Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Starzec

Mirosław_Butrym
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mirosław_Butrym

Mirosław_Butrym

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Blask przygasł z czasem,
Mętne spojrzenie umęczone życiem,
Gwiazdy nieba jak siostry spoglądają z daleka.
Pragnie szczęścia spoglądając w niebo.
Rozum tęskni w marzeniach.
Szczyty gór bliżej celu, jakby drogi do raju.
Gaśnie wnętrza harmonia,
Wraz ze smutkiem musi odejść w niepamięć.

Lobo

Lobo

Opublikowano
Opublikowano

Och, czas umierać pewnie. To już nic swojego nie da się napisać, tylko te parę wyświechtanych zwrotów? No, niech odejdzie w niepamięć.

pozdrawiam.;-)

em.gie.

em.gie.

Opublikowano
Opublikowano

wrażenie wyliczanki, przed każdym wierszem można wpisać kolejno 1), 2), 3) itd
zbyt mało, by starczyło na poetycki opis starca - jakkolwiek zrozumiemy tytuł
nie rozumiem dlaczego każdy wers z wielkiej litery? (interpunkcja)
stosowanie równoważników zdań jako pomysł na napisanie wiersza się nie sprawdziło
wg mnie na treść zupełnie wystarczyłaby istniejąca (nie wiem czy zamierzona, czy nie) klamra
"blask przygasł z czasem
wraz ze smutkiem musi odejść w niepamięć"
aczkolwiek i to niewiele by pomogło
pozdr.
em

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Naram-sin
      Radość w sercu

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Od razu - na wstępie - nie i jeszcze raz nie. Pisanie tzw 'sercem' to takie określenie mające zasadniczo położyć kres dyskusji nad jakością utworu ocenianego według kryteriów literackich. Czyli w wierszu nie mamy szukać oryginalności, ciekawych obserwacji i przemyśleń, poetyckiego wykorzystania języka. Mamy jedynie odczuć czucie Autora i uwierzyć w jego autoprezentację.    Wszyscy chcemy, żeby świat był piękny i dobry, żeby ludzie się kochali, żeby zło nie istniało. To poziom pisania emocjonalnego. Poeta powinien iść dalej, poza to, co wiedzą i czego chcą wszyscy. Wtedy ma szansę wejść na poziom pisania refleksyjnego. W tym wierszu tego boleśnie brakuje.
    • Naram-sin
      Popiół

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Jak zwykle, ciekawie u Ciebie. To, co zwraca uwagę, to połączenie słownictwa i stylistyki trochę archaicznej (symbolizm chyba będzie najbliżej tego wiersza) z elementami współczesnymi. (Na jednej szali Ekspres Mistyczny, na drugiej knajpka przy torach). To duża sztuka - używać masek i kostiumów, a jednak pokazać coś prawdziwego. O ile teatralność bywa grzechem głównym w poezji, to u Ciebie teatr wraca do swoich źródeł, przedstawienie odbywa się nie tylko w przestrzeni proscenium.
    • Naram-sin
      Nadzieja która nie ma złych zamiarów

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Wszystko tu jest konwencjonalne, począwszy od prawd oczywistych, skończywszy na przemyśleniach na tyle ogólnych, że każdy może przytaknąć, zgodzić się, nawet poczuć przyjemne ciepełko kołderki uszytej ze strof.  Gorzej, jak trafi się czytelnik, który wyrósł już z wieku cielęcego i nie potrzebuje tej kołderki, a do pewnych tzw. mądrości życiowych dawno już doszedł samodzielnie, ucząc się na własnych doświadczeniach. Co on znajdzie dla siebie w takim wierszu? Cz ta lektura go wzbogaci? Co wiersz wnosi do wielogłosowej dyskusji, jaką toczą i toczyli ze sobą  twórcy,myśliciele, poprzez swoje dzieła? Do jakiego spojrzenia na świat zachęca, jeśli jednocześnie ten świat tak mocno zawęża, redukuje?
    • Naram-sin
      Przesłanie Pana Incognito

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Parafraza Mistrza, całkowicie odwracająca sens oryginał. To jest o tyle interesujące, że ten intertekst  ma charakter polemiczny. Odważnie wybrałeś Herberta i utwór, który przed kilka dekad był (zresztą nadal pozostaje) rodzajem etycznego drogowskazu i uczyniłeś go anty-moralitetem, w duchu voltaire'owskiego uprawiania własnego ogródka. Przedostatnia cząstka mówi o prawdziwym życiu. Czym ono jest? Usunięciem się poza nawias? Zazdrośnie strzeżoną stefą komfortu? To jest prawda? Jaka? Czyja?  Utwór buntuje się przeciwko heroizmowi kondycji ludzkiej - ale czy to nie jest jednak jedna z filozofii utopijnych? Nawet broniąc zasadzonych warzyw w ogródku przed złodziejem, domu przed spaleniem się, reanimując człowieka na ulicy trzeba wyjść poza egoistyczne asekuranctwo. Czy jest tu miejsce na oddech? A co z sumieniem człowieka? Wiersz o nim nie mówi, a nawet jest głosem wygodnym dla tych, którzy nie lubią tego Gadającego Świerszcza  w swoim życiu. No chyba, że brniemy w totalną skrajność i skałę Aureliusza zastąpimy beczką Diogenesa.
    • Naram-sin
      Jedno miejsce

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Ktoś umarł, świat toczy się dalej. No i co w związku z tym? Co wiersz ma na ten temat do powiedzenia?  W żaden sposób nie przedstawiasz sytuacji lirycznej, żaden podmiot liryczny nie ma tu nic do gadania, tekst nie zmierza do żadnej konkluzji. Nic się nie dzieje ani na poziomie słów, ani między nimi. I gdzie tu poezja?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...