Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wyciągam rękę do lustra
by zamknąć powieki odbiciu
na zawsze

szmaragdy pytały
ja
nigdy nie mogłem odpowiedzieć

i stojąc
na białym polu szachownicy
czekam

kiedy skończę rolę w tym teatrze
i odnajdę szmaragdy w sobie
nie będąc już częścią bożego igrzyska

Opublikowano

Najbardziej zielony szmaragd to wertyt, turmalinowy z tzw "brazylijskich", szlif oczywiście fasetkowy, taki najbardziej szmaragdom pasuje....

Czy to wiersz o prawdzie, czy o zielonookiej....

wyciągam rękę do lustra
by zamknąć powieki odbiciu
na zawsze

kiedy skończę rolę w tym teatrze
i odnajdę szmaragdy w sobie


Ta klamra uzuasadnia ten patos, którego współcześni tak nie lubią.....

I chyba to nie o zielonookiej jednak, więc......

"to przygoda bohaterów schodzących ze sceny"...... chciało by się dodać.....

Opublikowano

Może da się zmienić to "boże igrzysko"? Jak dla mnie teraz jest to
określenie niemal zupełnie zmonopolizowane przez N. Davies'a
(ale powiedzmy, że to mała sprawa:)

Dzieki Jaro za wyjaśnienie tych szmaragdów - rety! w ogóle
nie mogłem pojąć o co chodzi:) A tak wiersz z sekundy na sekundę
zrobił się o niebo lepszy... i już niczego nie jestem pewien, ale to na plus
jak najbardziej!

ps. Wiem czego jestem pewien - że się całkowicie nie zgadzam z panem Cassiel'em.
Pzdr!

Opublikowano

Ja też nie wiem, o co chodzi do końca z tymi szmaragdami, ale znalazłem jakąś drogę, może ona być daleka od zamierzeń autora, ale zdaje sie, że szukać warto....

A publikując dzieło, autor już je "skazał" na to, że go będą czytać niezależnie od jego pierwotnego znaczenia, byle z sensem....

P.S. Szmaragdy bywały często używane w pierścionkach zaręczynowych (zwłaszcza wertyt), zdaje się, że miały symbolikę wierności, (teraz nie chce mi się googlać...)...

(Typowe szmaragdy to beryle, ale ten wertyt to właśnie turmalin....)

I jeszcze to "Starożytna egipska bogini Izyda, która też była boginią miłości, pełniła swą pieczę nad tym kamieniem. Mają one magiczną moc przyciągania płci przeciwnej"..

O ile pamiętam sztuka "ożywiania" marionetek pochodziła z Egiptu...

działa leczniczo na choroby oczu też....

Opublikowano

A dla mnie dalej jednak nieco pokręcone, a i kilka wyrazów bym zmienił, choć faktycznie niewiele tutaj mogę dodać do poprzednich opinii...

poza PS - czy tytuł to taka mała aluzja/inspiracja trzecim albumem takiej grupy metalowej?:]

Opublikowano

kazdy odnajduje swoja droge w wierszu, ale moim zamierzeniem byl motyw borzego igrzyska, wydaj mie sie ze wiersz nie jest patetyczny;/ nie weim zreszta jak tam uwazacie. szmaragdy - zielone oczy bohatera , ktory ma takie cechy jak owyszmaragd(czyli wszystko co napissaliscie). tak inspiracja utworu byla piosenka metallici . a co do bilego pola szachownicy(bo o to czesto sie wypytuja) to odwolanie do utworu potockiego

Opublikowano

Wracjąc do Kanta, to problemem podstawowym jest to, że chciał zbudować system metafizyczny, a robił to, rozwiązując (poprawnie) problem epistemologiczny....

Niestety konsekwencją było to, że w takiej metafizyce wszystkie byty będą relacyjne i jako takie zależne od podmiotu poznania.

Pozwoliło to rozwinąć się paru ciekawym prądom, ale niestety zepchnęło nieco na bok sam problem metafizyczny bytu...... W systemach postKantowskich bardzo mało możemy powiedzieć o bycie, poza bytem będącym podmiotem poznania....

Ze szkodą dla bytu i w konflikcie z filozofią klasyczną, czasem niepotrzebnym.....

W wierszu mamy problem solipsyczny, rozwiązywany epistemologicznie w ramach problemu postawionego przez Kanta. Ciekawe...... tylko może coś więcej o samych kategoriach... bo stoimy nadal na samym początku. Jest podmiot (przedmiot) lustro i budowanie wewnętrznego obrazu. Ale Kant tobił to systematycznie, a nie artystycznie....


(to tak o Ozyrysie)

Opublikowano

Zaprawdę, nie sądziłem, że dożyję czasów, kiedy mój bohater wyjdzie z wiersza i sam zacznie pisać wiersze. Zapewne: o rzeczach naprawdę ważnych.

Jaro Sławie: ja za metafizyką nie płaczę (nawet z radością niejaką czytałem, jak uśmiercali ją pozytywiści i neopozytywiści), natomiast kantowskie rozwiązanie epistemologiczne jawi mi się do tej pory jako bodaj najdoskonalsze (obok - będącego zresztą dalekim kuzynem kantyzmu - solipsyzmu, który to - choć raczej niewygodny do "wyznawania" - jest w praktyce nie do obalenia).

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...