Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Chciałby dowiedzieć się czy ktoś wcześniej podjął się tłumaczeń wierszy polskich. Nie koniecznie znanych autorów tylko osób które wysyłają swoją twórczość do tego serwisu - poezja.org . Najchętnie czytanym językiem przez nas jest napewno język angielski, który jest najbardzie przyswojonym językiem ,a osoby odwiedzające stronę które nie znają polskiego czy też innego słowiańskiego języka chętnie przeczytaliby nie tylko polską poezję.

Opublikowano

No, no - pomysł jak najbardziej godny kontynuacji:) Mnie do tego zbożnego dzieła
brakuje czasu i najzwyczajniej w świecie umiejętności, jednak jestem przekonany,
że stworzenie działu tłumaczeń z języków słowiańskich (zwłaszcza z polskiego rzecz jasna,
zwłaszcza tekstów współczesnych) na org'u to bardzo wartościowa idea. Właściwie
być może nie trzeba nawet postulować do moderatora o utworzenie nowej rubryki
- można je wrzucać do tej już działającej. Trzymam kciuki za tę inicjatywę! :)

Opublikowano

Znajomy interesuje się grami komputerowymi które nikomu nie są obce. Opisy do gier jak także różnego rodzaju ułatwienia są najczęściej tworzone przez samych graczy. Tylko że większość z nich jest w języku, który nie jest językiem polskim. Więc same tłumaczenie jest nie sprawą indywidualną. Gdyby powstał dział w którym na początku każdy z nas wystawił jeden wiersz tygodniowo w celu przetłumaczenia go na język angielski. W porównaniu z polskim pierwowzorem i własnymi próbami jego angielskiej wersji. Wtedy wspólnie możnabyłoby taki wiersz w angielskiej formie stworzyć aby jak najbardziej odpowiadał orgianałowi.
Byłaby to nie tylko miła nauka języka angielskiego. Którego nikt nie poznał do końca jak języka polskiego. A w najbliższej przyszłości każdy wiersz który mamy w swoim profilu byłaby w polskiej i angielskiej wersji.

Opublikowano

Nie byłyby to tłumaczenia filmowych tytułów i tekstu scenariusza ale jak najbardziej odpowiadająca forma tłumaczenia dla autora a tym samym dla serwisu poetyckiego.

Opublikowano

Zgadzam się że nie można wszystkiego przetłumaczyć z naszego języka ale każde słowo w naszym języku polskim ma odpowiednie znaczenie w językach obcych. Jeśli tylko będziemy chcieli powstanie kontynuacja Księgi 1000 i jednej nocy. Pozdrowienia Sunny

Opublikowano

Nie mówimy tutaj o kompromisie który spodobałby się nie tylko czytelnikowi ale przede wszystkim nie odbiegał za dalego od samego przesłania które autor chciał przekazać innym. Więc każda modyfikacja wiersza byłaby uzgadniana z twórcą wiersza i z osobami które chciałbym podjąć się tego tłumaczenia.

Opublikowano

Bardzo mi przykro, ale ten pomysł jest do niczego, o ile nie jest propozycją zabawy.
1. Jak autor ma ocenić przekład, skoro zna jezyk w niewystarczającym stopniu, by samemu przetłumaczyć wiersz?
2. Przekład jest albo dobry, albo wierny. Dotyczy to zwłaszcza poezji. Przekład wiersza praktycznie rzecz biorąc jest napisaniem wiersza na nowo. Dlatego za tłumaczenie poezji biorą się głównie dobrzy poeci znający świetnie język. Ilu jest takich w tym portalu?
3. Często zdarza się, że większość osób czytających tekst we własnym języku nie widzi lub nie rozumie przesłania nawet, jeśli podaje się je niemal "na talerzu". Postulat, by przekład "nie odbiegał za dalego od samego przesłania które autor chciał przekazać innym" po pierwsze wskazuje na to, że piszący te słowa niewiele wie o tłumaczeniu poezji, po drugie: jest nie do zrealizowania z powodów, o których pisałam powyżej.
4. Każdy przekłąd jest kompromisem pomiędzy wiernością a wartościami literackimi. Praca w innym języku jest pracą w innym materiale. Zrobienie berecika z cegieł niestety wymaga kompromisu ze względu na odmienność materiałów. Z tłumaczeniem poezji jest tak samo.
Reasumując: jeśli chodzi o zabawę w tłumacza - pomysł jest OK. Tylko darujmy sobie cała otoczkę dot. obcokrajowców zaglądających na portal. Bo w tym przypadku pomysł jest, za przeproszeniem, do d...
Pozdrawiam, j.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Nie zgadzam się. Są w polskim języku takie zwroty i metafory, które nie dadzą sie poprostu przetłumaczyć na inny język. Poprostu obcokrajowcy nie mają takich zwrotów. A tym samym trzebaby je zastąpić innymi zwrotami co znaczy, że ( jak powiedziała joaxii) powstałby nowy utwór. A przecież nie o to autorom chodzi. Tlumaczenia poezji sa rzeczą niezmiernie trudną i udają sie tylko najlepszym i profesjonalistom.
Opublikowano

