Z natury mojego zakątka tajemnicy

[Lilianna Szymochnik]

Kiedy Słońce wychodziło,na lazuryt z nadiru nieba
roztoczywszy twarzy rade złociste rzucało promienia
z kropli opadającej rosy łzy Ziemi w urodzaje zrasza
zieleń spragnionymi ustami soki rada pragnień spija.

Szedłem mglistymi zasłon płaszcza otulony świtem dnia
łąką kwiecia budzonego w grzebień koguciego piania
ścieżką wydeptaną,przez zwierzynę z tropu w knieja
zefirowy wietrzyk kołysał w delikatnym tańcu drzewa.

Trele ptasie dochodziły uszom z gniazd w nuty śpiewa
nastrój jakiś bajeczny roztaczał panoramy w iluzjona
oczom w obraz malowanego w pędzlu w kolory raj natura
napełniała w paletę i z łąki wieńce plotła bukiety z kwiecia.

Wszelka harmonia z Boskiej ręki światu,tak stworzona
czarowała i budziła zachwyt,do wielkiego natchnienia
w duszy wnętrza grało budziło wyobraźnię uroków życia
chłonąc owe!..oddechy,tego odżywczego tlenu z powietrza.

Doszedł mnie szmer płynącej wody ruczaju źródła zakątka
coś?-rozkazało myślą i z szeptało uszom pchało i z ciała
wnętrzu moim grały mi!-Anielskie zastępy chórów z nieba
wszelka moja wyobraźnia pogubiła drogę pięknem oczarowana.

Są takie zakątki i miejsca ukryte dzikie magiczne daru w czara
gdzie!..człowiek zapomina,że żyje na świecie i ustom oddycha
znajdują się takie przestrzenie wibracyjne idące z fali i pola
dająca niesamowite astralne loty,ponad wszelkie nauki pojęcia.




"Wszystko co nieznane
uchodzi,za wielkie"