Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
inspirowane grafiką Rembrandta

byłaś brzydka mówią
tylko mężczyzna mógł tak
tyłem nad stolnicą
poeta opisałby troskę
malarz pokazał plecy

jeśli się odwrócisz
będę za szybą oskrobana jak jabłko
w ustach smakiem
wnętrze jak galeria

potrzeba mi kilku gwoździ
na tych białych ścianach
rozum już ogarnia
i ostrze odpowiednie
- ciągły niedosyt

ty jak jabłoń byłaś w sadzie
wieki dodały powagi
moje biodra niepełne
tak jak i myśl

on teraz wkłada miękkie słowa
orzeźwienie smak
zbyt szybko sycą
to nawet nie kwestia ilości falban
może zawartości szuflad
jestem tylko tym na co patrzy

czy faktycznie widzi blask
ani piękna ani mądra
a on za plecami

wcale nie byłaś brzydka
bałaś się tylko odwrócić
Opublikowano

pierwsza nie odważyła się obejrzeć do tyłu, Rembrandt uchwycił jej plecy - okrzykneli, że była brzydka - dlatego wolał malować jej plecy(a może to nie było prawdą!);
druga, jeśli się nie odwróci, będzie brzydką, czy głupią... :)

Opublikowano

Z góry uprzedzę, że wiersz mnie nie zabrał ze sobą - a to duży problem ;)
Mam w pamięci kilka tekstów inspirowanych konkretnym obrazem, będących interpretacjami - ale odchodzącymi od bezpośredniego przekazu namalowanej "treści".
Tutaj rozumiem zamiar (trafnie wyłuszczony przez dziewuszkę), ale ubolewam nad nadmiarem "chęci" ;) często jest tak, że gdy chcemy wiele (dużo, wszystko) - niewiele się udaje - w tym kierunku, moim zdaniem, powinno pójść czyszczenie wiersza.
Bardziej interesują mnie emocje peelki oglądajacej obraz niż np. dywagacje wstępne (wersy 4 i 5!). Są fragmenty nieczytelne dla mnie w przekazie (np. rekonstrukcja pamięci, gwoździe w ścianę) - wyczytuję coś, bo są tam dodane, dobudowane obrazy mówiące o osobie peelki, jej reakcji itp. - czemu służą więc "wstępy" w tych zwrotkach?
Sama forma zapisu jest niesprzyjająca powolnej kontemplacji; wynika to chyba z niekonsekwencji - braku zdecydowania, czym wiersz ma być; w wielu momentach ciąży ku formie sprozaizowanej (ale wtedy przydałaby się w całości szeroka fraza i odejście od wersyfikacji wypowiedzeniowej, tzn. zdanie, część zdania lub wypowiedzenie tworzą wers).
Z uwag szczegółowych:
- czy malarz nie jest mężczyzną?
- będę jak jabłko czy wykrojone gniazdo? (tak składnia pozwala czytać)
- najbardziej nie rozumiem przejścia, zestawienia tego jabka z gwoździami i ścianami (ściany w domu peelki? ale skoro "za szybą" to chyba opgląda w galerii?)
- "teraz miękkie wkłada słowa" - kto? czemu taka inwersja? (miękkie słowa)
- rekonstrukcją - pamięcią (współbrzmienia)
- porównanie do mrówki - sprowadza całość na poziom codziennej garkuchni i niweczy ambitny zamiar nakreślenia filozoficznych wątpliwości peelki (jak można tak psuć, skoro można zrobić to ciekawie, np. we fragmencie wcześnieszym: "jestem tylko tym na co patrzy"?)
- "TĘ iskrę" EWO SOCHO :) (raz na życie - biernik to biernik i nie ma zmiłuj ;)
nb. "iskra" jest niewyszukana (najbardziej nie znoszę metafory: "coś zaiskrzylo między nimi" ;)
- "czy faktycznie widzi" - "dokładnie" ;)

Żebyś jednak nie pomyśłała, że w środku nocy naszło mnie na rżniecie niewiniątek ;) - to dodam, że jest kilka naprawdę łądnych miejsc, dla których warto wiersz ratować ;)
(pointa, "ostrze odpowiednie / - ciągły niedosyt" (ale bez "no i"), "jestem tylko tym na co patrzy" - to tylko przykłady).
Wyobrażam sobie tekst jako "czysty" dialog peelki z bohaterką obrazu, kobiety z kobietą, więc bez obciążeń, ze musi być filozofia, dywagacje o sztuce etc.; być kobietą - jak? - oto jest pytanie ;)
pzdr. b
PS. O języku pesudop... - musi być z rana ;)

Opublikowano

Bezecie:)

ja cię proszę, nie znęcaj się nad moim nickiem... ja i tak mam z jego powodu wytrzeszcz...:)))))))))))

ja zacznę od iskry, bo nad resztą pracuję:)))
to nie o "zaiskrzenie między nami" chodzi, chodzi o coś co się ma lub nie... iskra myśli; ale i ducha... pomyślę nad czymś innem, ale...

a i jeszcze wyjaśnię, są 2 peelki i dwóch tych onych; pierwszym jest Rembrandt, drugim jest nie malarz;

nie wiedziałam, że aż tyle tej pracy będzie:) czułam, że będzie - i tu warsztat:))))

co do pointy, jest pointą plotki krążącej o tej kobiecie z grafiki; nie pointą odneszącą się do kobiety oglądającej wystawę,
choć i ona czując na sobie wzrok boi się odwrócić;


i musiałeś dodać "być kobietą" na koniec? ... wiesz, że to najmocniej mnie zmobilizuje... ehhh; wiesz jak podejść;
idę dalej pracować...:)))))))

