Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Tego dnia Jasiu Pewny od rana był ponury. Nie wiedział jeszcze
czemu, ale czuł się samotny. Był to pewien typowy rodzaj
samotności. Mianowicie chodziło o "samotność w tłumie". Cały dzień
zastanawiał się dlaczego tak strasznie się czuje. Gdy chciał już
skorzystał z "kół ratunkowych" zrozumiał czego mu brak. Nie
zadzwoni do przyjaciela, bo to za nim tęsknił.
*
W tym momencie wróciły wszystkie wspomnienia z dzieciństwa. Jasiu
Pewien przypomniał sobie swojego najbliższego przyjaciela. Starał
przypomnieć sobie jego obraz. Pamiętał, że gdy mama
charakteryzowała towarzysza syna to mawiała: "twardy jak dąb". Mimo
młodego wieku był postawny, dobrze zbudowany, budził szacunek. Co
bardziej złośliwi nazywali go "drewniakiem", jak dzisiaj mówią o
Grzegorzu Rasiaku. Ale Jasiu Pewny był bardzo uczulony na te
obelgi. I szybko dał wszystkim dookoła do zrozumienia, że to jest
jego przyjaciel i trzeba go szanować. Bo czy nie jest rasizmem
segregowanie przyjaciół na prawdziwych ludzi i krzesła?? Przyjaciel
Jasia to krzesło. A właściwie Krzesło!
*
Jasiu po godzinnych poszukiwaniach znalazł swego towarzysza z
dzieciństwa.
Był on przykryty narzutą w najciemniejszym kącie piwnicy Państwa
Pewnych. Chłopak tylko nie mógł przypomnieć sobie jak Krzesło się
tam znalazło. Wszak byli, Jasiu i Krzesło, przez wiele lat
nierozłączni. Całe dzieciństwo Jasiu spełnił na zabawach z
Krzesłem. Nigdzie się bez Niego nie ruszał. Tylko on i Krzesło. Na
początku woził je na taczce. Gdy jeszcze nie był zbyt silny. Ale z
czasem, podczas zabaw w "wio koniku!" Jasiu zawsze był konikiem!
*
Krzesło miało swoje wady. Nie można było się z Nim bawić w
chowanego. Bo słabo się chowało. W ganianego też nie wychodziła
zabawa. Krzesło było zbyt pasywne. Krzesło nie chciało również
mówić. Ale to nie przeszkadzało Jasiowi. Chłopak się strasznie
rozgadał. Nawet przylgnęła do niego ksywka Jasiu "Gaduła" Pewien. A
Krzesło zawsze słuchało, nie przerywało i zgadzało się ze wszystkim
co powiedział Jasiu. Słuchacz marzenie!
*
Jasiu nie zapomniał o podstawowej funkcji Krzesła. Najbardziej
przydawała się podczas Mszy św., bo Jasiu zawsze przychodził z
własnym Krzesłem. Mawiał z francuskim akcentem: "W kościele dla
mnie zawsze są miejsca siedzące". A podczas nabożeństw Jasiu mógł
siedzieć i śmiać się z tych, którzy muszą stać.
Jednego Jasiu nigdy nie zapomniał. Krzesło uratwało mu kiedyś
życie! To może brzmi nieprawdopodobie, lecz jest to prawdą. Gdy
Jasiu Pewien miał 7 lat i wracał wraz z Krzesłem ze szkoły to na
swej drodze ujrzał wielkiego psa. Wtedy to w obronie wystraszonego
Jasia stanęło Krzesło. Bo kilkuminutowej walce pies uciekł. Chociaż
do dzisiaj Krzesło nie ma jednej nogi, nad czym Jasiu bardzo
ubolewa.
*
Jasiu Pewien postanowił zabrać Krzesło z piwnicy. I ponownie
zaadoptować do rodziny. Na nieszczęście Jasia, a właściwie też
Krzesła mama zobaczyła ich już w przedpokoju. Wpadła w furię i
zaczęła krzyczeć:
"Czy Ci nie tłumaczyłam co zrobię z tym krzesłem jak jeszcze raz je
przeniesiesz do domu??!! Czy Ty jesteś taki głupi czy mi się tylko
wydaje??!! Nie no...spale to krzesło!! Spale jak Boga kocham!! Do
pieca pójdzie!!"
