Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 47
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Przyłączyłabym się gorąco do prośby Autora, ale lekam się iż mnie o kwakanie posądzą... Jednak szanowna komisja niechże sobie weźmie do serca choćby moje dobre intencje poparcia...

:))

Mirku, poprawiłeś mi humorek, fenks :)))

Opublikowano

Adaś, pytanie tylko (uwaga!) - kto to jest my? Bo jak my to oni? A oni to tamci? Tu trzeba myśleć, ostrożnie słowem pieścić, bo wiesz - nigdy nie wiadomo kto komu za co i po co i co z tego potem będzie. I dla kogo.

:)

Pas. Pozdrawiam kolegów kwaczy.
m.

Opublikowano

Panie Mirosławie - nie wiem - ale kpi Pan sobie z poezji - pewnie już Pan napisał wszystko co mógł i teraz wystepują jakieś niejasne dopiski - nie wiem ile ma Pan lat ile przeżył - ale nie bardzo rozumiem po co ludziom wcinać takie "motocykiel'e" - napisz Pan coś dobrego ! - to tylko prośba - bez groźby
pozdr. W_A_R

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Obudź się człowieku! O niczym innym tutaj nie czytam, tylko o ciemnościach, krwi, samobójstwach, Żydach, problemach i innych "poważnych" sprawach.
Ułóż Pan takie coś w ciągu kilkunastu sekund, a zobaczysz, że to nie kpiny z poezji.
Szczerze? O wiele więcej czasu poświęciłem na to, niż na wiersze, które niektórzy okrzyknęli cudownymi, rewelacyjnymi i cholera wie jakimi jeszcze.
Ile mam lat? Prawie trzydzieści pięć. I nadal się bawię, mam poczucie humoru i w życiu nie będę "poważnym poetą".
Czego sobie i wam życzę.
Pozdr.
P.S. Ta wypowiedź, o dziwo, była całkiem poważna.
Opublikowano

Panie Mirku:)- załózmy klub- "niezmurszałych po 30-stce" - ja tez nie mam zamiaru przestać się śmiac tylko dlatego że mam powyżej 30 lat - ech jak to mówi moja była polonistka- "jest we mnie żywioł i oby nie wywiał" serdecznie pozdrawiam ;-)

Opublikowano

nie chcę pisać o krwi i ciemności
nie chcę drążyć martyrologii
jesień guzik mnie w sumie obchodzi
tak jak zima, lato i miłość
samobójstwem się nie odnajduję
erotyki przebrzmiały w chrapaniu
więc opiszę mój piękny motocykl
a niech mają i niech oceniają

;):);)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...