Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Zanim zostaniemy zapomniani, przemieni się nas w kicz.
Kicz jest stacją tranzytową pomiędzy bytem a zapomnieniem.


Milan Kundera
Nieznośna lekkość bytu



Naprzeciwko domy w ścisku małomównych chmur
i jasne pola wikliny. Płyniemy nurtem, nadbrzeżami
w strzeliste ramy mostów. Pytam – nie odpowiadasz;
płynne maile gładzą skupienia skroni.

Pomiędzy książkami papeterie; pamiętasz? Kożuchy mleka
i ciepłe pory; splatałaś się nad ranem w intymnych rozmowach.
(bywałaś) – zapomnę. Odpoczywam – głuche ptaki przybyły,
nadchodzi jesień. Skończyłem raport z oblężonego pokoju;

czekam
Opublikowano

najpierw pomyślałam że te "ciepłe pory" to warzywa (i to w towarzystwie mleka, blee) póżniej, że chodzi o problemy z cerą, a może, co wydało mi się jednak nieprawdopodobne, spodnie.W końcu zgadłam, że chodzi o czas :)
Poza tym taki nawet , nawet (choć nie rozumiem z tymi mostami).

Opublikowano

coś łączą zazwyczaj;) no tak, ale nie tych co płyną pod nimi, tylko tych co po obu brzegach, a skoro już razem płyniecie to po co wychodzić na przeciwne brzegi? chyba, że lubicie, to wtedy taki most jak znalazł :)
Chociaż, napisałeś "COŚ łączą", no dobrze, nie czepiam się.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm, no właśnie o tym jest wirsz, o łączeniu, pamięci, wspomnieniach etc.
to jest wiersz, przynajmniej pretenduje ;) stąd takie dziwne określenia:]
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



w jakim sensie niekonsekwentne? przecież nie jest napisane że wychodzą
i przechodzą przez te mosty - to był przykład. to jest środek poetycki
i tyle, troche wyobraźni;) nie twierdzę, że wiersz jest 100% konsekwentny,
są momenty bolące,heh
ale to już inna bajka





po prawej stronie -> cytuj
Opublikowano

"małomowne chmury" na nie, pierwsza strofa zawiera wsobie tą krztynke zbędnego infantylizmu -jak " Płyniemy nurtem, nadbrzeżami
w strzeliste ramy mostów. Pytam – nie odpowiadasz;"
ale potem wiersz nabiera rozpędu. Zbyt poetycko jak na raport (te fragmenty 1 strofy). Jednak warto przeczytac.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mówisz, że niedojrzałym jestem jeszcze,heh
no właśnie, ta strofeczka mi uwiera troche, ale
brak konceptu zupełnie.
no i chmury na nie, ech; dobrze że nie widziałeś
pierwotnej wersji;)
Pozdrawiam nocnie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



... łykłem raz, łykłem drugi, pomyślałem " niesłaby wiersz"
poprawiam go (znaczy, w zazdrości skrytej piszę twój-mój poemat)
i na koniec myślę "kurwa! na koniec mógł dać czekam" ... ;-)

7,43/10

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



... łykłem raz, łykłem drugi, pomyślałem " niesłaby wiersz"
poprawiam go (znaczy, w zazdrości skrytej piszę twój-mój poemat)
i na koniec myślę "kurwa! na koniec mógł dać czekam" ... ;-)

7,43/10

pozdrawiam

piwne pola wikliny heh, ciekawe, ale czy przypadkiem nie płynąłeś
nutrem piwka tej nocy? no i słabo-mórowanych chmur hmm, muszę
to przetrawić;)

papetrie pomiędzy książkami; pamiętasz?! Kożuchy mleka,
ciepłe pory lata; splatałaś w intymnych rozmowach.
bywałaś - zapominełm. Trwam – głuche ptaki przybyły

ok. to mogę zaakceptować ;) zwłaszcza drugi i trzeci wersik
mi się spodobał, pasuje. no tak, czekam na poczekalni, hehe ;)

