Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wszystko to chciałbym dotknąć
co dotyka mnie samo
niedostrzeżone

są we mnie chwile
obietnice i rzeczy
których nie będę mieć

zawsze
najdalej mi było do siebie

i choć rzadko tu bywam złap mnie w pół słowa
zostanę
kochankiem
tysiąca kobiet tysiąca mężczyzn

nie ważne kim
jestem

Opublikowano

Przyciagnął mnie tytuł. Genialny. Jednak po przeczytaniu, poczułam niedosyt.
Chyba oczekiwałam czegoś innego.
Te fragmenty wprowadzają mnie w ciekawy nastrój i grają w wyobrażni:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Zachwytu ;)
Opublikowano

Iluzja - niesie daleko, daje obietnice a zarazem jest w niej trochę prawdy, więcej złudy...
Walcze z tekstem już ktoryś raz - i mam wrażenie, że tutaj zrozumiec podmiot to zrozumiec sytuacje, a jak zrozumiec sytuacje iluzjonisty?
Bardzo dobry tekst.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Każdy chyba, w mniejszym lub większym stopniu jest iluzjonistą, z tym, że na papierze przychodzi to łatwiej i bardziej przekonywująco, niż w życiu.
Chociaż mogę się mylić;)

Serdecznie

Grzegorz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie chciałem przekombinować tego wiersza, tym bardziej, że od dawna za mną chodził. Fajnie Cię widzieć,
fajnie, że się podoba.

Serdecznie

Grzegorz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



najlepsze są chyba takie triki, których nie widać.
No ale jak już mnie rozszyfrowałeś, to nie pozostaje mi chyba nic innego jak schować zabawki i podziękować;)

Serdecznie

Fei
Opublikowano

Grzesiu, czytam ten wiersz i myślę sobie
- szkoda, że bez interpuncji. wpadłam na pomysł,
by po ostatnim wersie zać znak zapytania.

nie ważne kim
jestem?



poza tym, wydaje mi się, że jest dopieszczony,
bez uwag.

serdeczności Espena :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Znaczenie ze znakiem zapytania rzeczywiście ciekawe, lecz zmienia całkowicie sens tekstu, podczas gdy zależało mi na tym "silnym Jestem" (nie ważne kim jestem, ale jestem). Poza tym, przy interpunkcji musiałbym zrezygnować z kilku dwuznaczności, stąd taki, a nie inny zapis.
Dzięki za odwiedziny i pozytyw

Serdecznie

Grzegorz
Opublikowano

(...) "są we mnie chwile
obietnice i rzeczy
których nie będę mieć

zawsze
najdalej mi było do siebie"(...).... ładnie
"nie ważne kim
jestem"................... jak nie, to jest najważniejsze....!
Pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

--------> ważne, że...

Reasumujac, cholernie własny, głęboki, refleksyjny utwór.
Świetny tekst. Naprawdę dobra robota.
Tylko nie poprzestawaj!
Pozwól mi zostać Twoją "kochanką". ;))))

Pozdrawiam najserdeczniej
E.
Opublikowano

nie czytając wcześniejszych komentarzy, odnoszę się do samego tekstu, nie pierwszy raz tu będąc. rzadko znajduje się w poezji w ogóle, nie tylko tutaj, na tej stronie, tak wieloznaczne teksty, a zarazem mówiące o tym o czym każdy z nas, nawet podświadomie myśli, a jednak nie każdy umie o tym powiedzieć, sprecyzować.

zawsze najdalej mi było do siebie

powinniśmy sobie powtarzać na początek każdego dnia :)

miałam się przyczepić do mężczyzn w przedostatniej strofie, ale dałam sobie spokój.

pozdr. a

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kłaniam się niziutko- dzięki wielkie za odwiedziny i ciepłe słowo.
Co do tego ostatniego, to chyba zależy od iluzjonisty;)

Serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

--------> ważne, że...

Reasumujac, cholernie własny, głęboki, refleksyjny utwór.
Świetny tekst. Naprawdę dobra robota.
Tylko nie poprzestawaj!
Pozwól mi zostać Twoją "kochanką". ;))))

Pozdrawiam najserdeczniej
E.

:) Toś mnie rozpieściła;) a tak na serio, to rzeczywiście bardzo intymny tekst, i przyznam szczerze, że trochę się tej intymności obawiałem (Twój obiór udowodnił mi, że niesłusznie). Dzięki wielkie za odwiedziny,
i wcześniejszą mobilizację do pisania;).

Najserdeczniej

Grzegorz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wuszko, to "mnie" i "mi" jak najbardziej zamierzone i świadome. Chciałem podkreślić indywidualizm i świadomość własnego "bycia" oraz mój prywatny, intymny stosunek do tego tekstu.


ze względów czysto estetycznych chciałem rozdzielić te dwie myśli, ta w trzeciej strofie wydała mi się na tyle ważna i kluczowa dla całości, że wymagała podkreślenia poprzez taki, a nie inny zapis.


oj musze wybronić pointę- to "jestem" podsumowuje całość tekstu. Zwróć uwagę, że bez niego pozostaje jedynie sens, że mogę być wszystkim, czym zechcesz, żebym był. A w tekście podkreślam (między innymi poprzez te nieszczęsne zaimki), że, o ile mogę zmieniać siebie, zależnie od cudzych zachcianek, to i tak "będę" (nie ważne kim, ale będę).
przekonałem?


Jakie takie tam!? ;) Liczę się z Twoim zdaniem i cieszę się, że masz czas i chęci, żeby przeanalizować tekst wnikliwie i obiektywnie.
Dziękuję i pozdrawiam

Grzegorz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jeśli mnie pamięć nie myli, to w pierwotnym zapisie było właśnie tak, jak zasugerowałaś, jednak po głębszym namyśle to jestem jakoś mi "odstawało". Obie wersyfikacje przekazują w moim odczuciu tą samą treść, którą uważny czytelnik i tak dostrzeże.

Pozdrawiam

Fei

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      
    • Ty tutaj jesteś aż człowiekiem masz wolny wybór oraz wolę nie pozwól na to by być echem myśl samodzielnie - to Twój oręż :))
    • @Bożena De-Tre Wzajemnie, dobrego tygodnia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...