świt

[Emilia Lorche]

Wschód ogryza nocy czarny owoc,
jak jagodę bez pestek.
Chwyta w rozchylone usta
ostatnie krople księżycowego soku.
Prowadzisz mnie.
Nie wiem dokąd i po co.
Jeszcze tych świtów przy tobie
nie znam i nie rozumiem.

Mówisz - Za chwilę onym niebem obłym
dzień się stanie świetlisty.
Nas smakiem słodu otuli.
Napoi rosą, jak łąki.
I wierzę.
Chłonę drżenia by nic nie uronić.
Nie utracić ni chwili...
-z tych świtów, których nie umiem.

[Jaro Sław]

Ładne, to tak zupełnie inaczej jak i tych drganiach i "musisz" z wiersza pod spodem.....

mnie cynicznego i zblazowanego nawet chwyciło...

Pozdro.

[EWA_SOCHA]

Wschód ogryza nocy czarny owoc,
jak jagodę bez pestek.
Chwyta w rozchylone usta
ostatnie krople księżyca.
Prowadzisz mnie,
nie wiem dokąd i po co.
Jeszcze tych świtów przy tobie
nie znam i nie rozumiem.

Mówisz
- Za chwilę tym niebem obłym
dzień się stanie świetlisty,
smakiem słodu otuli.

I wierzę w te świty,
których nie umiem.

może tak? (cicha propozycja oczyszczenia wiersza ze zbędnych słów - zbędnych dla mnie - więc cicha)


pozdrawiam
eva

[rose garden]

Mnie też się podoba. A zwłaszcza ten fragment "Jeszcze tych świtów przy tobie
nie znam i nie rozumiem". Pozdrawiam!

[Emilia Lorche]

Zatem pozbyłam się jednego wersu, Ewo. Wydawał się byc najbardziej zbędny:)
Nad resztą jeszcze pomyślę... Dzięki za "cichą propozycję".