Chciałbym się ciebie spytać jak ci profesjonaliści zasużyli na miano aby nazywać ich pro - napewno nie dlatego że zaprzestali swych starać w tym co robią i mają zamiar dokonać.

Opublikowano

Wiedząc że nie wszystkie osoby które piszą na tej stronie znają język polski ( zasięgnięte z wcześniejszych wypowiedzi ) zapewne biegle mówią po angielsku niemiecku hiszpańsku włosku... Przecież jeśli nie ma odpowiedniego wyrazu w języku na który chciałoby się przetłumaczyć to poprzez wgląd w inny język obcy takie słowo można zastosować metoda nici ,a kłębek byłby naszym polskim wierszem ...

Opublikowano

Jeśli osoba nie zna na tyle języka obcego aby móc przetłumaczyć na ten język publikowany wiersz to przecież dlatego wystawia go do warsztatu na przetłumaczenie jego treści, gdzie osoby z taką samą znajomością języka obcego ale lepszym skojarzeniem i doborem słów lub poprostu znające ten język o wiele dokładniej podczas konsultacji i uzgodnień z autorem wiersza będą mogły dokonać tego co sceptykom się nie śniło w tym przesiąkniętym realizmem cynicznym świecie poezji . Pozdrowienia Sunny

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Takim profesjonalistą jest np. Stanisław Barańczak - świetny poeta, znajacy świetnie jezyk angielski. Inni, o których mogę to samo powiedzieć to Piotr Sommer i Andrzej Tchórzewski. Najpierw trzeba być samemu utalentowanym poetą, potem trzeba znać świetnie język. Wtedy można porywać się na tłumaczenie wierszy. Sama znajomość, nawet biegła, języków nie wystarczy, by zostać tłumaczem.
Po nitce do kłębka?... A co z kontekstem, wieloznacznością, związkami frazeologicznymi?...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


OK, a w jaki sposób autor ma ocenić jakość przekłądu? Trzeba mieć ogromne zaufanie do tłumacza, by powierzyc mu swój tekst. Poza tym - przekłąd jest czymś realnym, więc nie bujajmy w obłokach łudząc się, że tłumaczenie to taka prosta sprawa. Złym przekładem można zrobić autorowi i tekstowi ogromną krzywdę. Nie zastanawiał się Pan, jaka to odpowiedzialność?...
Opublikowano

Ok. Postanowiłem nauczyć się angielskiego. I zaczynam
od tłumaczenia wierszy. Bądźcie więc dobrymi klegami
i podajcie mi jakieś utwory co by można było się wprawić.
Bo ja to nic wiem o tłumaczeniu wierszy a
odpowiedzialność biere na siebie.

