Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

raz, gdzie w Krogulcu, z daleka od ozu,
gdzie ruczaj schodził w polanę, z niej krzewy
wpinały w drzewa wywinięty rozum,
dyć, głazów kilka na nieboskie siewy
odkryło kiedyś wyłysiałe czoła,
zacz, skądyś? żeby to wiedziała połać?

a nuż, wiatr przybył i jął baj budować,
żech tu świątynia była przed wiekami,
acz, zahukała na to z dziupli sowa,
że kto tak szepce, musi mieć omamy,
gdyć żadne z głazów ciosane choć ździebko
musiało tudzież być wiary odsiewką,

boć choć ich czoła względne, ale rysy
inteligencji żadnej nie miarkują,
nuż, możech gdzie tam były nań zapisy,
lecz, dziś cokolwiek z nich się nie da ująć,
zaś wiatr do sowy wyciął takoż z procy,
cóż możesz wiedzieć kiedyż ty - ptak nocy

a w mroku nijak wybadać i kształtu
i barwy, choćby macał specjalista,
dyć, amatorzy czepili się znajdów
i do swojego zaś nie mogą przystać,
żech kiedyś głazy były szanowane,
a dziś, wystarczy tylko spojrzeć na nie,

takoż patrzyli, aż tu zrazu człowiek
przybył i w skałę jedną się zamachnął,
gdyby się stało kamieniu cokolwiek,
pewnoć wiatr z sową orzekli by – jak to?
nam dwojgu jakoż tu się zdanie kleci
o miejscu, w którym wali ktoś tam trzeci?

acz, po Krogulcu dawnoć już golizna,
pola usiane, nuż kamienie leżą,
gdzie od kałuży schodzi ziemia żyzna,
gdyć do kamieni kto tam z myślą świeżą
zejdzie, akurat, po nim takoż w kółko
nuż, pozostanie i łysawe czółko.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



co znaczy DOBRA? możech troszkę więcej
nuż głowa myśli a przekazem - ręce

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Dobry, znaczy, że mi się spodobał.

Czy mam po kolei wymieniać każdą rzecz, która mi się spodobała? Co to zmieni? Słownictwo, piękny obraz, temat - to wszystko wiesz bez tłumaczenia. Wystarczy jedyne, lapidarne: "Podoba mi się. Dobry." - i jeśli nie ma w tym ironii, czegóż chcieć więcej (a ironii nie ma gwoli ścisłości).

Pozdrawiam.

ok - sam nie wiem co mnie tchnęło do ...
sorka

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Cześć Messa.
Ty mi się tu lepiej przyznaj o czym ten wiersz :-)
Wywinięty rozum wpinany w drzewa, głazy o wyłysiałych czołach, wiatr z bajem i procą, sowa, specjaliści, amatorzy - ciekawe miejsce, ten Szulmierz :-)
Zaznaczę miejsca, które najbardziej mi się podobały:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Sporo tego wyszło :-)
Co jeszcze mogę dodać: widać dystans, poczucie humoru.
O warsztacie nie wspomnę.
Rozbawił mnie, a jednocześnie skłonił do refleksji.
Świetny.
Pozdrawiam
Fanaberka
:-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zacz, Szulmierz jest malutką kropką
na mapie - z której chcesz wyzyskać wzrokiem
najmniejszy z ludzi nie ustanie stopką
i żadej oddech jakim mrocznym bokiem

jedźże na północ tam od Ciechanowa
na skrzyżowaniu skręć w lewo a potem
dyć turystyczne kwestie zachowaj
w książkach, zacz tutaj, obrazy przeplotem

jakieś 12 kilometrów dalej
dyć tu na mapie każdy dobry palec

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zostawiłem akurat to bo w strofie można doszukać się odzielnych "kształtów" ale podoba mi także całość. Wiersz jak zwykle napisany oryginalnie i z humorem, ale tym mądrym.

