Bez tytułu

[JACEK KAWECKI]

Ktoś umarł, nie wiem, kto. Na moim pogrzebie
ludzie odwrócili twarze od smutku.
Pierwsza litera słowa-spoczywać
znaczyła więcej niż ziemia.

Na moim pogrzebie dzieci wyciągają
dłonie czyniąc szalone ruchy. Ale to tylko
nieliczne fakty. Muzyka
przeplata się z karabinami. Huk
udźwięcznia jedynie obraz śmierci.

Natura nie zauważyła niczego niezwykłego.
Goście jedli chleb maczany w łzach.
A białe lilie i orchidee spoczywały
ścięte na skos.

[Jaro Sław]

rozległa wizja, dużo obrazów, ciekawie użytych i wplecionych, niestety w sumarycznej superpozycji nie dają nic.....

Formalnie - warsztatowo jakby coś było, ale trzebaby popracować nad sensem, może w kolejmym wierszu.

Tyle, mojego....

[JACEK KAWECKI]

dzięuję Jara sławie ten wiersz jest opisowy
ale na pewno przesłanie też ma

pozdrawiam i życzę udanego dnia

[jacek_sojan]

życie "duchem" jest bardzo interesujące dla spirytystów, bo świadkowanie własnemu pogrzebowi
wydaje się niezwykle atrakcyjne, a świadomość "odchodzenia" z tego wymiaru rzeczywistości wpływa stymulująco na całe nasze postępowanie i myślenie - niemniej tylko pierwsza zwrotka zapowiada w tym wierszu coś więcej niż dość płaską wizję na poły sielankowo-rodzinnej, na poły militarystycznej śmierci peela, którą to wizję rozwijają kolejne strofy; umieranie - wg. ostatniej strofy jest nieodłączna cechą natury, jest czymś powszechnym - regułą życia, i ten paradoks wydaje się tu pointą wiersza; dla mnie wiersz jakby niedokończony, i w swej oczywistości mało przekonujący, choć formalnie sprawny; J.S.

[JACEK KAWECKI]

dziękuję Jacku za bardzo konstruktywny komentarz
pomyślę i pozmieniam ten wiersz było on napisany pod wpływem chwili
i za mało nad nim popracowałem więc trzeba się wziąc do pracy

dziękuję i pozdrawiam