Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Podróż anonimowa

Magda Rosa
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Magda Rosa

Magda Rosa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano
Jest międzyplanetarnie
od żalu do łzy.
W drodze z fałszu ku prawdzie
przestajesz być młody*

z cudzym losem w teczce pod pachą
przebiegam kolejne ulice zagubionych

znajome kałuże wyschły
tyle razy wspominają deszcz

z iskrzącym potokiem niebieskich oczu
pozwalam zatapiać się w toni od brzegu
do brzegu nie przepłyniesz mnie z prądem

wrzucam uśmiech do obcej skrzynki
oswojone tajemnice przestają być moje
gdy zdzieram stopy wyobraźni
między wschodami prawd

błądzę


* Wisława Szymborska „Przyjaciołom”
Sunny

Sunny

Opublikowano
Opublikowano

Na pewno pani W.Szymborska inspiruje swoim pisaniem nie jedną osobę... Wiersz ma w sobie podobne pisanie do źródła Twojej inspiracji więc nie wiem czy piszesz sama od siebie czy tworzysz swego rodzaju cover poetycki. Ale wiersz i tak się spodobał.



http://poezjamalowana.blog.onet.pl

Magda Rosa

Magda Rosa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję bardzo. A co do pisania, raczej sama od siebie. Najpierw powstał mój wiersz, potem przez przypadek trafiłam na odpowiadający mi fragment wiersza p. Szymborskiej, który wedlug mnie, dobrze posłużył za wprowadzenie. No i oczywiście cieszę się bardzo, że się podoba.

Pozdrawiam serdecznie
MR

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • infelia
      Choinka

      Przez infelia · Opublikowano

      @violetta Pas z grubą sprzączką wisiał na drzwiach i tylko pytał się o lanie.
    • jan_komułzykant
      Dyrektywa na Wielkanoc *.+

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      Biznesmen Jan Nowak, po powrocie z Kobe, obwieścił, że na gwałt - kowala chce, w dobę! Wieś przybyła z Grania* - po odszkodowania. Dziś, gdy chcesz dać anons zatrudniaj 'o s o b ę'.        * -

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Choinka

      Przez violetta · Opublikowano

      @infelia a co byś oberwał:)
    • infelia
      Choinka

      Przez infelia · Opublikowano

      @violetta Cała frajda polegała na tym jak je ukraść.
    • Tyrs
      Sutra druga

      Przez Tyrs · Opublikowano

      Dostałem almanach – miło, z czerwoną okładziną poplamioną tłuszczem - trudno. Trafiłem na ćpuna – pożegnał mnie wulgaryzmem, przepadł za drzwiami kwadratu. Ikona. Wieszajcie święte obrazy zamiast portretów - Egalite, upojna francuska dziwko, twoja latarnia rottes Milieu świeci zabójczym światłem. Dałem ćpunowi en liberté provisoire sutrę, świętą sutrę poety – zwrócił drukowaną kartkę z pionowym gryzmołem przeciętym w poprzek: lokomotywy mogą mieć kolor słonecznika, zielony korpus, żółte koła, można przetworzyć puszki na kolory, a wprawny ogrodnik wypełni je żużlem ze spalin, oleistą cieczą, zbierze nasiona, które się wysiały - bezwiednie, nada sens sutrom przerwanej melancholii. Nadbrzeże myśli o twoim słoneczniku, nadbrzeże myśli o rdzawej wodzie, gdzie uschłe kielichy, wgłębki, piwisi domki dla krabów, nowe molekularne wiązania, nasiona dające życie kwiatom. Nadbrzeże myśli o twoim słoneczniku, srebrzystym drzewie Mondriana, neoplastycyzmie, pionie żółtej lokomotywy, czerwonym almanachu leżącym na stole – poziomym, brudnym dopełnieniu dwóch, krzyżujących się szpalt niebieskiej przestrzeni bez przedmiotowości, formy, wyzwaniu. Smutny almanachu, wypasiony wierszami, tłusty, stekiem kłamliwych sutr. Siedzę sam od godziny, palę - dla zgorszonej kobiety, odbieram kretyński telefon – od kretynki, palę – znów, piszę o wypalonych ćpunach i papierosach (za dużo o papierosach), czytam bluźniercze wiersze innych, swój – równie brudny, słucham The Tallis Scholars. Nic wcześniej nie było tak puste, plugawy almanachu, żadna myśl, żadna wyschnięta studnia, żadne serce - pustynnych ojców, morderców, wdowców, maszerujących w krucjatach dzieci. Nic nigdy nie było tak brudne, plugawy almanachu, posłuchaj ze mną riffu zacinającej się płyty. A Ty, Wielki, Niewymowny Tetragramie, jeśli jesteś - czarny na białym, pewny, zawisły w rogu szeptuchowej chaty albo i willi pokrytej boniami (jak we florenckim siodle Medyceuszy), gotów wciąż do tworzenia: wulgarnego słowa, ćpunów i poetów, ikon, zmaż wszystkie winy słonecznikowego znaku, skrop w skwar hizopem według twojej sutry, zasadź w oliwnym gaju, oto stoję z tłustym, plugawym almanachem pod pachą – nie gardź.   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...