Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tu leży Czesław Miłosz poeta litewski
miał on coś z Soplicy drugie coś z Horeszki
buntownika kawał półkonserwatysta
wspomnień alkoholi i słów celebrysta

miał fart bo mu Nobel dał kawałek grosza
nie musiał przez ocean przechodzić w kaloszach
bywał w Europie jak w modnej kafejce
znał polski - Polaków i Polskę mniej więcej

takoż i rodacy znali go - z nazwiska
choć czytało pięciu każdy chciał dać pyska
oj - nie lubił Czesław bratania takiego
i dlatego używa w niebie litewskiego

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No właśnie...a my go tak...!
No udał sie bardzo wiersz; sama potraktuję go jako
nowe spojrzenie dawno podejrzane:) Podoba się i z plusem serdecznie
pozdrawiam.:))) EK
Opublikowano

Ewa Kos.; moja wypowiedź dotyczy raczej jego publicystyki, prozy i eseistyki, tudzież wypowiedzi
i wywiadów;
a w poezji pan prof. często nudził i marudził, jak każdy wielki zresztą, ale na ogół jest to
poezja najwyższej próby; i tego mu nikt nie zakwestionuje; poetą jest wybitnym! :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Moja też tego dotyczy. ja pamiętam czasy gdy ''wyszedł na świat''
Przecież za moich czasów w szkole nie było o nim słowa bo o wielu
nie było - takie czasy; ale nie jestem do końca przekonana czy teraz
we wszystkim lepiej? :)))) EK
Opublikowano

Ewo;
jak to dobrze powspominać...nigdy nie będzie ze wszystkim lepiej, bo jak jedno zostanie poprawione, to spaprają drugie, to najczęściej, co już było dobre; ano - chocholi taniec trwa i zatacza coraz większe kręgi; więc znowu przy Wyspiańskim, bo ten odwoływał sie do woli mocy, a nie do papierowego intelektu jak Miłosz...pozdrawiam, miło że kukasz... :)) J.S

Opublikowano

dzie wuszko;
wolno nam postrzegać człowieka tak, jakim go poznaliśmy; a Miłosz, choćby z racji tego, że po powrocie tu /w Krakowie/ właśnie miał mieszkanie, był częstym gościem klubów i kulturalnych instytucji, można rzec - widziało się go i słyszało na co dzień; ja go nie postponuję - może żle czytasz wiersz, ja się dystansuję - i do jego Osoby i do wielu z jego otoczenia;
a to jest moje prawo widzenia rzeczy tak a nie inaczej; jestem jego współczesnym - więc nie na kolanach, ani ze zmarszczkami - bo geniusz; znałem Go człowiekiem;

Opublikowano

kyo.; bo tak jest zawsze z osobami publicznymi; najpierw nikt ich nie dostrzega, a jak spadnie
laur, to wszyscy w te pędy ściskać i klepać po plecach - Miłosz takie coś przeżył na moich
oczach; więc mu współczułem, że tyle faryzeuszy musi tolerować w swoim otoczeniu;
dzięki! /a sam też irytował - oj!/; J.S

Opublikowano

przemyślany temat, zabawa słowem, żart z nutką ironii;

Jacku podoba mi się:)

Lilo, co Miłosz na takie epitafium, to był inteligentny człowiek, potrafił śmiać się z siebie; spodobałoby mu się to:)))

