Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kroniki mroku 2 i 3

Trolli

Przez Trolli
w Proza - opowiadania i nie tylko

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Trolli

Trolli

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Cz.2


Drzwi ustąpiły pod delikatnym pchnięciem. Neil zawahała się. W twarz buchnął jej odór zgnilizny. Czyżby pomyliła numery? Nie… To jej mieszkanie. Czemu wiec zdaje się takie obce?
To przez ten smród, uświadomiła sobie ze zgrozą. Kiedy wychodziła na zakupy jej kawalerka pachniała ładnie: cynamonem, bazylią i oregano. Obecny zapach był jej obcy, niepokoił i drażnił zmysły.
-Anthony?- we wnętrzu było też ciemno. Za ciemno…
Odruchowo sięgnęła po kij. Używała go zawsze do uciszania hałaśliwych sąsiadów z góry. Stał w kącie, przy drzwiach, na wypadek, gdyby imprezowicze wyrażali pretensje. Nie znalazła jednak kija. Jej palce natrafiły na aksamitny materiał cudzego płaszcza. Obróciła głowę i cudem uniknęła ciosu.
-Neil Geiman, jesteś aresztowana!- czyjeś ramiona spróbowały ją pochwycić. Drzwi raptownie zatrzasnęły się za jej plecami. Upadła, przyciśnięta do ziemi.
-Masz prawo zachować milczenie…
Neil znała swoje prawa. A własne możliwości jeszcze lepiej… Odwróciła się gwałtownie na plecy, unikając dłońmi zimnych kajdanek i zadała jeden, celny cios w szczękę. Młody mężczyzna, najwyraźniej policjant, jęknął rozdzierająco. Neil nie była litościwa. Kolejny cios w policzek zadany łokciem zwalił młodzika na ziemię, ale dziewczyna nie darowała mu kilku kopniaków.
-Ty… dziwko…- jęknął, plując wybitym zębem. Neil nie zwróciła na niego uwagi. Coś było ciągle nie tak. Bardzo nie tak.
Pazury przecięły powietrze. Zapach nieczystości nasilił się. Ktoś…coś wciągnęło głęboko powietrze.
Uskoczyła. O włos. Szponiasta łapa wbiła się w ciało nieszczęsnego policjanta, przygważdżając go do podłogi. Mężczyzna zacharczał krwią. Neil już nie było. W dwóch skokach znalazła się w ciasnej kuchni i wyszarpnęła z drewnianego stojaka pierwszy lepszy nóż. Wskoczyła na stół, najbezpieczniejsze miejsce, na którym mogła mierzyć się z intruzem. Mogła spojrzeć bestii w oczy.
Na swojego przeciwnika nie czekała długo. Poczwara rozpychała się w wąskim przejściu, odcinając jakąkolwiek drogę ucieczki, a zgarbione barki szurały po suficie. Na chwilę spojrzenie czerwonych oczu skupiło się na niej. To wystarczyło. Ruszył do ataku. Pazury, jak krótkie miecze, wbiły się w blat stołu w miejscu, gdzie przed chwilą stała Neil. Balansował już na marmurowym parapecie. Pazury wyślizgnęły się z drewna jak z masła, uderzyły w szybę okna, która rozsypała się drobny mak. Potwór nie poczuł bólu, nie jęknął, kiedy potężne łapy zadrasnęły się o ostre krawędzie. Neil wbiła w owłosiony kark nóż. Monstrum nie drgnęło, brało już zamach do ostatecznego ciosu, mającego zakończyć jej życie. Nie stała jednak bezczynnie, czekając na śmierć. Piruet, znalazła się przy wybitej szybie, miażdżąc podeszwami kawałki szkła. Wychyliła głowę na zewnątrz. Wiatr szargał jej włosy, zasłaniając widok. Trzecie piętro…
Nie wahała się, kiedy usłyszała świst pazurów tnących powietrze. Odbiła się od stromego parapetu i skoczyła na beton parkingu. Dziesięć metrów pod sobą…