Pozdrawiam.

ups, dzięki za pilnowanie, już poprawiłem pierwszą linijkę
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Jako kontynuacja - jak wspominaliśmy o stylu (a Twój styl jest bardzo wyrazisty) - każdy styl jest do zanegowania, czyli np. pomijając tutaj temat - zakladam że tekst jest niepzrejrzysty, bo zawiera w sobie gwaryzmy, bo potrzebuje odbiorce nastawionego na taki język, wreszcie - bo w dużej mierze opiera się na pejzażu psycholigicznym. Czyli - zamiast byc czytelnym, plaskim jak deska stawia gmatwanine znaczeń, czy nawet jest hermetyczny. I to daje asumpt do dyskusji. Oczywiście stawiając takie tezy na powaznie padłbym, ponieważ jest to poezja wysokiej półki, ale jakies podstawy takiego wyjścia są.
Dwa - zauważ, jak u Ciebie działa hybrydycznośc językowa "żech, acz/inteligencja", "golizna/specjalista" itd. - czyli chcąc nie chcąc nie da się odejśc od współczesności. A co do dalszego wywodu - akurat moje dziecię wstało i muszę kończyc, jednak co się odwlecze...
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • BITWA MRÓWEK   Pewnego słonecznego dnia wracałem do domu z grzybobrania. Obszedłem jak zwykle swoje ulubione leśne miejsca, w których zawsze można było znaleźć grzyby, lecz tym razem grzybów miałem jak na lekarstwo. Zmęczony wielogodzinnym chodzeniem po pobliskich lasach w poszukiwaniu grzybów i wracając z mizernym rezultatem nie było powodem do radości i wpływało negatywnie na ogólne samopoczucie. Pogoda raczej nie dopisywała i tutaj mam na myśli deszczową pogodę, lecz nie można było tego nazwać suszą. Wiadomo jednak, że bez deszczu grzyby słabo rosną albo wcale.  Grzybiarzy również było niewielu co raczej nikogo nie może zdziwić podczas takiej pogody. Wracałem więc zmęczony i z prawie pustym koszykiem, a że do domu było jeszcze kawałek drogi, postanowiłem odpocząć sobie przysiadając na trawie, która dzieliła las z drogą prowadzącą do domu. Polanka pachniała sianem, a świerszcze cały czas grały swoją muzykę, tak więc po chwili zapadłem w drzemkę.  Słońce przygrzewało mocno, a w marzeniach sennych widziałem lasy i bory obfitujące w przeróżne grzyby, a wśród nich prym wiodły borowiki i prawdziwki, były tam również koźlaki, osaki, podgrzybki, maślaki i kurki.  Leżałem delektując się aromatem siana czekającego na całkowite wysuszenie, a przy słonecznej pogodzie proces ten był o wiele szybszy. Patrząc w bezchmurne niebo nie przypuszczałem, że za chwilę będę świadkiem interesującego, a nawet fachowo mówiąc fantastycznego widowiska.  Wspomniałem już, że w pobliżu polanki gdzie odpoczywałem przebiega piaszczysta leśna droga i właśnie na niej miało odbyć się to niesamowite widowisko. Ocknąłem się z drzemki i zamierzałem ruszać w powrotną drogę do domu, gdy nagle zobaczyłem mrówki, mnóstwo czarnych mrówek krzątających się nieopodal w dziwnym pośpiechu. Postanowiłem więc pozostać ukrywając się za pobliskim drzewam obserwując z zainteresowaniem poczynania tychże mrówek. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Mrówki gromadziły się na tej piaszczystej drodze i było ich coraz więcej, lecz bardziej zdziwiło mnie co innego w ich zachowaniu. Zaczęły ustawiać się rzędami, jedne za drugimi, zupełnie jak ludzie, jak armia szykująca się do bitwy. Zastanawiałem się po co to robią, ale długo nie musiałem czekać na wyjaśnienie zaistniałej sytuacji, ponieważ właśnie z drugiej strony drogi zobaczyłem nadchodzące w szyku bojowym masy czerwonych mrówek. Cdn.       *********************************
    • Plotkara Janina, jara kto - lp.   Ma tara w garażu tu żar, a gwara tam.   To hakera nasyła - cały San - areka hot.   Ma serwis, a gra gar gasi, wre sam.   Ima blok, a dom - o - da kolbami.   Kina Zbożowej: Ewo, żab zanik.   Zboże jeż obzikał (kłaki).   (Amor/gęba - babę groma)   A Grażyna Play Alp, anyż arga.   Ile sieci Mice i Seli?   Ot, tupiąca baba bacą iputto.                      
    • Ma mocy mało - wołamy - co mam.    
    • Kota mamy - mam, a tok?  
    • A ja makreli kotu, koguta lisi Sila. -  tu go kuto  kilerka Maja.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...