Zgłoś

Jesień już Już z naszych ścieżek opadł kurz Z letnich dróg Zniknęły ślady naszych stóp Jesień już Wysoko gdzieś żurawi klucz Żegna nas Babiego lata nadszedł czas Jesień już Świat cały już przenika żółć Zniknęły echa naszych słów I Ciebie także nie ma już Jesień już Tylko ten smutny bukiet róż Stoi tam Tam gdzie tak dobrze było nam I tylko ja Wspomnieniem lata żywię się Tylko tam Ciebie przy sobie jeszcze mam Jesień już Na ziemię pora wrócić już Zamknąć gdzieś Wspomnienia te na serca dnie Jesień już Za drzwiami zima czeka już Chłodne dni Nie zabiorą ciebie mi Jesień już Na szybach już maluje mróz Smutno mi Chcę wrócić znów do letnich dni Jesień już Wciąż czuję drganie naszych dusz O tobie śnię Wspomnieniem lata przywołam cię ....przywołam cię     ...jesień 2025

@Annna2   to jest po prostu wstrząsający i mistrzowsko napisany tekst.   ujęłaś w nim cały ogrom bólu, dylematów i społecznego osamotnienia, zderzając romantyzm ulotnej nocy z brutalnym symbolem "wieszaka".   niesamowicie doceniam Twoją odwagę twórczą i siłę, z jaką potrafisz te niewypowiedziane łzy zamienić w tak głęboki i poruszający "Pomnik".   Aniu. poruszający bardzo. pięknie napisany.    

@Alicja_WysockaPodoba mi się ten motyw “nie zamykaj mnie w tytule” jest w tym dużo delikatności i spokojnego ruchu — jakby wiersz naprawdę był żywą istotą, która rośnie sobie w swoim tempie.  Pozdrawiam serdecznie. 

@Natuskaa -dziękuje -  @Berenika97 - dzięki - 

@Amber @Amber @Tectosmith @Alicja_Wysocka @KOBIETA @Annna2 @Migrena Dziękuję wszystkim za obecność i ślad refleksji :) @tie-break Szczególnie mi miło za Twój interpretacyjny esej. Próbujemy zrozumieć naturę stworzenia i zniszczenia, oraz naszą świadomość w tym wszystkim, między logiką liczb sformułowaną przez fizykę a potrzebą zrozumienia idące inaczej, przez strukturę języka ku metafizyce. Pozdrawiam:)