*
W domu Państwa Pewnych przez pewien czas nie brakowało opału.

Opublikowano

Bardzo mi się podoba ale niektóre zdania mógłbyś zredagować bo brzmią źle.
Troszkę pozmieniam , ale nieznacznie :

Tego dnia Jasiu Pewny od rana był ponury. Nie wiedział jeszcze
czemu, ale czuł się samotny.To pewien typowy rodzaj
samotności,mianowicie chodziło o "samotność w tłumie".Cały dzień
zastanawiał się dlaczego tak strasznie się czuje.Kiedy już chciał
skorzystał z "koła ratunkowego" zrozumiał czego mu brak.Nie
zadzwoni do przyjaciela, bo to za nim tęsknił.
*
W tym momencie wróciły wszystkie wspomnienia z dzieciństwa. Jasiu
Pewien przypomniał sobie swojego najbliższego przyjaciela. Starał się
przywołać jego obraz w myślach. Pamiętał, że mama
charakteryzowała Towarzysza Syna : "twardy jak dąb".Mimo
młodego wieku był postawny, dobrze zbudowany, budził szacunek. Co
bardziej złośliwi nazywali go "drewniakiem", jak dzisiaj mówią o
Grzegorzu Rasiaku. Ale Jasiu Pewny był bardzo uczulony na te
obelgi i szybko dał wszystkim dookoła do zrozumienia, że to jest
jego przyjaciel i trzeba go szanować. Bo czy nie jest rasizmem
segregowanie przyjaciół na prawdziwych ludzi i krzesła?? Przyjaciel
Jasia to krzesło. A właściwie Krzesło!
*
Jasiu po godzinnych poszukiwaniach znalazł swego towarzysza z
dzieciństwa.
Był przykryty narzutą w najciemniejszym kącie piwnicy Państwa
Pewnych. Chłopak nie mógł przypomnieć sobie jak Krzesło się
tam znalazło. Wszak byli, Jasiu i Krzesło, przez wiele lat
nierozłączni. Całe dzieciństwo Jasiu spełnił na zabawach z
Krzesłem. Nigdzie się bez Niego nie ruszał. Tylko on i Krzesło. Na
początku woził je na taczce. Gdy jeszcze nie był zbyt silny. Ale z
czasem, podczas zabaw w "wio koniku!" Jasiu zawsze był konikiem!
*
Krzesło miało swoje wady. Nie można było się z Nim bawić w
chowanego,bo słabo się chowało.W ganianego też nie szło.
Krzesło było zbyt pasywne. Krzesło nie chciało również
mówić. Ale to nie przeszkadzało Jasiowi przez to bardziej się
rozgadał. Nawet przylgnęła do niego ksywka Jasiu "Gaduła",
A ... Krzesło zawsze słuchało, nie przerywało i zgadzało się ze wszystkim
co powiedział Jasiu. Słuchacz marzenie!
*
Jasiu nie zapomniał o podstawowej funkcji Krzesła. Najbardziej
przydawała się podczas Mszy św., bo Jasiu zawsze przychodził z
własnym Krzesłem. Mawiał z francuskim akcentem: "W kościele dla
mnie zawsze są miejsca siedzące". A podczas nabożeństw Jasiu mógł
siedzieć i śmiać się z tych, którzy muszą stać.
Jednego Jasiu nigdy nie zapomniał. Krzesło uratwało mu kiedyś
życie! To może brzmi nieprawdopodobie, ale to prawda.
Gdy Jasiu Pewien miał 7 lat i wracał wraz z Krzesłem ze szkoły na
swojej drodze ujrzał wielkiego psa. Wtedy w obronie wystraszonego
Jasia stanęło Krzesło.Po kilkuminutowej walce pies uciekł.
Do dziś Krzesło nie ma jednej nogi, nad czym Jasiu bardzo
ubolewa.