Opublikowano

Kto powiedział że to będzie łatwa praca przy tłumaczeniu wierszy. Jest też metoda prób i błędów i zadowalającego wyniku z przbiegu realizowanego celu. Tak jak przy pisaniu wierszy w języku polskim nie ze wszystkich swoich pisemnych prac jesteśmy w pełni usatysfakcjonowani to podobna reakcja może wystąpić przy pierwszych próbach tłumaczenia swojej twórczości na język obcy, ale jeśli tylko uświadomimy sobie jaką radość przyniesie nie tylko autorowi wiersza przełożenia z języka polskiego pierwszych wierszy to czy zamierzony efekt będzie wspólnym szczęściem?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niestety to próżność i bylejakość zdobywa dziś poklask a kunszt i talent biedują w odmętach skrytych szuflad czy zeszytów. 
    • Urzekł mnie styl opisów miasta. I ten przygnębiający ton wypowiedzi podmiotu. Tak piękny w odbiorze choć nie dający nadziei.
    • Wyszedłem, na odchodne rzucając  do pustych ścian mieszkania, że umówiłem się z kimś bardzo ważnym. Randka? Zaskrzypiała dębowa mozaika, ułożona już do snu  na podłodze gościnnego pokoju. Randka, randka! Odpowiedział jej  przeciągłym zgrzytem bukowych trzewi, secesyjny kredens. Lecz obrzucił mnie jeszcze przed wyjściem, nieprzychylnym odbiciem w tafli  swych zabytkowych szkieł. Był bardzo stary i nad wyraz mądry. Dlatego też zajmował zaszczytne miejsce  na samym środku przedpokoju. Tak by każdy kto mnie odwiedzał  mógł w pierwszym wrażeniu  podziwiać jego zawsze nienaganny, rojalistyczny majestat. Byłem przekonany, że nie dał się nabrać. Randka? Cóż za niedorzeczny banał. Obleczony farsą dysonans. Ja człowiek - nikt i kobieta. Już szybciej widziano by mnie  w towarzystwie papierosa wystającego  z rozognionych chronicznym cierpieniem ust. Gardzę tytoniem mniej niż kobietami.     Ale cóż innego miałem rzec? Że żegnam się na zawsze? Że już mnie nie zobaczą nigdy? Że czeka ich los podobny do mojego. Śmierć szybka, lecz haniebna i barbarzyńska w postaci pójścia na żyletki a raczej drzazgi. Prosto w gardziel pieca. By płonąć żywcem. Sercem i duszą. Łzą i wspomnieniem. Tego, że ich kochałem. Jak córy i synów. Zarzucano mi nieraz. Miłość do przepychu i bogactwa. Lecz ja nie patrzyłem nigdy na moje skarby przez pryzmat doczesnego grzechu pychy. Szanowałem obecność. Jako zbawienny gest dawnych czasów. Bym w tak niedzisiejszym otoczeniu, mógł odnaleźć siebie. Nie istniałem tu czy teraz. Żyłem kiedyś i tam. Poległem w czasach Wielkiej Wojny, z głupim sercem życiowego podlotka. A mogłem trwać tam nie teraz. Za późno. Randka z przeznaczeniem. Już czas. Późno się robi.      Usiadłem na polnym głazie opodal torowiska. Na wpół żużlowo- piaszczysta ścieżka sprowadziła mnie tu gdzie nie byłem od lat. Siedziałem już na tym kamieniu wiele lat temu Było to po pierwszej wojnie o miłość. Za młodu jest się idiotą. Wtedy myślałem że umieram. Że umarłem bo ją pokochałem. A ona mnie ledwie spojrzeniem haczyła. Pełnym wzgardy i litości. A ja brałem to za szansę,  nagrodę i spełnienie pragnień. Miłość nie tworzy idiotów. Ona ich jedynie karci i mami. Maluje im twarze na podobieństwo błaznów. Byłem przez lata tym błaznem, który tańczy jak mu zagrają. I grały. Każda z nich na inną  lecz tak samo cyniczną melodię      Lecz z głazu wstałem i wróciłem do domu. A teraz wróciłem. Choć nie jestem już błaznem. Nie wierzę w miłość i uczucia. Front wygasł. Zatriumfował człowiek i jego wola. Wolny, nieskażony uczuciami rozum. Intelekt doskonały. Wróciłem bo nikt nie może mnie zrozumieć. Cóż mi po wiedzy milionów, skoro prawie ją do duchowego audytorium własnych myśli. Nie ma nikogo, kogo mógłbym określić  bratem w wiedzy, powiernikiem nieskończonych neuronowych istnień. Podziwiacie coś czego nie pojmujecie. Lub boicie się pojąć. Gwiazdy świecą dziś tak pięknie. Lubicie rzeczy jasne, dobre i ciepłe. Promienie sztuki, ogrzewające Wasze serca. Ja zawsze będę zwrócony ciemną stroną. Nie odbijam światła. Pochłaniam je i niszczę. Świat mnie nie widzi.  