Pozdrawiam
Opublikowano

kyo, mnie się słabo-murowanych chmur (nie wiem czemu miałoby być "mórowanych"?)
podoba, dodaje "klimatu dzielnicy", że tak powiem:) Nie wiem też o co chodzi, ale na mój gust
to znowu masz literówkę w motcie. Resztę powiedziałem w Warsztacie i podtrzymuję
- to bardzo dorze, że ten wiersz się tu znalazł, bo zasługiwał:) Pzdr!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




a widzisz, dzięki, Ty to masz oko, heh, nie zmieniłem w wordzi tej
pikelnej literówik - sorry bardzo. właśnie się cały czas nad tymi chmurami zastanawiam;)
może coś się wykluje:)

Pozdrawiam
Opublikowano

Naprzeciwko DACHY/ w ścisku CHMUR małomównych, 6/7
WŚRÓD jasnYCH PÓL wiklin. /Płyniemy nadbrzeżami 6/7
strzelistCH RAM mostów. /Pytam – nie odpowiadasz; 6/7

płynne maile gładzą /NASZE skupienia skroni. 6/7
Pomiędzy książkami /papeterie; pamiętasz? 6/7
Kożuchy NA mlekU / i ciepłe pory; RANKIEM 6/7

splatałaś intymnE rozmowY./ (bywałaś) – TO zapomnę. 6/7
Odpoczywam – głuche /ptaki przybyły, JESIEŃ 6/7
nadchodzi. Skończyłem /raport z oblężonego 6/7

pokoju; czekam

W moich podszeptach próbowałem Twój tekst (przy zmianach dużą literą) włożyć do "foremki " (13 sylab ze średniówką 6/7). Niezobowiązująco. Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki wielkie, to już chyba kolejny raz;) ja osobiście nie przepadam za 13tkami etc
ale może coś w tym jest, nie wiem, muszę do tego dorosnąć chyba;)
a Twój mix sobie zabiorę, przepracuję i może coś wkleję tu jeszcze -pod- może wtedy
się raz jeszcze przyglądniesz;) może wyjdzie 13 z śr. 6/7 :)

