Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

POJEDYNEK III – "...Bo gdzieś jest inaczej. Jest ktoś?”

Puentę wiersza uczyń motywem rozważań poetyckich. Temat wbrew pozorom bardzo dowolny; może obejmować zarówno motywy metafizyczne, jak również intymne.

Kyo vs. Tomasz Biela

Reguły:
1. Oceniacie teksty
tekst 1 - ocena; tekst 2 - ocena
możliwa punktacja - 0 lub 1
2. Brak wyniku remisowego
3. W głosowaniu mogą brać tylko osoby zarejestrowane na forum
4. Autorzy mają 48h na wklejenie tekstów .Czytelnicy kolejne 120h (5 dni) na ocenę
5. Sędzia pojedynku – Espena Sway - podlicza głosy, ogłasza zwycięzcę.
6. Wiersz musi być nowy!


Zaczynamy odliczać czas od dzisiejszego wieczoru, godziny 21.00 Autorzy do 21:00 dnia 29.11.muszą wkleić teksty

Głosowanie zaczynamy kiedy drugi tekst zostanie wklejony (może być wczesniej,jeśli autorzy się wyrobią).

Rywale nie komentują swoich tekstów, nie oceniają przeciwnika, a jeśli dyskusja z
oceniającymi jest konieczna to chociaż kulturalnie.

Po drugim wklejonym wierszu ogłoszę do kiedy dokładnie można głosować.

Powodzenia Espena Sway :)

Opublikowano
Ahoj


pośród niemych ról
które są mniej lub bardziej
refleksyjne
oddech jest wyrazem
którego nie widać

jest wszystkim co na nas
wpływa jak widmo
dopuszcza się anonimowych
nieświadomości

można odejść
zasypiając w najgłębszych płucach
jakie tylko nam urosną
podczas sztormów w pianie pierzyny
obudzić nowy ląd
Opublikowano
miasto na małej wyspie


to najwyższy ton morza,
mroczna powłoka toni. podpalane ropą

fale. ktoś w nocy, wbijał powoli w serce harpun, a potem wyjmował,
i zwijał ciągi słów w zgrabne ruloniki. mogliśmy zawęzić
sens mętnych znaczeń. ułożyć z klocków miasto na małej wyspie, i mapę
do nowych ulic, stacji, lotnisk. i przybrać - z czasem -
ekstrawagancki kamuflaż mieszkań&łóżek. dokąd?

do kolejnego tąpnięcia piórka, chybotliwego odwrotu z obranego kursu.
a mieliśmy obudzić się na kruchej błonce liści&prześcieradła,
i wskoczyć w dziurawą przestrzeń wspólnych weekendów –
czarniejszą od ziemi, węgla, i boga.

to boli. będziemy się bronić dymem i ogniem…będziemy dryfować,
bo straciliśmy kontakt z bazą
, a wiatr rozbił armię lasu, zrobił wyłom.
teraz wystarczy przemknąć pod kłębkiem chmury.
Opublikowano

i jak dla mnie tez 1:0 dla kyo

pierwszzy tekst jak dla mnie za prosty, juz sam
tytuł odrzucił mnie od niego
na pewno jest w nim jakaś konwencja, zamysł

natomiast drugi wiersz bardzo rozbudowany, tytuł dobry
dopowiada juz na samym wstępie widać wiersz przemyślany
i starannie dopieszczony, gratulacje kyo

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



serdecznie dziękuje panu rybakowi, ale taki głos wg. mnie nie powinien się liczyć.
może pan sobie darować osobiste urazy. proszę uczciwie ocenić wiersze albo
wykasować swój śmieszny wpis.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



serdecznie dziękuje panu rybakowi, ale taki głos wg. mnie nie powinien się liczyć.
może pan sobie darować osobiste urazy. proszę uczciwie ocenić wiersze albo
wykasować swój śmieszny wpis.
Dlaczego nie powinien się liczyć?
nie ma obowiązku uzasadniać swojej oceny,
prawda? Skąd Pan wie, że nie blefuję?


A dlaczego tak?
Otóż wiersze Pana Bieli krzyczą –
‘szukaj, może coś w nas znajdziesz’ –


Pańskiego pisania, Panie kyo,
w ogóle nie znam –
co pozwala mi święcie wierzyć, że jest przyzwoite


:P

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...