Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Proszę,
niech nigdy więcej
nie zadrży to Serce
ono bije w rytmie
nerwowych przerw

Spokój
dla Dłoni które drżą
czując samotną noc
kogo utulić wieczorem?
a miłości nosi tyle w nich

Miej
Panie w Swej opiece Oczy,
które chłoną ciszę dni
ze wszystkich stron
z dróg, myśli i chwil

Dwa
moje ulubione sny
to te, w których
jesteś Ty i widzę
kochany obraz drzwi

Modlę się za Ciebie
i za Płatki Róż

Opublikowano

Punkt wyjścia moim zdaniem bardzo dobry - nieoczywista mimo wszystko
i mocno hm... natchniona ta modlitwa - ale chyba warto wprowadzić kilka
poprawek. Przede wszystkim trzeba się na coś zdecydować - albo rymujemy,
albo wcale (tutaj taka "forma pośrednia" wg mnie jest szkodliwa, same rymy
też raczej nie najlepsze) - najłatwiej będzie go przerobić na zupełnie biały
wiersz. Dalej: ten fragment - "niech nigdy łzami bólu nie będą skropione"
jest chyba zbyt pretensjonalny, niepotrzebnie zanirza poziom, warto go zmienić.
No i po trzecie - powtarzasz dwa razy niemal identyczną treść: "W jeden punkt
zwrócone oczy", to również jest niezręczne. Ale punkt wyjścia dobry, może
powstać b. fajny tekst:)

ps. te płatki róży w ostatnim wersie - gitez, przywołuje skojarzenia z najróżniejszymi
kapliczkami i ołtarzykami Matki Bożej.
Pzdr!

Opublikowano

No jest lepiej, może nawet znacznie lepiej, choć nie pojmuję,
czemu piszesz Stronę z dużej, ale niech ci będzie, że taka
modlitwa rządzi się własnymi prawami;) Wciąż masz rym
w trzeciej strofce - fakt, że nie razi tak jak te z drugiej
poprzednio, ale... no nie wiem... taki jeden rym?
Zastanawiam się też nad sensem zaczynania wersów raz
z dużej, raz z małej litery - sorki, że taki upierdliwy jestem,
nie przeszkadza ci taki galimatias w tym krótkim przecież tekście?
Ale wszystko co sugeruję - przemyśl 10 razy, to twój wiersz,
a ja mogę źle radzić i nie rozumieć np. jego istoty.

Opublikowano

chciałbym przeczytać kiedyś taki wiersz który by mnie przekonał do modlityw, ten nie dość że nie przekonuje to jeszcze w moim subiektywnym odczuciu jest nudny
takich rzeczy już było milion dwieścietysięcy==> nie zaskakuje nie urzeka

a powinien

pozdrawiam

Opublikowano

A ja tutaj zaneguje Kolege Bartosza - w puencie powinno byc tak:

Modlę się
za Płatki Róż

Jest tak, hm, bardziej mistycznie (co to za słowo ?)

A ogólnie - jest kilka fragmentów dobrych - 3 i 4 strofa, 2 - która zupelnie mnie nie pzrekonuje ( dłonie nie mogą widziec - nawet w poezji !!!) i pierwsza - bardzo ładne płynne wejscie.
Zatem szala bardzie po stronie pozytywnej - chociaz, jak już pisałem wczesniej - prosze dbac o słowa.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena zakończenie mega! tak
    • Witam - tak bywa w życiu - ale to mija -                                                                        Pzdr.serdecznie.
    • Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.          
    • łzy raczej nie kłamią uśmiech nie krwawi zaś droga  donikąd gdzieś prowadzi ból to niewiadoma   krok zawsze krokiem horyzont czasem boli tak samo jak myśli które w głowie się panoszą   kłamstwo  śmierdzi kalendarz to prawda śmierć to szczerość człowiek to moment wszechświata 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...