Zgasnę bez oklasków i wspomnień. Dlatego wróciłem i czekam na przeznaczenie.   Noc mimo wrześniowej pory,  była rozkosznie wręcz ciepła. Wiatru nie było wcale. Zresztą gdyby nagle pojawiły się znikąd  jakieś potężniejsze porywy, to skupiłyby swą uwagę na mojej osobie. W okolicy nie było drzew  ani wysokich krzaków. Nie licząc kilku wiekowych,  dzikich jabłoni i śliw, czerniejących kikutami gałęzistych form  za łukiem kolejowego nasypu. Pozostałości dawnych sadów, pańskich, zaborowych jeszcze majątków, od których nazwę brały potem  poszczególne dzielnice miasta. Miasto iskrzyło światłami lamp. Było blisko i daleko zarazem. Było tłem ale i obserwatorem. Teren wzniesiony z bloków betonu i cegieł. Poorany pajęczyną ulic i uliczek. Nakrapiany zielenią parków i skwerów. Terrarium dla ciał robotycznych. Zaprogramowanych na pośpiech i zysk. Wypranych z uczuć i troski o piękno. Piekło dla dusz poetyckich. Zarządzane ślepo.  Przez krwawe prawo Fortuny. Jakże nie żal mi i ich.   Wyjąłem pudełko zapałek. Wziąłem jedną z nich i pociągnąłem  siarkowy łepek po powierzchni draski. Lekki szum przeszedł w iskrę a ta wznieciła malutką łunę światła. Tyle mi wystarczyło. Zbliżyłem zegarek uczepiony do dewizki  do źródła ognia i odczytałem godzinę  Trzydzieści minut na godzinę czwartą. Zawsze najbardziej ceniłem punktualność. Wbiłem wzrok ostry i bystry mimo nieprzychylnej pory w ciemny i pusty tor. Czekałem. Już tylko chwila.   Rozpalone żarem dnia szyny,  stygły w delikatnym powietrzu nocy. Nikt nie zawraca sobie głowy  by słyszeć ten dźwięk.  Niewielu zwraca ku niemu ucho. Lecz ja tak. Znam go i co najważniejsze rozumiem każde słowo. Bo szyny nocą szepczą między sobą. Rozmawiają w najlepsze. Podniecone i gwarne. Aż pokłady drżą od tempa ich dysput. Szelest idący wzdłuż toru jest zdaniem, ciągnącym się we wspomnieniu. Dnia zeszłego, tygodnia czy miesiąca. Całych lat. Wypełnionych podróżą i gonitwą  osobowych i towarowych składów. Pieśnią zaszłych wydarzeń. Karamboli i wypadków. Rozszalałych w sygnałach słupów. Jęczących skargą pordzewiałych śrub, nastawni i zwrotnic  rozrzuconych wśród kęp młodych traw.     Szyny niosą szepty dusz kolejowych. Dróżników, którzy oddali żywot na służbie, lub zmarli cicho w budkach, nadając ostatni raz sygnał, tor wolny, żadnego niebezpieczeństwa nie ma I skład szedł równo,  pracą nie strwożonych tłoków. Gwizdnął w podzięce jedynie i już gnał  ku kolejnej stacji. Nie mogąc pojąć pojęcia bezruchu. Śmierci.   Przejęte smutkiem i żałobą rwącą serce, są rozmowy te toczące się u ślepych torów. Przestrzeniach pustych i głuchych. Zapomnianych nawet przez składy techniczne  czy rezerwowe parowozy. Rozpamiętują duchy kolei,  zaklęte w wygaszone semafory, czy zawalone na wpół budki dróżnicze, dni glorii i chwały. Gdy każdy dzień był wyzwaniem  a noc nie była senną zmorą wytchnienia, lecz nocną zmianą warty, dla towarowych potworów  załadowanych węglem. Sunęły te przemysłowe karawany przez bezmiar stepu, hen za zachodni horyzont. A teraz została ich ledwie garstka. Reszta to duchy, wspomnienia.   Prędko otrzeźwiałem. Jakby mnie kto zaskoczył od pleców i schwycił nagle za ramię. Nie spałem. Mogę przysiąc. Kwadrans na czwartą. Spałem. Nie. Niemożliwe. Choć coś się zmieniło przez ten kwadrans. Otoczenie. Nastrój. Wstałem gwałtownie. Szyny grały. Równo i tak wesoło jak gdyby… To nie był ślepy tor. Ktoś odpowiedział. Usłyszał mój tęskny zawód serca. Dźwięki się wyostrzyły. Jak w bezdni ogromnej jaskini. Nagle semafor wygaszony przed laty, zapłonął zielonym światłem. Zza horyzontu pól tam gdzie tor biegł prostą strugą dał się słyszeć gwizd. Nie skrzek sroki, nie świergot wróbli. Gwizd parowozu! Szedł ku mnie całą mocą maszyn. Wracał jak wierny pies. Zagubiony i teraz odnaleziony. W majaku snu. Teraźniejszym zwidzie. Szaleństwie.     