*
Jasiu Pewien postanowił zabrać Krzesło z piwnicy. I ponownie
zaadoptować do rodziny. Na nieszczęście Jasia, a właściwie też
Krzesła mama zobaczyła ich już w przedpokoju. Wpadła w furię i
zaczęła krzyczeć:
"Czy Ci nie tłumaczyłam co zrobię z tym krzesłem jak jeszcze raz je
przeniesiesz do domu??!! Czy Ty jesteś taki głupi czy mi się tylko
wydaje??!! Nie no...spale to krzesło!! Spale jak Boga kocham!! Do
pieca pójdzie!!"
*
W domu Państwa Pewnych przez pewien czas nie brakowało opału.

Tak to widzę [wiem,wiem prawie nic nie zmieniłam,ale teraz lepiej sie czyta].Puenta doskonała.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tutaj umów się nie negocjuje, o czym mówi prawdziwa zasada swobody umów (umowy latają sobie wolne i dowolnie napisane i albo taką podpisujesz, albo idź sobie). Rzecz jasna o powyższym fakcie miałem nigdy nie wspominać (choć wszyscy to wiedzą i widzą i tak robią), co wymogli na mnie w kontrakcie, ale ów kontrakt nie był pisemny i nie przy świadkach, więc go sobie zgrabnie ominąłem. Ot tak, nie przestrzegłem. Efektem tego naszego solidarnego nieposłuszeństwa (a może to posłuszeństwo jest właśnie?) jest między innymi niniejszy fragment prozy, którą nazwać by można było śmiałą prozą życia w dzisiejszych czasach. Nic, zupełnie nic już nikomu, nigdy i nigdzie nie podpiszę, a już z całą pewnością nie czegoś, co tak pięknie i skrupulatnie i wielostronnie najdrobniejszym maczkiem jest napisane (wiadomo, że nawet nie do odczytania, nie wspominając o rozumieniu całości).    Warszawa – Stegny, 14.03.2025r.
    • ubię się bawić słowem, gdy piszę moje wiersze, coś zabarwić, gdzieś zgubić i wrzucić pierwsze słowo, nowego wersu, na początku kolejnego a w następnej strofie wrócić do słowa pierwszego   lubię się posłużyć wymyślnym epitetem, jak okrutny zbój, posłuży się kastetem, lubię coś powtórzyć, gdzieś dodać metaforę bo ona czyni wiersz niemal magicznym tworem   nierzadko słowo trzeba zmienić na potrzeby wiersza, kot kotkiem się staje, o kocura mniejsza najgorzej się dzieje, jak zabraknie przesłania wtedy, pomiń wierszyk, no już, bez wahania
    • @MIROSŁAW C. Dziękuję i pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Alicja_Wysocka Tak. Dziękuję za odwiedziny
    • Lekkość bytu   W banale bytu wyśpiewują pieśni O życiu, jakie im się nigdy nie śni, Gdzie sen spokojny rzadki to rarytas, O spokój serca nigdy się nie pyta. Nie pyta nawet nigdy się o troski, Ani o żywot, czasem taki szorstki I chropowaty może też być talent, Lecz koniec końców nie obchodzi wcale.   I nie chce wiedzieć – w mordę jego bity – Jakby tu nie bić świętej pospolitej, A pospolity człek niech zbiera kości, Kością po śmierci mogiłę wymości.   Wymości sobie, bo był człek to zdolny, Kiedy powróci lekkonogi z wojny, Jednakże wojny, tak  gadają wszędzie, Czasem za wiele, czasem jej nie będzie.     Marek Thomanek 15.02.2025    
    • galaktyka się mieni srebrzystym miliardem słońc mateczniki i ruczaje na tysiącach planet są jak malachitowy wulkan a kto mi zabroni z pastowanym kabanem po lesie spacerować? Pawlak i Kargul wyruszają w podróż tachionowym szlakiem struny kosmiczne w parsekach mierzą wielką włóczęge.... brzozy kłaniają  się w pas nad rzeką nad Nieporętem... nie przenoście nam stolicy do Krakowa !!! kwarki o tym szepczą  a piony wtórują wiosna nadciąga jak zielona zawierucha hokus pokus magia jest nasza!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...