Cz.3

Miał właśnie wrócić do łóżka, kiedy jego uwagę odwrócił dźwięk. Obce, złowrogie brzmienie wkradło się w ciszę nocną i miarowe tykanie zegara w westybulu. Postąpił jeszcze kilka kroków i ze zgrozą zdał sobie sprawę, że dźwięk znacznie nasilił się. W dwóch krokach znalazł się u szczytu schodów, bezgłośnie pokonał korytarz i sięgnął po strzelbę opartą o komódkę. Rano mieli jechać na polowanie. Najwyraźniej zwierzyna nie zamierzała tak długo czekać.
Drgnął, gdy do jego uszu dobiegło uderzenie pazurów o dywan, niosące się w przejmującej ciszy. Odbezpieczył broń i ostrożnie wyjrzał zza kolumny.
Istota była ogromna, wysoka na dwa lub więcej metrów, na pewno ciężka i silna. Szła jednak jak pies, na czworaka, trzymając łeb nisko, przy ziemi. Ale to nie było zwierzę, to była istota jak najbardziej rozumna. Czerwone oczy błyszczały w nikłym świetle wpadającym przez okna z ulicy. Oparł strzelbę na ramieniu i wymierzył.
Posiadłość zatrzęsła się od huku. Monstrum wrzasnęło rozdzierająco. Padło, ale po chwili, która starczyła, aby odetchnąć, było już na nogach i rzucił się do ataku, przeskakując po dziesięć stopni.
Był już w biegu. Skoczył na łóżko i przeturlał się po rozkopanej pościeli. Bestia przeleciała nad nim, orząc szponami powietrze. Wsunął dłoń pod poduchę i wyszarpnął rewolwer. Strzelił, gdy monstrum znajdowało się nad nim i wyciągało pazury ku obnażonemu ciału. Podniosło się ciężko za nim po bolesnym upadku i zmierzyło go nienawistnym wzrokiem. Na korytarzu rozległy się pospieszne kroki i krzyki. Cały dwór nagle ożył, w sypialni zabłysnęły oślepiająco światła. Do pomieszczenia wbiegł majordomus, celując z dubeltówki we wszystko, co mogłoby stanowić potencjalne zagrożenie. Za nim wbiegło dwóch strażników z pistoletami i kucharz, wywijając długim, samurajskim mieczem. Potwór zebrał się w sobie i skoczył przez okno. Wielki, ciemny kształt zniknął w ciemnościach, pozostawiając po sobie wybitą szybę, przez którą wpadały teraz nieustanne podmuchy lodowato-zimnego powietrza.
Podniósł się z posłania i poprawił klapy szlafroka koloru pawiej zieleni. Majordomus, kucharz i strażnicy wpatrywali się tępym wzrokiem w noc, zdumieni i przerażeni zarazem.
-Nic mi nie jest, Teodorze.- mruknął, poprawiając mankiety. –Niepotrzebnie się martwisz.
Majordomus spłonął czerwienią.
-Przeprasza, sir… Co…co to było, sir?
-Sam chciałbym to wiedzieć.- podszedł do ściany i dotknął miejsca, gdzie pazury stworzenia zaryły głęboko. Tak samo miały tkwić w jego plecach…
-Wezwać policję, sir?
-Nie trzeba.-odparł swobodniej. –Już tu nie wróci. Mimo wszystko wolę, żeby tej nocy już nikt nie kładł się spać…
Majordomus imieniem Teodor skinął usłużnie głową.
-Będę w swoim gabinecie.- mruknął, omijając strażników, którzy odwrócili wzrok, kiedy obok nich przechodził. –Jeszcze jedno, Teodorze!
Majordomus skinął głową.
-Tak, sir?
-Zadzwoń do pana Weis’a.
-Anthony Wies? Ten telepata?- zdziwił się mężczyzna. Zmroził go spojrzeniem.
-A znasz innego?- syknął.
-Nie, panie Soul. – powiedział cicho.
-No właśnie…

  • 3 tygodnie później...
Kefas Mordotłuk

Kefas Mordotłuk

Opublikowano
Opublikowano

dobre. część 3 podobała mi się bardziej – szczególnie kucharz z kataną, chyba, że to dwumetrowa daikatana, jest dla mnie postacią wysoce intrygującą. mam nadzieję, że sie jeszcze pojawi.

mała nieścisłość: bestia „wysoka na dwa lub więcej metrów” – to dość duża rozpiętość, może być wielkości goryla, albo, nie wiem, tyranozaura?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stracony
      Pierwsza miłość

