Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wyksztusiłem kilka łezek pod wieczór
-Nie ulżyło
Sobota i prawie noc
Sufit spada na głowę…

…Niszczysz mnie jak starca reumatyzm
Niszczysz wszystko co stworzyliśmy

Starość nie radość
Zakrada się do naszych serc
Zgnite moje wnętrze

Sobota się skończyła
Atrament w moich żyłach.
Opublikowano

Panie Sebastianie, i czemuż Pan się dziwi, że Pana przenoszą? Ortograficzne błędy... ręce opadają, doprawdy!
W moim słowniku współczesnego języka polskiego nie widnieje hasło "zgnity". Spotkałam się z tym slowem raczej w sytuacjach mało literackich, ale być moze zamierzony to zabieg (?). Te łzy to chyba specjalnie jako prowokację Pan wsadził. Powtórzenia ze staroscią. Eh. Nie będę wymieniać. Wiersz jest słaby. Wygląda to tak, jakby Pan go nie przeczytał przed publikacją. Tytuł też mało taki głęboki, ze tak powiem - daje Pan nim do zrozumienia, ze ten utwór to nic więcej niż refleksja, która Pana naszła w taki a nie inny dzień tygodnia....
Przykro mi, ale niewiele rzeczy w zyciu przychodzi łatwo, szczególnie niewiele rzeczy wartosciowych. Proszę przyłozyć się bardziej do swojej tworczości.

pozdrawiam
m.
[sub]Tekst był edytowany przez magda dnia 14-12-2003 17:22.[/sub]

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pytanie jeszcze w jakim. I nie chodzi mi o to, ze jezyka polskiego. Ale to mniej istotna kwestia, raczej kosmetyka i, tak jak powiedziałam, pański wybór. Smutne jednak, ze również pańskim wyborem jest zostawiać błędy ortograficzne w wierszu, nawet po zwróceniu uwagi. Pan z całą pewnoscią pomylił działy, choćby ze względu na macoszenie swoim własnym wierszom, jakiego się pan dopuszcza.

pozdrawiam
m.
Opublikowano

Ja nie macoszę (tego słowa ja z kolei nie znam :)) własnych wierszy, w ogóle ich nie lubię.
A piszę naprawdę przecietnie i anemicznie.
Więc proszę mi wybaczyć jeśli spodziewała się Pani nadętego ignoranta.

Pozdrawiam
[sub]Tekst był edytowany przez Sebastian_Pietrzak dnia 15-12-2003 00:17.[/sub]

Opublikowano

Ale ma pan chyba wyobraźnię słowotwórczą? Leśmiana, na ten przykad, czyta pan ze zrozumieniem bez większych przeszkód? Cudownie. Jednak rozczaruję pana - zupelnie nie obchodzi mnie jak bardzo i czy w ogóle jest pan nadęty. Ignorantem jest pan na pewno. Sama nie wiem - próbuje pan coś udowodnić? Czy moze nie potrafi pan tego byka znaleźć?

Ale ma pan rację - skoro nie lubi pan swoich wierszy, to ja przestaję się dziwić. Współczuję jedynie pana przyszłym dzieciom. Także niemetaforycznym.

:) Tym feministycznym akcentem kończę polemikę z szanownym Autorem.
Pozdrawiam, życzę Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku :)
m.

PS. "Macoszę swoim wierszom". Przestaję się dziwić. Obiecuję. Noworocznie.
[sub]Tekst był edytowany przez magda dnia 15-12-2003 00:31.[/sub]

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jeśli ich nie lubisz to dlaczego innych męczysz, to jest właśnie ignorancja czyjegoś poczucia poetyki. Jeśli czegoś się nie lubi to lepiej tego nie robić bo zawsze się zchrzani. Tak jak Magda pisała masz jakąś wyobraźnię ale kompletnie jej nie wykorzystujesz, zwłaszcza w tym wierszu
Opublikowano

oj po prostu udzielił mi się humor Pana oyey'a:)
Skoro on ocenia wiersze podług formy Reprezentatów Polski (czyli wiadomo czemu jest taki krytyczny ostatnio:))
to ja przez to mam prawo powiedzieć że ich nie lubię. Siebie też nie lubię i w to też uwierzycie?:)

A z tą ignorancją to przesada, jakbym taki był na serio, to bym tu nie pisał

Pa:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tajsko am Boże - Modry Ponie, dzie słónko tako samo śwyci, am nie ziam, nie poziam, Bachy tam só i some śmiych. Tajskno Modry Ponie. Tam dangi furajó dali i eszcze abo dzie? A Bociony kapelków nie łoślipsió, a żniwa to psiankno śpisiywanie. dzie Annioł modli sia noczajści i wpierw. Zietrz łuraduje ten zimny deszcz.             Tęsknię Boże, mój Niebieski Panie, czy tam słońce wciąż tak samo świeci, a niwa bezkresna to ciągłe pytanie? Trud żniw są jak motyli drganie, czy są tam śmiejące się dzieci? Tęskno mi za tym Niebieski Panie. Czy bocian świątkom nie zmieni zdanie, świat chmura ponura znów oszpeci, a niwa bezkresna - zadanie na pytanie. Gdzie Anioł Pański jak ranne pianie, tych modlitw przecież nie zaślepi Tęsknię Boże, Ty Niebieski Panie. Wiem, wiem- marne to moje pisanie nic to, że miłość nieprzerwanie świeci, jest niwą bezkresną- jak ciągłe pytanie. Pamięci obłoków ich jeszcze trwanie, z igieł sosnowych wzór tu nie szpeci. Tęsknię za nimi Niebieski Panie, a niwa bezkresna to zawsze pytanie.
    • @MIROSŁAW C.  tak to prawda. I cytat też bardzo dobry. Świat jest wywrócony do góry nogami dzięki
    • Zaprosił mułłę słynnego w Tule hodowca mułów na świeże mule. Uczony nosem swym czułem ocenił: "Mule czuć mułem, a dennych potraw nie jem w ogóle".
    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...