pozdrawiam
ewa

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jest Niedziela. Za oknem popołudnie; dzisiejsze, w odmienności do całej Soboty, dopuszczajace do miasta mało słonecznego światła.    Uważny Czytelnik z pewnością rozpoznał - w początkowych słowach powyższego akapitu - nawiązanie do "Rozmowy przez ocean" - piosenki wykreowanej przez Andrzeja Sikorowskiego zapewne w tysiąc dziewięćset osiemdziesiesiątym piątym roku, a wykonywanej później także przez Marylę Rodowicz. Pomijam celowo przedstawienie większej ilości szczegółów, jak również zamieszczenie linku do wspomnianiej piosenki. Przecież Czytelnik, chcący przenieść się myślą i uczuciem do song'owej sytuacji, może uczynić to bez mojego pośrednictwa.     Autor bieżącego opowiadania - zgodnie z tym, na co mu przyszła ochota - sięga po piwo. Czerwone Pszeniczne, butelka nabyta poprzedniego wieczoru. Któż mnie, Corleone'owi11, zabroni, oprócz moich własnych myśli? One pozwalają, wewnątrzumysłowa decyzja dopuszcza. Prawda, że pewien kłopot z aurą jest możliwy, ale z drugiej strony - wokół jest tyle energii. Świadomość i wola decydują, żeby intencjonalnie sięgnąć i zaczerpnąć, też intencjonalnie, po stosowną ilość. Sięgam.     Butelka odkapslowana - skoro odkorkowujemy wino, to piwo odkapslowujemy. Nachylam ją i przelewam - kufel czeka. Spokojnie i cierpliwie. Ten kupiony w sklepie z pamiątkami o nazwie "Szafa Gdańska", mieszczącym się przy ulicy Garbary 14; wiadomo, którego miasta i że w jego staromiejskiej części.     Piszę stopniowo i stopniowo wychylam - sączę - czerwonopiwny w barwie trunek. Procenty nie przeszkadzają w myśleniu - jestem im wdzięczny. Dzięki.     Pamiątkowy kufel z miasta, z którym - zbiegiem okoliczności, a naprawdę jedną z międzywcieleniowych decyzji - łączy mnie wiele.    Gdańsk. Spędziłem w jego Głównym Mieście sporo, sporo czasu. Trudno byłoby zliczyć godziny co najmniej kilkunastu week-end'ów, ale także dni przed miedzynarodowymi wyjazdami, jak chociażby ten do Brazylii. Podczas właśnie tego poznałem Gabrielę... Przetańczona noc: tyle mogę - i tyle wypada - napisać. Nie proś, Czytelniku, o szczegóły. Wiem, że chciałbyś je znać; cóż, ciekawość. Gdybym był Tobą, też zapragnąłbym je przeczytać, a Ty, gdybyś był mną, też pominąłbyś ich przedstawienie.     Od tamtego week-end'u - od jego dni - minęło dużo czasu. Więcej niż rok. Minęły spotkania - te, które były, jak również upłynął czas tych, do których nie doszło. W porze tej inne kraje stały się naszym osobnie czasowym udziałem: jej Grecja, Albania Serbia i Niderlandy; moim Sri Lanka, Tajlandia, Gruzja, Peru i Boliwia.     Ludzie poznają się w miastach, miasta spotykają ludzi. Gdańsk nas poznał i przywołał do siebie na powrót. Można uznać to za, znów przysłowiowy, zbieg okoliczności, jako że pochodzimy z odległych miast. Czy to ważne, z których?     Gabriela i Gdańsk. Gdańsk i Gabriela.    Wysączam z kufla resztkę czerwonego, aromatycznego napoju. Zmrok już zapadł, ale godzinowo to wciąż popołudnie.     Nie spodziewałem się. Ona też nie. Ani wtedy, ani kilka tygodni temu.     Jest Niedziela, popołudnie zbliża się do wieczora.    Gabrysia i Gdańsk...       Kartuzy, 9. Listopada 2025 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • A nora Aarona   No, geju, kata Azy zaatakuj! - Egon   Po to ozłacał zootop?
    • @Berenika97   więc tańcz Nika do białego rana :)   a ja, z niezwykłą przyjemnością będę pośród gwiazd, podawał Ci kryształowe kieliszki z Dom Pérignon Plénitude.   i będę zachwycony :)    
    • @violetta   super :)))))   jest Ci przyjemnie bo Twoje ciało obejmują we władanie endorfiny.   Twoje własne - Violetkowe :)))    
    • @Berenika97 Bardzo dziękuję za tak głęboką i trafną analizę. Cieszę się, że udało się Pani dostrzec te niuanse i złożoność tematu, na której mi zależało. Pani interpretacja doskonale oddaje intencje utworu.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...