Jawa

[Vorph]

Dziś to mnie całowały zimne usta twoje
przez sen lotosu pachnącego
mnie całowałaś okruch świata żywego

Rzucony w mroku ogordy
zdzierałem dusze przez martwe kwiaty
zguby
w nich skryłaś moje uśpione demony

W tym szalonym marszu duszy
ziarno życia owijało swoje martwe kokony
w witrażach ogrodu umysłu mojego
spijałem myśli świata szalonego

Tak wędrując w zimne marmury
ćma ciszy wskazywała droge w kolebkę
nicości gdzie świat mój

Uciekający promień wzbił skrzydła
ponad mary i łuny twoje
po garść życia rzuconego na wiatr
przez Boga naszego

I tęsknota życia uderzyła w bramy
świadomości nikłej po łzę zamknięta
w embrionie czasu...