Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Oparł się gotyk o cień głęboki
strzelisty kontur o chłodny dotyk
wysoki planem,wyższy przymierzem
na krajobrazie oparł dwie wieże
Chłód się przygarnął do ścian gotyku
słońce bez ciepła
swiatło w zaniku
i tak bładziło po murach które
rzuconym sztychem pięły się w górę
jeszcze promienie poprzez witraże
coś wspominały o świecie marzeń
ale te zimno cisza i trwoga
silniejsze były niż łaska Boga
Czasem kolory tęczowym blaskiem
schodziły w ławki i na posadzkę
i otulały figurki święte
błyszcząć i skrząc się barw sakramentem
lecz zaraz ściany pierzchały w nawy
gasząc ten taniec
nierządne sławy
Zimno rzeźbione wręcz z monolitu
ściekało w szpary oraz w szczeliny
pełzło po miejscach-kiedyś bez winy
w pustkę monstrancji
w nicość kielichów

...w chłodne,samotne okna gotyku

Opublikowano

Nie rozumiem po co ten wiersz? Jako próba warsztatowa? (kiepsko) Opisywać strzelistość tej architektury tak skostniałą formą, tak zużytym słownictwem - to rodzaj herezji.
Przyboś pisał o Notre Dame - ale jak!
pzdr. b

Opublikowano

Szanowny Panie Bezet.Nie wszyscy lubia Przybosia jak Pan zapewne wie.Oprocz tego nie wszyscy lubia taka poezje jaka Pan uprawia.Ja na przyklad nie.Niektorzy zas lubia taka jaka ja pisze,choc nie jest jednolita.Dziekuje za mam nadzieje szczere slowa nie podyktowane
zlosliwoscia tak wlasciwa konkurujacym ze soba pisarzom.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie rozumiem, o co Panu chodzi?
Skrytykowałem wiersz jako wtórny, podałem przykład, który dla mnie jest sposobem twórczego podejścia.
Pan zaś wytacza artylerie.
Po co zamieszczać wiersze, jeśli nie oczekuje Pan uczciwych krytyk?
NMazywanie mnie pisarzem (jakimkolwiek) to przesada, panu tego nie bronię, powodzenia pisarzu.
pzdr. b
Opublikowano

Oparł się gotyk o cień głęboki
Strzelisty kontur o chłodny dotyk
Wysoki planem,wyższy przymierzem
Na krajobrazie oparł dwie wieże

Chłód się przygarnął do ścian gotyku
Słońce bez ciepła, światło w zaniku
I tak błądziło po murach które
Rzuconym sztychem pięły się w górę

Jeszcze promienie poprzez witraże
Coś wspominały o świecie marzeń
Ale te zimno, cisza i trwoga
Silniejsze były niż łaska Boga

Czasem kolory tęczowym blaskiem
Schodziły w ławki i na posadzkę
I otulały figurki święte
Błyszcząć i skrząc się barw sakramentem

Lecz zaraz ściany pierzchały w nawy
Gasząc ten taniec, nierządne sławy

Zimno rzeźbione wręcz z monolitu
Ściekało w szpary oraz w szczeliny
Pełzło po miejscach-kiedyś bez winy
W pustkę monstrancji, w nicość kielichów

...w chłodne,samotne okna gotyku



Dobre wykonanie, uczuciowy wiersz :). Tylko wersyfikację zmieniłbym, żeby lżej się czytało, być może w taki sposób powyżej. I jeszcze, przecinki i kropki niech będą wszędzie, jeśli już są. Ogólnie wiersz na plus.
Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Proszę Pana,
tu nie chodzi o krytykę krytyki, tylko o wiersz.
Cokolwiek Pan powie - zdania nie zmieniam. Szkoda gadania.
pzdr. b

w sumie mi też szkoda ale dodam:
ja z tych co raczej przeciw
niż za
wyżej zamieszczonym tworem.

pozdr.
Opublikowano

Wreszcie jakiś wiersz, co go sobie mozna poczytać, a tu na niego takie kalumnie.....

Każdy ma prawo zachwycić się gotykiem, nie jażdy jako literat, mnie zachwyca precyzja, techniczne podejście, i jakość wykonania, jakbym patrzył na mechanikę precyzyjną, która też mnie bierze.

Takie wykształcenie mi sie przyplątało.....
A te ochy i achy, przelotne uczucia.... to ja juz wolę gotycką architekturę...

;o)

Opublikowano

Oparł się gotyk o cień głęboki
strzelisty kontur o chłodny dotyk
wysoki planem wyższy przymierzem
na krajobrazie oparł dwie wieże
chłód się przygarnął do ścian gotyku
słońce bez ciepła światło w zaniku

I tak błądziło po murach które
rzuconym sztychem pięły się w górę
jeszcze promienie poprzez witraże
coś wspominały o świecie marzeń
ale to zimno cisza i trwoga
silniejsze były niż łaska Boga

Czasem kolory tęczowym blaskiem
schodziły w ławki i na posadzkę
i otulały figurki święte
błyszcząć i skrząc się barw sakramentem
lecz zaraz ściany pierzchały w nawy
gasząc ten taniec nierządne sławy

Zimno rzeźbione wręcz z monolitu
ściekało w szpary oraz w szczeliny
pełzło po miejscach - kiedyś bez winy
w pustkę monstrancji w nicość kielichów