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena przeczytałem twój wiersz ale wiersza tam nie znalazłem, jest to świetne opowiadanie które aż prosi się pociągnąć dalej. Wspaniałe wprowadzenie bardzo plastyczne przedstawienie kochanków i ich namiętności. Wprowadziłeś senną poświatę z żywym ogniem, ale nie puentą. Tylko doprowadziłeś czytelnika do pozycji rozparcia się w fotelu i przekręcenia strony. No nie nie możliwe na drugiej stronie nie ma cdn. cóż trzeba sobie samemu dopisać, a poważnie masz początek dobrej powieści mnie wciągnęła a co ty zrobisz dalej?
    • @Simon Tracy  Weteranie, głowa w górę!
    • Ciągle w tej samej rzece, z której wyjść mogę — nie chcę. Ciągle w tej samej rzece, płynę po nowe dni — jeszcze.   Dziękuję Panie za brzegi strome, za wyspy, na których chwila kwitnie. Dziękuję Panie za wiarę w Twój nurt, za horyzont meandrów ważnych — wybitnie.   Doceniam słowo, ten splot gęsty, Twoje światło: bez limitu, bez końca. Idę do Ciebie, szukając siebie, a każda z dróg wiedzie do Ojca.   Ile dasz Panie, tyle wezmę, bo szczegół to rok, czy godzina, wobec Ciebie, ja w drobinie drobina, która dalej dzięki Tobie sięgnie.     Za każdą dziękuję Ci pogodę, za miłość, jej skwar i ochłodę, za szczęścia niepewne, ulotne, i usta.. jak zwykle samotne.
    • Po przebudzeniu. Otwieram leniwie, szare jak popiół ze spalonych marzeń oczy. Komendy z wolna dochodzą  do przeboćcowanych uszu,  wyczulonych na krzyk ale i głęboką ciszę. Dzwonki i gwizdki oficerów,  pobrzmiewają ostrym jazgotem.  Czasami zagłuszają nawet jęki, kalekich pobratymców, którzy w kałużach krwi, potu i błota, wykopanych z mozołem okopów.  Drwią ze śmierci. Nie chcą się poddać.  Choć ich skrwawione kikuty  oderwanych kończyn lub strzaskane odłamkami pocisków oblicza, szczernione pożogą wszędobylskiego ognia, dalej tchną, niegasnącym zarzewiem życia. Nienawidzę tego życia. Życie mnie zabija. I tylko dlatego chcę wstać i walczyć. Zawsze na przekór  nawet swojemu rozsądkowi. Muszę cały dzień  błądzić w labiryncie okopów. Mijać tych, którzy są mi obojętni. Ja jestem im obojętny. A może wszyscy jesteśmy ofiarami  wojny z życiem i jego przygnębiającą pustką egzystencjalną. Śmierć wystawia swoją ogołoconą  z włosów i skóry głowę z okopu wroga. Śmieje się  ze swojego najdzielniejszego żołnierza. Wabi i kusi.  Ponagla i błaga.  Droczy się bym bez strachu opuścił bezpieczne schronienie  i puścił się gnany znużeniem bytu  ku liniom kolczastego drutu  z upiętymi na zwojach  co kilkanaście metrów przeciwpiechotnymi minami, wypełnionymi wspomnieniami dawnych dni traumy w postaci ołowianych kulek i ze szkła tłuczonego powstałych szrapneli. Nie jestem już nieobytym młodzikiem. Jestem na wojnie z samym sobą  od kilkunastu lat. Uśmiech śmierci to pułapka. Życie wcelowało w moje schronienie,  lunety karabinków. Wszędzie wokół są snajperzy. Depresja, lęki i nerwica.  Najgorzej jest wreszcie ulec  i wyczołgać się w stronę beznadziei.  Tej ziemi nie mojej ani niczyjej. Z uczuciem pustki.  Nie czuć już kompletnie nic. Nawet tych wchodzących gładko w ciało pocisków. Mam tyle ran, że już nie zwracam uwagi. Wreszcie czyjeś dłonie wciągają mnie za mundur do kolejnego leju po jakiejś uczuciowej, związkowej bombie. Pełno w nim nigdy nie zastygłej krwi. Ona patrzy na mnie martwo. Oparta plecami o nasyp.  Jej włosy w nieładzie. A ręce rozrzucone. Na czole nikły ślad. Przestrzelony na wylot. Chociaż śmierć jest sprawiedliwością. Zdejmuje chwilowo zbędny hełm. Obracam go nerwowo w dłoniach. Żyj by umrzeć. Papieros i as pik. I właśnie dokładnie to robię każdego dnia. A wieczór. Wieczór jest wyczekiwaną ciszą. Sielską i spokojną. Front milknie a do głosu dochodzą  ciche rozmowy  żyjących jeszcze nieszczęśników. Wielu trzyma w brudnych, poranionych dłoniach, białe koraliki różańców. Inni całują srebrne krzyżyki. Nie wiem czy modlą się o życie  czy o szybką, bezbolesną śmierć. Co dzień jest nas tu coraz więcej. Nieważne ile istnień pochłonie życia front. Rakiety sygnalizacyjne ulatują w ciche, bezchmurne niebo.  Zielone, fosforyzujące światło  miesza się z czerwienią rac. A ja kończę pisać przy prawie rozładowanej latarce, pożegnalny list, którego i tak nikt nigdy nie odczyta. Lubię samotność wieczorów. Strzelcy usadowieni w swych kryjówkach są wtedy widać ślepi. A ja czuję radość i euforię, że jutro znów zbudzą mnie bym szturmował bez sensu i celu kolejne transze życiowych kolein. Patrzę na pełny i srebrzysty księżyc. Czasami widzę w nim istotę wyższą. Po cóż to ciągle przechodzić? Nikt mnie i tak nie zrozumie. Nigdy nie będę przez nikogo pokochany.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Nawet nie wiecie jak bardzo Wam dziękuję. Dawno nie poczułam takiej ulgi. Dzięki Wam. Pozdrawiam serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...