Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pani Twardowskiej


Rekomendowane odpowiedzi

Nawet marudna nadal jesteś cudna,
Kiedy narzekasz, od konkretów uciekasz
Ja nawet lubię to...

Kiedy kochanie masz własne zdanie
Z którym należy liczyć się,
To właśnie za to kocham cię

Chociaż nie mogę wcale obiecać
Że nie będziemy nigdy się sprzeczać
To nie zostawię niedomówienia
Kocham po prostu twój punkt widzenia.

Kiedy marudzę, humor ci paskudzę,
Kiedy narzekam, od konkretów uciekam,
Myślę, że dalej lubisz mnie

Kiedy kochanie mam własne zdanie
Z którym należy liczyć się
Myślę, że właśnie za to kochasz mnie

Choć mi nie możesz wcale obiecać, że
Nie będziemy nigdy się sprzeczać
To perspektywę ten szczegół zmienia:
Możesz pokochać mój punkt widzenia.

Czy to w radości, czy próżnej złości
Warto ochronić iskrę miłości
Tak mało ich...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Żeczywiście wiersz jest banalny, tak samo jak temat. I za to należy się plus. Nie widziałem jeszcze wiersza traktującego o tak banalnym temacie jak różnica zdań który jest powodem licznych konfliktów. Ubranie tego tematu w "słodkie rymy" nadaje polotu, wesołości. Jest to według mnie wiersz na poprawienie humoru i warty zacytowania kiedy się pokłóci z drugą osobą na której nam zalęzy. A teraz troche krytyki. Za dużo się powtarzasz, gdybyś zróżnicował słownictwo wiersz nabrałby wiekszej mocy oddziaływania na czytelnika. Tylko dlatego że się nad nim zastanowiłem i dwa razy przeczytałem spowodował że mi się spodobał. Szczeże mówiąc zachęciły mnie krytyczne komentarze innych. Ode mnie plus, chętnie przeczytam inne twoje wiersze zachowane w tak radosnej atmosferze

Pozdro

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą w wazonie pękniętym na wpół.   Za oknami wiatr szeleści i szumi.   Snuje jakąś opowieść pośród drzew.   Pośród drzew rozchwianych w szpalerze.   Wśród topól, kasztanów…   Wśród nocy…   W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze z cmentarzyskiem czarnych much.   Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami.   A więc siada na krześle.   Otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć.   Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu. Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie. Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach.   I nic.   Jedynie szum dojmującego milczenia białej ciszy.   Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda. Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian, załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec…   Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem. Takim płynącym z daleka rzeką czasu.   Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go piskliwy szmer wzburzonej we mnie krwi.   A więc mówi do mnie, poruszając bladymi jak papier ustami.   Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa.   I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba.   Dłoń aż nazbyt chudą, aby mogła należeć do świata żywych. Doskonale nieruchomą.   Nie mającą już tego blasku, co kiedyś.   Kiedy skupiam się w sobie, aby jej dotknąć, cofa ją nieoczekiwanie.   I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią, mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim: „Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”.   I nie mając czasu obrócić wzroku, tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie – rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu.   W melancholii, w bólu nieistnienia.   Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą.   „Wiem, synku, wiem…”.   Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle…   Odwracam się, ockniony krótkim skrzypnięciem podłogowej klepki. I znowu.   Jakby ktoś na nią nadepnął nieświadomie.   Jakby od czyichś kroków.   Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)    
    • Macanie świata chwilą, a każdy wydech jest tak czy inaczej ostatnim, każdy wdech pierwszym – wiedziano o tym 40 tys lat temu, przechowali Eskimosi, zresztą w Genesis mowa o tym samym... Więc pierwszy do mnie mówi, drugi z tym "zapachami ze wspomnień" mniej, bo nie bardzo lubię słowo "wspomnienia" nie posiadając żadnych miłych...    Pozdrawiam :)    
    • Ładne te słowa. Kiedyś zwierzęta także padały, nie tylko w rzeźni. Dawne czasy wyczarowałaś, bardzo ładne.  :-)
    • @Nefretete Przy każdym odczytaniu tych, co wydają  się zrazu wiele nie kryć odkrywa się. Potem wrócę jeßcze. Pozdrawiam :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Odpowiadam: 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...