      Przez Stracony · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zawsze wesprzesz dobrym słowem Waldku :) Miłego weekendu.
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Rudyard Kipling - Buty (Boots)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Pieszo—tup—tup—tup—tupiemy przez Afrykę Krok—krok—krok—krok—tupiemy przez Afrykę (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Siedem—sześć—jedenaście—pięć—dwadzieścia dziewięć—dzisiaj mil— Cztery—jedenaście—siedemnaście—trzydzieści dwie mile wczoraj (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Nie—nie—nie—nie—patrz co przed sobą masz. (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Lu—dzie— lu—dzie— wariują gdy wciąż widzą je, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   Licz—licz—licz—licz— naboje w ładownicach. Gdy—spuś—cisz—wzrok—zaraz dopadną cię! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Pró—buj—pró—buj—myśleć o czymś innym—  O—mój—Bo—że—nie daj mi oszaleć! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Mo—że—my—prze—trwać głód, pragnienie, wyczerpanie, Ale—nie—nie—nie—nie to ciągłe patrzenie na—  Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W dzień—nie—jest—tak—źle bo koledzy są, Lecz—noc—to—sznu—rów—ki czterdziestu tysięcy milionów Bu—tów—bu—tów—do góry raz, o ziemię dwa Nie ma zwolnienia na wojnie!   Sze—dłem—sześć—ty—godni w piekle i mówię Nie—o—gień—dia—bły, ciemność czy coś, Lecz bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W 1900 British Army przemaszerowała od Cape Town do Pretorii (1500 km) - tak ten marsz zapamiętał Kipling.  Fraza - nie ma zwolnienia na wojnie - pochodzi z Księgi Koheleta 8,8: Nad duchem człowiek nie ma władzy, aby go powstrzymać, a nad dniem śmierci nie ma mocy. Tak samo nie ma zwolnienia na wojnie i nie uratuje nieprawość tego, kto ją popełnia.  I Rudyard: We're foot—slog—slog—slog—sloggin' over Africa  Foot—foot—foot—foot—sloggin' over Africa (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Seven—six—eleven—five—nine—an'—twenty mile to—day— Four—eleven—seventeen—thirty—two the day before   (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Don't—don't—don't—don't—look at what's in front of you. (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again); Men—men—men—men—men go mad with watchin' 'em,  An' there's no discharge in the war!     Count—count—count—count—the bullets in the bandoliers.  If—your—eyes—drop—they will get atop o' you!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again)  There's no discharge in the war!     Try—try—try—try—to think o' something different—  Oh—my—God—keep—me from goin' lunatic!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again!)  There's no discharge in the war!     We—can—stick—out—'unger, thirst, an' weariness, But—not—not—not—not the chronic sight of 'em—  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again,  An' there's no discharge in the war!     Tain`t—so—bad—by—day because o' company, But night—brings—long—strings—o' forty thousand million  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again  There's no discharge in the war!     I—'ave—marched—six—weeks in 'Ell an' certify It—is—not—fire—devils, dark, or anything, But boots—boots—boots—boots—movin'up an' down again,  An' there's no discharge in the war!  
    • Roma
      niewiersz

      Przez Roma · Opublikowano

      @Migrena mi właśnie też odpowiada, ale ja już tak mam, że zaczynam kombinować. A, że akurat na taką wersję? Myślę, że byłaby bardziej czytelna, ale niech tam... Zostanie tak jak jest :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No to tu mamy odmienne zdania, ja tam swoją poezję uważam za dość szorstką, a Twoje "i niech cisza domknie wiersz" mogłoby, przynajmniej ten wiersz, złagodzić. Choć nie będę ukrywać, że podoba mi się to, że widzisz w niej subtelność Tu odpiszę tylko tak. Do mnie Twoje wiersze trafiają, podoba mi się i Twój styl i tematy o jakich piszesz, bardzo. Jeszcze raz, dziękuję :)     Aaaa i zanim zapomnę. Ja nie raz potrafiłam doprowadzić do tego, że z wiersza nie zostało nic, bo co chwilę coś, albo to, albo tamto nie pasowało, więc wiem o czym mówisz.
    • Bożena De-Tre
      Cisza

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Alicjo a Twój komentarz przecudny-:)…zapachniało „mgiełką”” prawdą w kolorze soczystej zieleni mnie realistkę…” oczarowało…nie wiem…ale wiem że lubię Twoje komentarze przemyślane też…Pozdrowienia
    • Jacek_Suchowicz
      Po portalu i papierze

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      ładnie - piosenkowo   "Łatwo pisać o miłości" lecz dać miłość bardzo trudno się poświęcić być pomocnym dbać by życie było cudne   znieść ze skruchą wszelkie trudy być najlepszym przyjacielem wciąż coś tworzyć sobą slużyć niech dzień szary jest niedzielą :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...