszałem ich śmiech. Duchy wyszły do torowiska i poczęły machać  stacyjnymi latarenkami nad swymi głowami. I ja podszedłem bliżej. Cyklop otworzył swe jarzące się złotem oko. Zbliżał się, pożerając odległości na słupach. Był to bez wątpienia pospieszny pasażer. Mógł ciągnąć około  dziesięciu może dwunastu wagonów. Zdaje się dojrzał sygnały latarni  bo przyspieszył jak chart i gnał coraz prędzej.     Gdy podszedł na może dwieście metrów, wtedy poznałem. Pospieszny, który spadł  z pobliskiego wiaduktu  usytuowanego zaraz za łukiem szyn  za moimi plecami  w roku tysiąc dziewięćset dziewiątym.  Wspomnienie, które żyło w szynach  i we mnie samym. Znałem z wycinków gazet podobiznę  palacza i maszynisty.  Wysoki brunet, ogolony na gładko,  nie w samej koszuli a całym przepisowym mundurze kolejowym. Pozdrawiał mnie  unosząc kaszkiet w prawej dłoni, dając znak że staje. Zagrały hamulce, zaciśnięte z dużym wyczuciem doświadczonej ręki maszynisty. Para buchnęła mgielną smugą przez osłony. Komin dymił jeszcze bardziej ochoczo. A takt kół przybrał formę powolnych kroków.     Skład dotoczył się ku mnie i stanął tak by ustawić mnie zaraz obok drabinki parowozu. Wsiadłem nie czekając na zaproszenie. Gdy tylko postawiłem nogi  na podłodze pojazdu, maszynista, zdaje się  miał na nazwisko Zebala, uściskał mnie jak druha. Czy aby nie za długo czekaliście na mnie? Wyciągnąłem zegarek i pokazałem mu go. Ach! Ledwie kwadrans na czwartą. W sam punkt. Idealnie w czas. Dokąd jedziemy panie Zebala? Jak to dokąd panie Ptaszyński. To pośpieszny  do Pana rodzimej miejscowości, miasta takich jak pan, poetów i pisarzy ostałych w śnie  o idealizmie sztuki. O twórcach doskonałych, formie i treści z pogranicza grozy, snu i doczesności. Zna Pan to miasto doskonale.     Łzy stanęły mi w kącikach oczu. Mój kochany Drohobycz… jego sklepy, ulice i szkoła… śpieszmy panie Zebala… śpieszmy do Drohobycza… choćby i we śnie. Poetyckiej gorączce. Pociągnął wajchę i parowóz  przeszył ostatni gwizd. Jeden z duchów, schodząc z toru przed sunącym składem rzucił. Tor wolny,  żadnego niebezpieczeństwa nie ma. Pozdrowił nas i ruszył ku ścieżce. A my minęliśmy łuk  i zniknęliśmy po wjeździe na wiadukt.     Tor był pusty w obie strony. Szyny ciche i martwe. Nigdzie nawet śladu po składzie. Żadnej lokomotywy ani gwizdów. Świateł i sygnałów. Semafor zgięty prawie w pół ze starości, kruszał w zupełnej ciemni. Jedynie kruk na nim drzemał. Nie świadom wcale dziwów ślepego toru. Pusto było wszędzie i głucho. W oddali jedynie blaski miasta,  zdradzały ślady życia. Na ścieżce obok toru zachrzęścił żwir. Duch zawiadowcy po spełnionej roli  zagasił zbyteczną już lampę. Ruszył przez ścieżkę ku kamieniu polnemu. Usiadł na nim i z wyrazem ni to zmęczenia  ni to ulgi, wbił wzrok w pusty tor. Czekając na kolejne zielone światło.   Utwór pisany w hołdzie moim pisarskim mistrzom - Stefanowi Grabińskiemu i Bruno Schulzowi.      
    • Człowiek kiedyś, obawiał się - omówienia, potem opisania, a teraz pokazania –   siebie.   Nazwania-utrwalenia-zobrazowania. Suma człowieczeństwa po nowemu   Choć lustro ego pożąda pamięci i sławy, jak łakoci.   Na pokaz eksponując eksponaty próżności, karmiąc ciekawość cudzych oczu i skrupulatność szklanych kartotek.   Pętla ulotności w łożysku istnienia i dzwon, co budzi i usypia.
    • Ładnie, a wie pani: podobno dobrzy ludzie młodo umierają...   Łukasz Jasiński 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...