Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

samograj przewodnika
uwaga zblenduj uwagę

zadymiło więc
szukałem ducha poetki

oto
z secesyjnej patery znikła
słońcem ciężarna renkloda
na bajecznie krętych schodkach poczułem
lekki podmuch fałdów jej sukni
a z kuchni zapach kawy
palonej przez Dulębiankę

duszące opary zmagań
zeszłowiecznej chemii
z równie starą niepoczciwą wilgocią
nie pozwoliły mi zobaczyć
pani w czerni i binoklach
przy biurku z epoki
ani w oknie
ani w parku

Opublikowano

Nie wiem co znaczy "zblendowac"
Renkloda to smaczna i soczysta sliwka.
Dulebianka to postac kojarzaca mi sie z szafarka lub kucharka w malym dworku.

A wiersz jest barzdo dobry, zreszta ja wiekszosc twoich wierszy Pawle.
Pelen swiatel, zapachow i nastroju dzialajacego na wyobraznie. Natychmiast wywolujacego lub przywolujacego obraz.
Swietnie, doskonale.

Opublikowano

Ojej, nigdy Oyey nie bawiłeś się "zorką", ani nawet "druhem"? Ale co to jest przysłona, to wiesz?
Zblendować - tu użyłem w znaczeniu: zmniejszyć uwagę na to, o czym trajkocze samograj przewodnika, żeby dać więcej pola wyobraźni.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To bardzo trafne spostrzeżenie, pani Ireno. Panna Dulębianka takie bowiem funkcje spełniała w żarnowieckim dworku. Była też powiernikiem, prawdziwym przyjacielem Pani Marii.
Serdecznie dziękuję za tak pochlebne opinie o tym wierszu i o innych moich usiłowaniach twórczych.

Kolcaty
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



renkloda to przeciez odmiana jablka..Dziwie sie ze taka osoba jak ty Oyey tego slowa nie zna..:)

Co do wiersza..Trdno sie czyta ten wiersz..To prawda ze zawiera wiele trudnych slow i dla mnie troche za bardzo opisowy a za malo poetycki..
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No więc, kiedy ona podniosła tę renklodę, to w salaterce ukazało się dno. A jak wypiła kawę, wtedy pokazało się drugie. W filiżance. :-)

Przepraszam za żart, Pani Ireno. Pozdrawiam,

Paweł
Opublikowano

Alez nie ma za co Panie Pawle, lubie zarty :-)

Panie oyeyu, to nie wszystko jedno czy jablko czy sliwka, czy inna gadzina. W zaleznosci od tego o czym mowa mozna roznie wiersz interpretowac. Sliwki sa soczyste, dojrzale bardzo miekkie, czesto lepia sie od soku ktory splywa po palcach, dloniach i stromych schodach. nawet Powazna Pani w binoklach i czarnej sukience ulegnie ich zmyslowej slodyczy.
Jablka natomiast, choc niewatpliwie soczyste, sa jedrne lub kruche. Zdrowe, raczej malo zmyslowe. Trudno rowniez napisac o nich ze sa ociezale jak ciezarna kobieta, ta ciepla i czula ociezaloscia.
Natomiast Powazna Pani w czarnej sukience i binoklach moze z wlasciwym sobie dostojenstwem, nie brudzac wysmuklych palcow, zjesc jablko. Niestety, wtedy nie ogarnie jej slodka niemoc marzenia o zmyslowej miekkosci. ;-)
[sub]Tekst był edytowany przez Irena Kostelnik dnia 05-02-2004 16:40.[/sub]

Opublikowano

Panie Pawle - jest pan tak bardzo smaczny w tym wierszu (w innych również), że aż bym.... (rumieniec)

mam renklodę w ogrodzie. To nie jest jabłko:)))))) Ma jedną pestkę i cieknie po brodzie jak się ją zajada:)

pozdrawiam - Mirka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Parafrazując baśniowe zakończenie relacji z balu (wesela?), zażartuję:
" ...po brodzie kapało, dla mnie nie zostało".

A z owocowych osobliwości przypomniał mi się epizod powrotu z zabawy bohatra z "A jak królem, a jak katem będziesz", Tadeusza Nowaka. Pieścił owoce oburącz, jedną klasyczne jabłko - drugę osobliwie dorodną berę... ;-) :-)))
Opublikowano

Proszę Pana. Kiedyś , dobre parę lat temu, dość smarkata jeszcze wtedy byłam;-) na pewnych zajęciach wyskoczyłam z takim oto problemem do profesora. Nie podobało mi się mianowicie to, że jeden autor używał w swoich esejach trudnych terminów, bardzo mało znanych nazwisk i zwrotów obcojęzycznych. Dodam tylko, że mowa o zacnym autorze i dobrym dziele;-) Twierdziłam, że to niedobre zjawiska, bo mnie jako czytelniczce utrudniają kontakt z treścią. I wie Pan co usłyszałam w odpowiedzi?( i to są dla mnie do dziś jedne z najcenniejszych słów , jakie usłyszałam od nauczyciela)-"Proszę Pani. Ktoś nie będzie głupiej pisał, żeby pani łatwiej się czytało" . Wtedy te słowa były jak walnięcie obuchem, niedługo potem zamieniły się w talizman, a ten Profesor jest dla mnie do dziś ulubioną postacią ze studiów;-) Jasne, że można przesadzić z wymyślnościami i te de, trzeba chyba brać pod uwagę pewne proporcje, ale moim zdaniem u Pana jest wszytsko OK. Ja z chęcią nie raz jeszcze popracuję nad sobą, żeby dobrze zrozumieć Pana wiersze;-) Bo mi się one zazwyczaj bardzo podobają
Pozdrawiam;-)

Opublikowano

Przepiękny.Jak malowany.Soczysty,barwny,nastrojowy...Każde słowo na swoim miejscu (i renkloda , i Dulębianka , i zblendować też !).
Wędrując po takich miejscach ,szukam podobnych wrażeń.Próbuję przedze wszystkim poczuć , posmakować , uruchomić wyobraźnię, delikatnie przejechać palcem po kawałku czyjegoś życia , tamtego czasu...I dlatego dreszcyk towarzyszył tej lekturze.
Dzięki
Tala
P.S.Jeśli mogę , to z całego serca chciałabym w tym miejscu podziękować przedmówczyni za mądry komentarz.Tak trzymać ,
:-),przyłączam się !
P.S.A ja wiem , co to - bera , hihihi...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
    • Bez słownika nie rozłożę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...