macte poema

Ujęła mnie bezpośredniość i zwięzłość, i metafory. Bardzo mnie oczarował Twój wiersz ;-))))

Ładny wiersz:)) Nie pasuje mi słówko "rozkręcam" - moim zdaniem niepotrzebne oraz zwrot "Twoje zamrożone konta", nad którym bym popracował (np: głuche, zmrożone konta - to tylko niepewna propozycja)

Ha, ha, ha - szarości i konsekwencja stylu mi sie podobały! Pozdrawiam

Ach, tytułu nie można zmienić, chociaż wydaje się zbyt szorstki. Balans to przecież obopólna gra - tak mi się wydaje. Sam wiersz bardzo mi się podoba. Pozdrawiam

"Opowieści, zielniku" - zmieniłbym na mianownik. Na końcu przy pierwszym czytaniu usłyszałme takie słowa: "w zielnik przy sercu założę". Bardzo piękny, refleksyjny wiersz. Pozdrawiam

Tak Nata, ze względu na cytaty. Marlett, dzięki, na lotnisku lubię patrzeć na wzbijające się samoloty. Wtedy i mróz i wiatr mi nie przeszkadzają. Pozdrawiam

Nataszo, dziękuję za komentarz - sam nie wiem co rzec. Pozdrawiam

"Widzisz kochana, mówił on, ja jestem z tego kraju, gdzie się dziewczynie mówi won, wprost bezprzykładnie ją kochając" * Dziewczyna na raz patrząc poprzez niego choć czuciem blisko, w trwodze zaklętego za innym odjeżdża w dalekie kraje ot zwyczaje Nie chowaj żalu mój nieszczęsny chłopcze nazbyt zwlekałeś, w sercu moce obce utorowały werdykt przeznaczenia szkoda sumienia Porzuć tchnień próżnych głód, spory wysiłek ze snu zwodzący i nie bez pomyłek nie znam Twych rzęs, spojrzenia, ciepła, głosu nie kuś losu Na chłopca spowiedź już zabrakło czasu smutek i gorycz śpiewem koił lasu zbity nie odszedł tropić dalsze kraje tu pozostaje W jaskini dusz znać szemranie strumyka wypełnia sklepeinie, narasta i znika miłość nieodwzajemniona ustaje ot zwyczaje "Kto tutaj zechce w rozpaczy tkwić załamać ręce, płakać i pić ten święte prawo ma, bez dwóch zdań jest takie miejsce, taki kraj" ** * pamięciowy cytat z repertuaru Edyty Geppert ** pamięciowy cytat z repertuaru Jana Pietrzaka i Adrianny Biedrzyńskiej

Egzegeto, dziękuję za gorący komentarz. Dodam, że w czasie wolnym równiez pomagam ludziom i to regularnie. Iskierkę światła można zawrzeć nawet w wierszu na tym forum. Pozdrawiam

Dziękuję Nataszo, ciekawy komentarz, jednak wobec nierówności na świecie, biedy, głodu, wyrzucania na margines niewygodnych spraw i ludzi, takie wiersze jak mój mają sens. Pozdrawiam

Egzegeto, dla mnie żyć razem, to podobnie myśleć i spieszyć drugiemu z pomocą. Obecnie martwi mnie dążenie wielu ludzi do maksymalnej przyjemności, zamknięcie na własne potrzeby i konsumpcjonizm. Te czynniki prowadzą do rozbicia wspólnoty ludzkiej (jestem przeciwnikiem komunizmu i socjalizmu). Pozdrawiam gorąco

Ach, piękny utwór, swoboda wypowiedzi, absolutny słuch muzyczny. Gratuluję i pozdrawiam

Pierwsza zwrotka podoba mi się. W drugiej słówko "zamiana" zmieniłbym na bardziej ścisłe "przemiana". Pozdrawiam

Egzegeto, dzięki. Nie wiemy jak długo będziemy żyć, dlatego piszę o dniu i godzinie. Od człowieka zależy, czy ten czas będzie trwał do końca jego pobytu na ziemi. Słowo "wczuj" nie brzmi poetycko. Wolę już zawołanie harcerskie "czuj duch!". Nie wprowadzam kolejnych zmian, choć mógłbym jeszcze coś zmienić ... Pozdrawiam gorąco

Po ciekawych komentarzach przychyliłem się do niektórych propozycji zmian. Dziekuję i czekam na uwagi ...

Dziekuję za komentarze. Zwracam uwagę Was wszystkich na myślnik, który w wierszu otwiera cytat - czyjąś wypowiedź. Co prawda autor wiersza zdaje się zgadzać z tym cytatem, ale nie robi tego zbyt przekonywująco, gdyż już uśmiechnięta ulica, pełna życzliwych ludzi zdaje się go, w jego trudnej, bez zmiłowania sytuacji, pocieszać. Mam nadzieję, że ten utwór można uznać za wypowiedź poetycką, być może mam nawet takie przekonanie. Pozdrawiam Was wszystkich gorąco

U kogo szukać zmiłowania Jak odnaleźć w sercu schronienie Na miłość nie można dziś liczyć - czasy niespokojne nie sprzyjają czułości Pociechą mógłby być ład, porządek i harmonia lecz brakuje mądrości Zatem można mieć tylko nadzieję że uśmiech na jasnej twarzy przechodnia zwyczajnie zagości

Wkoło tyle ludzkich spraw ułomność nienawiść cierpienie razem łatwiej żyć to prawdziwe wyzwanie Chociaż spróbuj, choć jeden raz uratować jedno życie zostaw psa niedopitą kawę spóźnij się na umówione spotkanie Ten dzień jedna godzina to Twoja misja - wypełnione powołanie niepełnosprawni nadzy patrzą na świat lecz z Tobą będą ubrani inaczej

Wiersz niczego sobie. Dodam tylko, że to żaden wstyd świata się lękać i mówienie o zwłokach w postaci góry nie jest smaczne - dla mnie. Pozdrawiam

Magdo, nie umiem pomóc. Próbowałem na warsztacie ... Czy ja wiem, pomieściłaś wiele sprzeczności w tym wierszu. Zdaje mi się, że rozumiem, a jednocześnie nie jestem pewny. Pozdrawiam ciepło

Oxyvia, dziękuję, że przystnęłaś przy moim wierszu. Piękny komentarz! Czuję się młodym wierszopisarzem, więc pewnie brak wprawy. Dużą radość sprawiła mi Twoja interpretacja wiersza. Pozdrawiam ciepło

Co nie zabije, to wzmocni człowieka - tak mi się przypomina. Nie rozumiem drugiej zwrotki i nie wiem czy jest potrzebna. W pierwszej plus za odwołania do klasyków greckich i Gethego. To sprawia, że pierwsza zwrotka jest niemal samonośna (plus piękne zakończenie). A tytuł: "Śpiewały strumienie". Tak na ten liryk patrzę. Pozdrawiam

"Zielnonym" - za dużo o literę? Ja bym powiedział: dobrze już wrócić. Miły wiersz. Pozdrawiam

Warto zadać pytanie, które poruszy człowiekiem, tak na dłużej niż jeden moement, mrugnięcie. Pytania nie bolą, ale egzystencja tak. W tym się zgadzamy. Pozdrawiam

Piękny wiersz, nie opuszczały mnie lekki uśmiech i wzruszenie - brawo!