Powrót Czarnego Anioła

[Michał Nawrocki]

Poeci serc waszych odchodzą w niepamięć,
gaszeni własnego obłędu kroplami;
wyciśnięty z ich młodych ciał, jak sok z cytryny –
kwaśny uśmiech wzbudzi na ustach fałszu.
To koniec zła – inni są dobrzy,
milczeć będą w niepodobieństwie życia i śmierci.

Poeci serc waszych odchodzą w niepamięć,
na hymny pochwalne nie zasłużyli;
wyprowadźcie ich łaskawie z kościoła
do świątyni świata, gdzie i melodia
bywa modlitwą – zanurzeni w niej
dotkną bluźnierczego bóstwa.

Poeci serc waszych odchodzą w niepamięć,
nie będzie epoki, która przyjmie spóźnionych,
nie będzie żadnej, którą stworzyliby oni sami;
ale przyjdzie czas, że i aniołów skrzydła
szatani krwią ciszy zbrukają.
Zastępy Czarnego Anioła przetrwają.

[natalia]

Ależ pesmistyczny wierszyk... i tak się zastanawiam czy on jest do nas kierowany? czy masz na myśli poetów naszych serc? Jeśli chodzi o poetów mojego serduszka na przykład, to mają się oni świetnie i ani myślę o nich zapominać
Ostatnie 3 wersy jakoś mi się źle łączą z całą wymową wiersza, fakt że nadają mu większy wymiar ale mało się do niego odnoszą.
Ogólnie wierszyk całkiem ciekawy i zmusza do zastanowienia się
Pozdrawiam serdecznie i ślę troszkę słońca znad morza, niech przepędzi te zastępy Czarnego Anioła...

[Mirosław_Serocki]

Nie doczytałem do końca. Przepraszam
Pozdr.

[Kai_Fist]

hmmm, twoja poezja jest ciężka...
nie dla mnie na treść...

- nie przyjmuję jej do wiadomości
- dlaczego?
- ponieważ zawarte w tych słowach -poglądy / opinie / fakty- są sprzeczne z moimi.