...w chłodne samotne okna gotyku

Ejże, ejże, jest o co kruszyć kopie? Nie każdy jest Przybosiem, panie Romanie, tak jak nie każdy jest Bezetem. Gdyby wszyscy pisali jak Przyboś, mielibyśmy jednolitą poezję i szybko by się nam znudziła. Przyboś widział tak, Korczak widzi tak, Krzysztof przerabia na strofy, bo widzi tak, a ja też przerobiłem na inne strofy i widzę tak, bo uważam, ze lepiej sie czyta, gdy są strofy.
Wiersz ciekawie napisany, na podstawie bacznej obserwacji zmieniającego się i pełzającego swiatła w katedrze -
lecz zaraz ściany pierzchały w nawy
gasząc ten taniec nierządne sławy - przecież to jest świetne i inne fragmenty też!

I tak myślę, że pewnie p. Bezeta rymy zniesmaczyły, bo jest chyba ich przeciwnikiem i wrogiem, lecz jaki tego powód - nie wiem...
A jest to wspaniale dopracowany 10-zgłoskowiec o regularnej budowie, ze średniówką też regularną i widać, ze autor włozył w utwór wiele pracy. Gdyby inni choć trochę tak sie starali, bo nawet wiersz biały ma swoje cechy, które odróżniają go od kawałka prozy poszatkowanej na wersy nazywanej "wierszem"...
A ten czyta się z przyjemnością i ciekawością...
Pozdrawiam Piast

p.s. Poprawić - to zimno. Nie mogę przesunąć pierwszego wersu nawet edytując, ale powinien być na równo z innymi...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kończy się jesień, przychodzi zima, Brunatne liście pod dębem gniją, Smutny patrzę mokrymi oczyma – Jakiego wyroku i winą czyją?   Żegnam dzień szary, a jutro: Zimne powietrze, deszczowo, Znów dzień szary, i smutno – Choćby jedno pocieszyło słowo.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Asfalt od deszczu odbija światło, Łez nieba więcej wytrzyma – Mnie nie przychodzi to łatwo.   Z spuszczoną głową przez ulicę, Powłócząc ciężkimi nogami, Betonu krążki i kroki liczę – Sam ze sobą, godzinami.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Mokre powietrze przenika do głębi, Smutek serce gorące zatrzyma – Nie słychać gruchotu gołębi.   Dzień szary, smutek i nędza, Na strunie duszy rozpacz zagrała, W melancholii świat zapędza – Nadzieja nie przetrwała.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Nie policzę, ile złego przybyło, Dobro już się mnie nie ima – Serce smutne z bólu zawyło.   Zgubiona nadzieja, szklane oczy, Dni krótkie, noce nieprzespane, Życie jak kamień się toczy – Myśli szarością posypane.
    • Krzyk Długi, głuchy krzyk Rozrywa mi płuca Zgniata mi serce Wyżera od środka martwy już mózg Ale na zewnątrz nie słychać nic Duszę się swoją niemocą Duszę się bólem Na gardle czuję podeszwę istnienia Które coraz głębiej wbija swoje kolce w moją krtań Nie umiem wstać Nie umiem podać ręki słońcu Parzy mnie współczucie A poczucie winy wypala znamię na mej duszy Zapadam się I czuję jedyne kojące ciepło Dziewiątego kręgu piekła Gdzie witają mnie zdrajcy godności I na tronie zakładają mi koronę cierniową.
    • @Corleone 11 Pewne jest to i zacytuję Google.com:     "Tak, świat bez drzew zaginąłby lub stałby się miejscem skrajnie nieprzyjaznym dla życia, ponieważ drzewa są kluczowe dla produkcji tlenu, regulacji klimatu (pochłanianie CO2), utrzymania bioróżnorodności, stabilności gleby i zapobiegania erozji. Ich całkowity zanik doprowadziłby do globalnego ocieplenia, masowego wymierania gatunków i załamania ekosystemów, czyniąc planetę niezdatną do życia.  Kluczowe role drzew: Produkcja tlenu i pochłanianie dwutlenku węgla: Drzewa poprzez fotosyntezę produkują tlen, którym oddychamy, i pochłaniają CO2, główny gaz cieplarniany, co zapobiega smogowi i globalnemu ociepleniu. Równowaga klimatyczna: Regulują temperaturę, cieniując i parując wodę, a ich brak pogłębiłby efekt cieplarniany. Siedlisko życia: Są domem dla milionów gatunków, a ich utrata powoduje masowe wymieranie. Ochrona gleby i wody: Korzenie stabilizują glebę, zapobiegają erozji, a lasy regulują cykl wodny, oczyszczają wodę i powietrze. Zmniejszanie hałasu: Działają jak naturalne bariery akustyczne, co jest ważne zwłaszcza w miastach.  Konsekwencje globalnej utraty drzew: Nieodwracalne zmiany ekologiczne: Powrót do stanu sprzed zniszczenia byłby praktycznie niemożliwy. Kryzys egzystencjalny: Świat stałby się niezdatny do życia, prowadząc do głodu, chorób i konfliktów, zgodnie z przysłowiem: "Gdy ostatnie drzewo zostanie wycięte, ostatnia rzeka zatruta, ostatnia ryba złowiona, odkryjemy, że nie można jeść pieniędzy". 
    • :))))) (końcówka) pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...