Gwizdał ochoczo z piszczałek. Był już blisko.  Szyny grały już takt jego kół. Słyszałem ich śmiech. Duchy wyszły do torowiska i poczęły machać  stacyjnymi latarenkami nad swymi głowami. I ja podszedłem bliżej. Cyklop otworzył swe jarzące się złotem oko. Zbliżał się, pożerając odległości na słupach. Był to bez wątpienia pospieszny pasażer. Mógł ciągnąć około  dziesięciu może dwunastu wagonów. Zdaje się dojrzał sygnały latarni  bo przyspieszył jak chart i gnał coraz prędzej.     Gdy podszedł na może dwieście metrów, wtedy poznałem. Pospieszny, który spadł  z pobliskiego wiaduktu  usytuowanego zaraz za łukiem szyn  za moimi plecami  w roku tysiąc dziewięćset dziewiątym.  Wspomnienie, które żyło w szynach  i we mnie samym. Znałem z wycinków gazet podobiznę  palacza i maszynisty.  Wysoki brunet, ogolony na gładko,  nie w samej koszuli a całym przepisowym mundurze kolejowym. Pozdrawiał mnie  unosząc kaszkiet w prawej dłoni, dając znak że staje. Zagrały hamulce, zaciśnięte z dużym wyczuciem doświadczonej ręki maszynisty. Para buchnęła mgielną smugą przez osłony. Komin dymił jeszcze bardziej ochoczo. A takt kół przybrał formę powolnych kroków.     Skład dotoczył się ku mnie i stanął tak by ustawić mnie zaraz obok drabinki parowozu. Wsiadłem nie czekając na zaproszenie. Gdy tylko postawiłem nogi  na podłodze pojazdu, maszynista, zdaje się  miał na nazwisko Zebala, uściskał mnie jak druha. Czy aby nie za długo czekaliście na mnie? Wyciągnąłem zegarek i pokazałem mu go. Ach! Ledwie kwadrans na czwartą. W sam punkt. Idealnie w czas. Dokąd jedziemy panie Zebala? Jak to dokąd panie Ptaszyński. To pośpieszny  do Pana rodzimej miejscowości, miasta takich jak pan, poetów i pisarzy ostałych w śnie  o idealizmie sztuki. O twórcach doskonałych, formie i treści z pogranicza grozy, snu i doczesności. Zna Pan to miasto doskonale.     Łzy stanęły mi w kącikach oczu. Mój kochany Drohobycz… jego sklepy, ulice i szkoła… śpieszmy panie Zebala… śpieszmy do Drohobycza… choćby i we śnie. Poetyckiej gorączce. Pociągnął wajchę i parowóz  przeszył ostatni gwizd. Jeden z duchów, schodząc z toru przed sunącym składem rzucił. Tor wolny,  żadnego niebezpieczeństwa nie ma. Pozdrowił nas i ruszył ku ścieżce. A my minęliśmy łuk  i zniknęliśmy po wjeździe na wiadukt.     Tor był pusty w obie strony. Szyny ciche i martwe. Nigdzie nawet śladu po składzie. Żadnej lokomotywy ani gwizdów. Świateł i sygnałów. Semafor zgięty prawie w pół ze starości, kruszał w zupełnej ciemni. Jedynie kruk na nim drzemał. Nie świadom wcale dziwów ślepego toru. Pusto było wszędzie i głucho. W oddali jedynie blaski miasta,  zdradzały ślady życia. Na ścieżce obok toru zachrzęścił żwir. Duch zawiadowcy po spełnionej roli  zagasił zbyteczną już lampę. Ruszył przez ścieżkę ku kamieniu polnemu. Usiadł na nim i z wyrazem ni to zmęczenia  ni to ulgi, wbił wzrok w pusty tor. Czekając na kolejne zielone światło.   Utwór pisany w hołdzie moim pisarskim mistrzom - Stefanowi Grabińskiemu i Bruno Schulzowi.      
    • Człowiek kiedyś, obawiał się - omówienia, potem opisania, a teraz pokazania –   siebie.   Nazwania-utrwalenia-zobrazowania. Suma człowieczeństwa po nowemu   Choć lustro ego pożąda pamięci i sławy, jak łakoci.   Na pokaz eksponując eksponaty próżności, karmiąc ciekawość cudzych oczu i skrupulatność szklanych kartotek.   Pętla ulotności w łożysku istnienia i dzwon, co budzi i usypia.
    • Ładnie, a wie pani: podobno dobrzy ludzie młodo umierają...   Łukasz Jasiński 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...