Cierń róży

[FIHU]

Dłonią nieskazitelnej subtelności
Przekładam kolejną stronnicę wspomnień
Tysiące barw szarości wirują dookoła
Słońce dziś zakryło przede mną twarz

Dziś gdy widzę Twe oczy pełne kłamstw
Nachodzi mnie nieokiełznana ochota
Pociąć się żyletką bezbarwnych słów
By oczu już swych nigdy nie otworzyć

Poprzez światła mrok brnę nieuchronnie
W świecie gdzie niebo gwiazdami łzawi
A księżyc krwawi swym szkarłatem
Rosząc śmierć na płatki uschniętej róży

[Włuczykij]

oj to chyba nie proza:)

[Andrzej Figowy]

Wiersz z natury mrocznych. Zapewne autorowi lekko nie było. Jeśli coś umiera, daje miejsce czemuś, co narodzi się w przyszłości. Kiedyś przyszło mi poznawać kręgi piekła. Piekło figowe różni się od Dantejskiego. Ale teraz wiem, że nie warto dać się tam wepchnąć z własnej woli. Nawet po fiołkowych żyletkach zostają blizny. Później kiedyś tam w przyszłości trzeba je będzie tłumaczyć Komuś Ważnemu. Pozdrawiam. Figowy.