Powrót do domu

[Marek Rybicki]

Pamiętam tego faceta, trzymał w ręku Pismo Święte
był chyba biznesmenem, wracał z Warszawy do swojego domu
niewielkie okulary, bujna czarna czupryna
lekki zarost i telefon, którym ciągle rzucał
co chwilę zdradzały mi kolejne prawdy o nim

Dziewczyna z boku czytała "cosmopolitan"
obkupiona w galeriach niechętnie spoglądała na przedział
wolała zajrzeć na 40 stonę- tam czekał na nią sweter, który już niedługo kupi
Naprzeciwko mnie ktoś inny, człowiek z Częstochowy
z dziurą w spodniach, patrzył na każdego przyjaźnie

Gdy wjechaliśmy w las, wszystkie kolory uległy zmianie
płat światła ogrzewający podłogę z niamałą uporczywością
nagle znikł
a prześwity słońca zza liści dębów i jesionów
wpadały przez okno, dekorując przedział tysiącem światłocieni
Wtedy poczułem, że znajduję sie poza czasem
poza wszelkim ludzkim westchnieniem
Dziewczyna odłożyła "cosmo" spoglądając przez okno z zamyśleniem
biznesmen zostawiał swe problemy na lisciach klonu
a pan z dziurą w spodniach kiwał głową i uśmiechał się

Potem nagły powiew powietrza
-ktoś otworzył okno
koła uderzyły o szyny
las nagle zmienił się w długie pole przepasane szosą
dalej małe domki
ogrody
szczekające psy
kulejący jamnik
odgłos samochodu i kosiarki
-wszystko takie senne, ale już ludzkie
Ledwo wyrwani z leśnej kontemplacji
wkraczamy znów w świat "cosmopolitan"
telefonu komórkowego
i dziurawych dżinsów
Spoglądam na twarze podrózników
każdy znów zajęty
powraca do cywilizacji
Co zostało z tej ciszy leśnej ?
która choć zagłuszana szumem pociągu
przepływała głęboko do głębi
Czy dziewczyna wyciągająca z torebki kolejne kolorowe pismo
pamięta jak przed kilkoma sekundami zachwycił ją widok starej olchy ?
Czy biznesmen czytający na głos Pismo Święte
pamięta prawdziwy głos boży, docierający zza drzew ?

Szybko urywam rozmyślania
pocieram ręką o nos
z czoła odgarniam kosmyk włosów
wlepiam spojrzenie w ruchliwą jezdnię...

o, Wrocław...