Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Piętra brązowych śmierci pod szyldem prawości
Wieszczą przepadek wyobraźni niepodległej
Nikomu i niczemu

Opar błękitu wzywa do skoku przez subtelną
Mgłę myśli niekontrolowanej błyskawicami
Sensu przywiędłego

Drabiny z kości kruszeją pokonane
Osteoporozą bezmyślności przynoszonej
Z gazet wszelakich

Szkoły pełne nauczycieli i puste od uczniów
Krzyczą o pojednanie stalowych potworów
Sczepionych walką
Adam Sosna (2005.12.28)

Opublikowano

kalina kowalska
czy Pani jest nauczycielką?
jeśli to rozumiem

M. Krzywak
ze wstydem przyznaję - na wierszach się nie znam
w wysoki poziom wierzę
wytłumaczyć muszę - czysty przypadek
dzięki za tak pochlebną opinię

natasza zawacka
"szara codzienność" jest szalona

Jego Alter Ego
słowa są z wyobraźni...
mojej
mogę zadać sobie pytanie - po co pisać?

gabriel p.
re-po
wiem, że coś mi się do południa podoba
wieczorkiem już nie
dzięki za trud

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jak to po co?Żeby szaleństwa wyobraźni miały gdzie zastygnąć.To że ja nie poszalałam przy tym wierszu nie znaczy że nikt nie poszaleje,kwestia gustu.Z resztą, pisać! pisać trzeba,pan zdecydowanie umie,więc ja też zadam pytanie - czemu by nie pisać?
pozdrawiam/martyna
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jak to po co?Żeby szaleństwa wyobraźni miały gdzie zastygnąć.To że ja nie poszalałam przy tym wierszu nie znaczy że nikt nie poszaleje,kwestia gustu.Z resztą, pisać! pisać trzeba,pan zdecydowanie umie,więc ja też zadam pytanie - czemu by nie pisać?
pozdrawiam/martyna

To jest powód
dzięki serdeczne
Opublikowano

Witam Panie Adamie :)
Dużo rzeczywistości w pana wierszu, ale trudno mi jednak do niej dotrzeć. Jakby mówił Pan o czymś ważnym, a jednocześnie stał odwrócony plecami, by nie wszystko można było zrozumieć.

Opublikowano

A jakby tak prościejszymi słowami to wyrazić, to co by wyszło? W ogóle prościej - by się nie męczyć czytając, tylko czytać z przyjemnością, aaa???
Pozdro Piast

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Radosław Ech, pamiętam taką zimę... W wietrze i deszczu, który padał na brudne płachty śniegu, jedyne co widzieliśmy to swoje przyklejone do siebie oczy. Dzięki za przywołanie wspomnień.
    • @Leszczym Nie wiem czy dobrze zrozumiałem... Ale Dicka szanować należy. Tu przed chwilą rozmawiałem z kolegą @Simon Tracy. I też opowiada, że się wycofał ze świata na ile to możliwe. Taka wewnętrzna emigracja. Mnie akurat na ten moment nie stać na takie rozwiązanie, ale może kiedyś... Dzięki za podzielenie się swoją perspektywą. @KOBIETA No, różne są opcje. Wiemy, że mamy narzędzia psychometryczne do mierzenia poziomu psychotyczności - solidnie zweryfikowane testy (Eysenck, Minnesota Inventory). Są testy dotyczące kreatywności - pewnie korelują z tymi mierzącymi psychotyczność. I też wypełnianie luk poznawczych własną treścią - w porządku - wszyscy to robimy na codzień funkcjonując w świecie bez pełnych danych. Niebezpieczeństwo jest tylko takie, że treści własne zaczną przeważać nad danymi.
    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...