  • 1 miesiąc temu...
Opublikowano

Daję plusa ,nie, to zbyt mało .same plusy.
Czuje się ,że prawdziwy poeta pisał tym piórem.
No, może długopisem.hihi,a to taki żarcik na na marginesku.
cmokuśki .pa pa!
No i jacku, tak klarownie się robi aż miło.
Zaraz lżej na duszy.no nie:)
Wiesz, to takie miłe jak temat ciągnie się przez kilka wierszy.
Mam na myśli;''Żona artysty''.
Bardzo miły wiersz.Subtelny.Też daje podwójnego plusika.
Hihi!to taki żarcik.ale miły.no nie:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jest Niedziela. Za oknem popołudnie; dzisiejsze, w odmienności do całej Soboty, dopuszczajace do miasta mało słonecznego światła.    Uważny Czytelnik z pewnością rozpoznał - w początkowych słowach powyższego akapitu - nawiązanie do "Rozmowy przez ocean" - piosenki wykreowanej przez Andrzeja Sikorowskiego zapewne w tysiąc dziewięćset osiemdziesiesiątym piątym roku, a wykonywanej później także przez Marylę Rodowicz. Pomijam celowo przedstawienie większej ilości szczegółów, jak również zamieszczenie linku do wspomnianiej piosenki. Przecież Czytelnik, chcący przenieść się myślą i uczuciem do song'owej sytuacji, może uczynić to bez mojego pośrednictwa.     Autor bieżącego opowiadania - zgodnie z tym, na co mu przyszła ochota - sięga po piwo. Czerwone Pszeniczne, butelka nabyta poprzedniego wieczoru. Któż mnie, Corleone'owi11, zabroni, oprócz moich własnych myśli? One pozwalają, wewnątrzumysłowa decyzja dopuszcza. Prawda, że pewien kłopot z aurą jest możliwy, ale z drugiej strony - wokół jest tyle energii. Świadomość i wola decydują, żeby intencjonalnie sięgnąć i zaczerpnąć, też intencjonalnie, po stosowną ilość. Sięgam.     Butelka odkapslowana - skoro odkorkowujemy wino, to piwo odkapslowujemy. Nachylam ją i przelewam - kufel czeka. Spokojnie i cierpliwie. Ten kupiony w sklepie z pamiątkami o nazwie "Szafa Gdańska", mieszczącym się przy ulicy Garbary 14; wiadomo, którego miasta i że w jego staromiejskiej części.     Piszę stopniowo i stopniowo wychylam - sączę - czerwonopiwny w barwie trunek. Procenty nie przeszkadzają w myśleniu - jestem im wdzięczny. Dzięki.     Pamiątkowy kufel z miasta, z którym - zbiegiem okoliczności, a naprawdę jedną z międzywcieleniowych decyzji - łączy mnie wiele.    Gdańsk. Spędziłem w jego Głównym Mieście sporo, sporo czasu. Trudno byłoby zliczyć godziny co najmniej kilkunastu week-end'ów, ale także dni przed miedzynarodowymi wyjazdami, jak chociażby ten do Brazylii. Podczas właśnie tego poznałem Gabrielę... Przetańczona noc: tyle mogę - i tyle wypada - napisać. Nie proś, Czytelniku, o szczegóły. Wiem, że chciałbyś je znać; cóż, ciekawość. Gdybym był Tobą, też zapragnąłbym je przeczytać, a Ty, gdybyś był mną, też pominąłbyś ich przedstawienie.     Od tamtego week-end'u - od jego dni - minęło dużo czasu. Więcej niż rok. Minęły spotkania - te, które były, jak również upłynął czas tych, do których nie doszło. W porze tej inne kraje stały się naszym osobnie czasowym udziałem: jej Grecja, Albania Serbia i Niderlandy; moim Sri Lanka, Tajlandia, Gruzja, Peru i Boliwia.     Ludzie poznają się w miastach, miasta spotykają ludzi. Gdańsk nas poznał i przywołał do siebie na powrót. Można uznać to za, znów przysłowiowy, zbieg okoliczności, jako że pochodzimy z odległych miast. Czy to ważne, z których?     Gabriela i Gdańsk. Gdańsk i Gabriela.    Wysączam z kufla resztkę czerwonego, aromatycznego napoju. Zmrok już zapadł, ale godzinowo to wciąż popołudnie.     Nie spodziewałem się. Ona też nie. Ani wtedy, ani kilka tygodni temu.     Jest Niedziela, popołudnie zbliża się do wieczora.    Gabrysia i Gdańsk...       Kartuzy, 9. Listopada 2025 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • A nora Aarona   No, geju, kata Azy zaatakuj! - Egon   Po to ozłacał zootop?
    • @Berenika97   więc tańcz Nika do białego rana :)   a ja, z niezwykłą przyjemnością będę pośród gwiazd, podawał Ci kryształowe kieliszki z Dom Pérignon Plénitude.   i będę zachwycony :)    
    • @violetta   super :)))))   jest Ci przyjemnie bo Twoje ciało obejmują we władanie endorfiny.   Twoje własne - Violetkowe :)))    
    • @Berenika97 Bardzo dziękuję za tak głęboką i trafną analizę. Cieszę się, że udało się Pani dostrzec te niuanse i złożoność tematu, na której mi zależało. Pani interpretacja doskonale oddaje intencje utworu.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...