Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wieczorem zakładam ci bielmo
nie musisz oglądać gwiazd

odkładasz analizę myśli
stąpasz po krawedzi instynktów
i skaczesz rozgrzaną głową
w dół strząsając nocne barwy

łykasz wędrującą ciepłą
ciszę rozcieńczając do błękitu

nie ufaj porankom

Opublikowano

nie dawałabym koloru po barwie, uderzyłabym innym zmysłem, np:

łykasz wędrującą ciepłą
ciszę rozcieńczając ją
błękitem

i to bielmo jakoś nie pasuje, przeciesz nie robisz mu krzywdy;)
zakończenie git!

pozdrawiam
eva

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



wieczorem zakładam ci bielmo-tzn.przed nocą traci wzrok
z powodu obecności kobiety.Ufa ślepo w to co ma się wydarzyć między nimi.
Nie chodzi o zrobienie krzywdy.
Opublikowano

wędrujące kolorowe fale-jest to cały nierozerwalny zwrot(chem.),nasze zachowania
podobne są do zachowań reagujących cząsteczek.Rozcieńczając roztwór na końcu jest kolor błekitny-tu: poranek.

Opublikowano

wieczorem zakładam ci bielmo
- nie musisz oglądać gwiazd

odkładasz analizę myśli
na krawędzie instynktów
rozgrzaną strząsasz głowę
w nocne barwy

wędrujące w przewodzie fale---- (łykając, wędrujące-dwa czasowniki przy sobie)
kolory rozcieńczasz prostacko
do błękitu

nie ufaj porankom

(zniwelowałam czasowniki, których było za dużo, jak procentów)

lemalko to taki stasiowobzowymix
pozdrawiam cipło- he he

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



kolor niebieski nie jest wynikiem rozcieńczenia, to efekt utlenienia wskaźnika reakcji redoks (ferroiny), to mój fach, więc znam takowe zjawisko. Reakcja właściwie nie ma końca - ferroina jednocześnie się utlenia i redukuje, skótkiem są fale o coraz większej częstotliwości. Ale może czegoś nie pamiętam.

co do wiersza, to przecież twoja koncepcja;)

pozdrawiam serdecznie
eva
Opublikowano

Ewo -jak Twój fach to polemizować mocno nie będę,ale wyczytałam ,
że zjawisko to ,porównuje się do zachowań ludzkich.
Dzięki za pomoc,jeszcze bębę kombinować:)

Co do bielma;
zakladam ci bielmo-czyli zdjąć też można

Opublikowano

Le malko ja czytam i czytam i sądzę,że jest ok.Utwór jest
krótki i sądzę,że to co chciałaś przekazać to w zrozumiałej
formie do mnie dotarło. Baaardzo+ Pozdrawiam cieplutko. EK :))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...