Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

henry puka do drzwi

były__premier
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

były__premier

były__premier

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Sto pierwszy wiersz o umieraniu, Saro; o wodzie głębokiej
na dziewięć stóp, o moście. Cieniu który przeszył wiersz:
miasto jest zawsze stolicą jego smutku, wielkie jak falochron
łóżka, port. Oddychaj przyjacielu, oddychaj spokojnie, to sen

wszedł we mnie i bałem się spojrzeć w tę błyszczącą powłokę.
Saro? Tu cię znalazłem, pod koszulką jedwabną szmuglowałaś
sól. Zanim zwlokłem się dopadło mnie dziwne przeczucie:

nie byłeś już sobą! Choć wczytałem się w napoczęte kraje,
próbowałem wydobyć więdnący obrazek - nasz szemrany
światek z tej perspektywy wyglądał jak dziura w głowie,
przez którą ktoś wrzucił drobne monety i ziarno bawełny.

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Spróbuję nadgryźć ten wiersz, chociaż - mogę zbłądzić.
Mam wrażenie, ze pierwszy wers mowi, że sytucja liryczna/historia zawarta w treści nie jest czymś wyjątkowym, chociaż automatycznie, jako wyszczegolniona - status ten otrzymuje. Mam wrażenie, że jest to miasto, jakich może być setki, podonie - mostów.
I tutaj trochę się gubie -
- o wodzie głębokiej na dziewięć stóp,
- dziura w głowie
dwa wątki o umieraniu.
I kim jest Sara - kochanką, żoną, narzeczoną?
Wreszcie - wiersz ma swójklimat, surowy, wyrazisty ton - jest świetny.
Pozdrawiam.

były__premier

były__premier

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

to wiersz napisany "w duchu" Johna Berrymana, Henry to bohater jego pieśni - 77 Dream Songs z 1964 r. jak ktoś napisał, Berryman tak działa na czytelnika/poetę, że nie jest w stanie mu się oprzeć; trzeba poczytać by pojąć, trzeba wgryźć się by poczuć ten klimat, język, stany świadomości peela/autora i cholernie dobrą dykcję;)
cytat z Pasewicza, z jego "Pęśni": miasto jest zawsze stolicą jego smutku

tak, miasto jakich wiele ale miasto szczególne dla peela; most i woda raczej wyznaczają kierunek interpretacji - kolejny wiersz o umieraniu; ale to dość przewrotnie, myśle, zapisane;
może mało widoczne, nie wiem. Sara jest kobietą peela;) a dziura w głowie, to podsumowanie
historii - życie które składało się z drobnych przyjemności i z rzeczy nieuchwytnych, prawie niewidzialnych, jak ziarno. pozdry

były__premier

były__premier

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki Stefanie, miejsce nie jest ważne, przynajmniej dla mnie ;)
Nie idzie o miejsce, w Z znajdziesz inne spojrzenia, niekoniecznie mądrzejsze, ale warto, czasem. Pozdrawiam, stefan.

może tego się właśnie obawiam, a często tam zaglądam i widzę co się dzieje;P thx.
Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

dawno na tym forum nie było tak dobrego utworu. lubię wiersze opowieści, obrazowe, trochę tajemnicze. nie ma sensu do niczego się przyczepiać, bo całokształt jest naprawdę bardzo bardzo dobry. ja też polecam Z. chociażby po to, żeby pokazać innym co oznacza poezja wpółczesna.

gratuluję. choć nie czytałam J.B. - poleca pan? inspiracje na ogół dobrze robią:)

pozdr.a

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Pytanie o Hioba

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Tej nocy sen opadł na mnie niczym całun z wilgotnej skały. Zbyt ciężki, by unieść powieki, zbyt gęsty, by znaleźć oddech. Rzeczywistość była tylko pęknięciem w murze, przez które sączył się mrok. Przeszył mnie głos, jak wiatr hulający w ruinach opactwa. Szeptał w nawie mojej czaszki imię tej, której proch dawno już ostygł. I wtedy stanęłaś w drzwiach wykutych z zastygłego cienia, blada, jakbyś piła tylko światło martwego księżyca. Mówiłaś językiem dzwonu bez serca, Rano, gdy pisałam, litery same układały się w modlitwę, której nikt nie wysłucha. Czułam, że każde słowo jest jak cierń wyrwany z relikwiarza bólu - święty i raniący. A każde wspomnienie — to bluszcz, co wrasta w szczeliny grobowca rozsadzając go powoli od środka. To cierpienie nie było ogniem, lecz chłodną architekturą pustki. I zapytałam w ciszy tej nawiedzonej krypty - ile we mnie Hioba, a ile mnie w jego popiołach? Czy Bóg jeszcze patrzy przez zakurzone witraże, czy już tylko słucha, jak kruszą się filary świata, jak spadają imiona , które nigdy nie przestaną się śnić?  
    • Berenika97
      Malarz i Ona

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @KwiatuszekDziękuję za cudowny komentarz. Pozdrawiam. :) @MoondogBardzo dziękuję! Czasami spotykamy się ze zmianą percepcji w życiu, zwłaszcza w relacjach międzyludzkich. A to prowodzi do nieoczekiwanych skutków. Pozdrawiam. :)
    • Konrad Koper
      Pomyślałem, że

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Drugie !! @Konrad Koper Poezja jest różna !!
    • Berenika97
      Atrament i krew

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Gerber Dziękuję za te słowa i za refleksję. To piękna myśl o granicach fizyki – i w ogóle nauki. Rzeczywiście, możemy opisać świat w równaniach, policzyć tor kamienia, przewidzieć zderzenie, ale ta najtrudniejsza warstwa – ludzkie intencje, emocje, wybory – wymyka się precyzyjnym formulom. To dobrze,  że nie wszystko da się zredukować do wzorów, że zostaje miejsce na coś więcej. Dziękuję!  @Czarek PłatakDziękuję! 
    • lena2_
      bezmiar

      Przez lena2_ · Opublikowano

      bliżej Ciebie jesteśmy lepsi albo udajemy obecność jak to dobrze że Jesteś nieoczywisty i większy od naszych małych słów  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...