Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wprowadzili mnie tylnym wejściem
Podobno przed frontalnym wisi Poltegreist
Oczywiście dopiero kiedy uporali się
Z kluczami do wyobrażonych zamków

Sam klub-taniocha
Spodziewałem się więcej Napoleonów
Szaraki jakieś
Spuszczone głowy
Dławione języki

Wertowałem sekcje w poszukiwaniach ego-centra
Infantylni
Skamieniali
Kosmiczni piraci
Niepokalane poczęcia
A co do mnie?
Depresja schizoidalna
Wszyscy tacy świeży na początku
Wolne etaty-Stwórca...ostatecznie Mahomet

Kilka tygodni
Klinikiklimat działa
Ostatnio ofiarnie podejmuję się obrony Jasnej Góry
To czasochłonne
...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a gdzie Ty chcesz odejść?
też tego nie rozumiem
jak zacząłeś to skończ,
to że usadowiłem ten wiersz
w prozie,no to co?
jeśli zabolało to sorka
nie jestem wyrocznią

jeśli byś mógł kawałek reżyserii wpuścić
w zaułki tegoż dzieła - mile widziane

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




nie widzę powodów do ucieczki
pozdrawiam nieustająco

co to w ogóle znaczy
że coś już proza
a coś nie

mam dość takich zarzutów
bo nie mają podstaw
bytu

proszę rzucić okiem
na ostatni tomik
noblistki

z ukłonikiem w pasik

wesół
Opublikowano

aaa rzeczywiście się Pan zastosował
skoro tak poważnie brać cudze rady
to radzę natychmiast zrezygnować
z wielokropka (wogóle, a przde wszystkim
jako autonomiczny wers)

ale wielokropki jak powiadam
WOGÓLE nie są dobre
mają wyrażać niedopowiedzenie
-a na to są lepsze sposoby

ten sposób jest
pretensjonalny i banalny



pzd

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Czy autor świadom konstruktywnej krytyki coś z tym zrobi?
na drugi raz radziłbym się wytłumaczyć wszystkim i spełnić powinność autorską, którą jest obrona wiersza. Sprawa jeszcze nie zamknięta!
pozdr
Opublikowano

"Kilka tygodni
Klinikiklimat działa"

gdzieś już przy czytaniu wyrzucam ukratkiem

ale reszta dobra,... no dobra... dość często podobnie się czuję...
i dlatego...

a zastanawia mnie ten duch złośliwy przy drzwiach frontowych...
intryguje :o)

pozdrawiam ciepło

Opublikowano

A nie, nie, hehehe;) koledzy mnie źle zrozumieli;) "Odchodzę w pokoju" to takie wyrażenie...na pożegnanie;) Tak jak dowidzenia. A co do krytyki przyznałem po prostu rację;) I znowu zrobiłem wielokropek, ech;p Pozdrawiam;))

Opublikowano

Jak by to powiedzieć... Mam wrażenie, że wiersz jest podszyty szyderstwem z ludzi chorych psychicznie. Ja nie lubię żartów o wariatach i kalekach. To ciężki "humor".
Ale może źle zrozumiałam wiersz.

Opublikowano

Nie przepraszaj, nie poniosłam szkód moralnych, nie czuję się urażona i nie jestem przedelikacona.
Masz zachwiane poczucie wartości? Gdyby było silne, nie umiałbyś podśmiewać się z siebie. Myślę, że i to stwierdzenie jest autoironią. ;-)
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jak chcę widzieć oczy piwne no to spojrzę do lusterka ja uwielbiam błękit w oczach zieleń kocią czerń niewielką   sił nikomu nie brakuje w czasie figli z jakąś kotką satysfakcję mas niemałą "już dość proszęęę' słyszy słodko :)))
    • Wieczór. Jezioro zapina horyzont ostatnim promieniem światła. Słońce – spóźniony kochanek – tonie w jedwabnej, szepczącej trzcinie. Cisza. Nie pusta. To język pragnienia natury. W niej każde ich tchnienie. Woda milczy Ale to milczenie drży – jak skóra świata przed pieszczotą dłoni. Oni. Bez imion. Miłość nie potrzebuje dźwięku. Spleceni, jakby czas tkany był z ich oddechów, jakby każdy gest, każda ścieżka - prowadziła do tej chwili, czekał zapisany w niebie. A jednak – w ich spojrzeniach cień. Dotyk losu. Świat szepcze kruchą pieśń przemijania. Ich pocałunki – ciepło ciał i drżenie warg, symfonia żywiołów: ogień i wilgoć, wieczny alfabet istnienia. Nie całują się. Oni się stwarzają. Jezioro patrzy: nieme. Wierne. Rozświetlone – bez końca Brzeg milczy, lecz to milczenie kłania się Przedwieczności – ciszą bezmierną.    
    • @Berenika97 dziękuję, to dla mnie ważne, że tak uważasz :) piękne masz imię - już od jakiegoś czasu chciałam to napisać,.ale mi wypadało z głowy :) @Robert Witold Gorzkowski zrobiłeś mi dzień tym komentarzem, dziękuję :) muszę iść dzisiaj na spacer, może jaki wpatrzony w obłoki się potknie i wpadnie wprost w moje ramiona. To brzmi jak dobry patent na podryw :) @Łukasz Jasiński oj Łukaszu, zawsze się trochę boję tego Twojego "oj" :) @Gosława oj ja też - albo wulgarna, albo za smutna, albo nie taka. Posłuchać możemy i tyle, a potem pójść po swoje, bo nam się należy :) Dziękuję Ci bardzo za komentarz (to, że je lubię i, że są dla mnie ważne, to wiesz) i życzę dobrego czasu :)
    • @Gosława ładnie, wzruszająco. Twoje puenty jednak nie raz osłabiają tekst, tutaj tak dla mnie jest, pozdr.
    • @Jacek_Suchowicz Czy zamruczy?   Zamiast gapić się w czerń kliszy, spójrz jak lubisz w piwne oczy. By zabrakło sił wśród nocy, gdy obejmie i zamroczy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...