Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Odrzuć zasłonę myśli Czy nie tak
porzucasz suknie bezwiednie niecierpliwie
wchodząc w pierwotny swój żywioł - Wodę
co ciebie pamięta i dobrze rozumie przylegając
ściśle w największym zaufaniu

Tak bliska muzyce
że się cała w jeden wodny warkocz zamieniasz
aby trwać w tej postaci
nieskończoną chwilę która jest Chwilą wody

ona dzieci swe kocha i pozwala im wracać
- bo jest matką - do domu

Odrzuć zasłonę myśli W innych
ujrzysz się ścianach Drzwi
okna podłoga i stół złożone z dłoni
czuwających usłużnych Spoczywających
miękko na twoich kolanach
kiedy w ciszy odwracasz
wzrok w wewnętrzną stronę Nasłuchujesz
siebie jak struna wiolinowa na którą cień
gdy padnie o półton schodzi w głąb
Wibruje swym istnieniem
i wiąże dźwiękiem wszystko
co niewyrażone znalazło się na twarzy
w wysoką mroźną noc

Śnieg jaskrawo na drogach migota i płonie
ale słowo twoje to spłoszony ptak
co nie trafi do gniazda bo nigdy go nie miał
Zaufaj i nie myśl
głowę rozdzwonioną połóż na ramieniu
bo może to chwila
której trzeba się poddać jak wodzie
kiedy słońce roztapia w swym okręgu
i poprzez wikliny z cicha
nawołuje

Byłaś wodą co chwili zdejmuje zmęczenie
obiecując rychłe odurzenie lata
Patrz
śnieg spływa zabierając z dróg wczorajsze ślady
pierwszego zielonego źdźbła już wypatruję
I ile w tym nadziei
bojaźni i drżenia
Budzimy się jak węże wyciągając szyje
całą skórą przylegli do nowego dnia
W jego światło wchodzimy
lecz wchodźmy ostrożnie

Opublikowano

Ja najsampierw w kwestii formalnej: chyba miało być "w głąb" (jest bez spacji),
no i jeszcze "migota" - chyba "migocze". Ale przy tylu wersach mogę to panu
bez problemu wybaczyć:)

Przyznaję, że ciut za wcześnie się wziąłem za komentarz, ale chciałem panu wskazać te dwa niedociągnięcia. Natomiast aby zauważyć wszystko, powinienem (i zrobię to!) przeczytać go jeszcze parę razy. Jednakże już teraz widzę, iż jest to znakomity, piękny obraz i mogę tylko współczuć tym, których odstraszy ilość wersów.

Ciekawi mnie czemu zarzucił pan ten "marker" dużych liter w dwu ostatnich strofach?

Opublikowano

Odrzuć zasłonę myśli Czy nie tak
porzucasz suknie bezwiednie niecierpliwie
wchodząc w pierwotny swój żywioł - Wodę
co ciebie pamięta i dobrze rozumie przelegając ściśle w największym zaufaniu

Śnieg jaskrawo na drogach migota i płonie ale słowo twoje to spłoszony ptak....

śnieg spływa zabierając z dróg wczorajsze ślady
pierwszego zielone źdźbła już wypatruję
(czy pierwszego [dnia wiosny/miesiąca] zielone źdźbła już wypatruję ), bo może zamierzone


dobrze się czyta, nieprzekombinowane i ładne, gratuluję

pozdrawiam
E.S.

Opublikowano

Batosz Wojciechowski.; wszystkie uwagi słuszne, łącznie z tą, dotyczącą dużych liter; wszystkie
uwzględniono poza jedną - śnieg będzie migotał /bo komplementarne,
a ja właśnie wolę to brzmienie/; chyba pośpiech dnia i inne obowiązki
złożyły się na te ewidentne niedociągnięcia i wpadki; swoją drogą jest to
bezsenny czas dla mnie, więc wychodzi ze mnie zmęczenie - w święta
odeśpię - może... dziękuję za pilne czytanie, jestem dłużnikiem! :) J.S.

Opublikowano

Jacek Mucha.; Imiennikowi dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam! J.S.

EWA SOCHA.; przepraszam za rolę sprzątaczki-korektora, to oczywiste niedoróbki, przegapione;
skwapliwie poprawione; dziękuję za słowa uznania; są budujące! :) J.S.

Opublikowano

dzie wuszka.; "wczorajsze ślady" nie są zabrane bezpowrotnie, one się nie zatraciły, bo są nadal
widoczne w metafizycznym wymiarze, bo nic do końca nie ginie, tylko sublimuje w
inną jakość, formę; no i jest jeszcze o tych śladach pamięć, o ile jest pielęgnowana;
pozdrawiam Cię Joasiu najserdeczniej; ale proszę - nie dłub w moich wierszach jak
babce świątecznej za rodzynkami; jeśli nie przyjmiesz całego wiersza - będziesz
musiała go w całości odrzucić; Jacek S.

Opublikowano

Odrzuć zasłonę myśli Czy nie tak
porzucasz suknie bezwiednie niecierpliwie
wchodząc w pierwotny swój żywioł - Wodę
co ciebie pamięta i dobrze rozumie przylegając
ściśle w największym zaufaniu

Tak bliska muzyce
że się cała w jeden wodny warkocz zamieniasz
aby trwać w tej postaci
nieskończoną chwilę która Chwilą jest wody----- czy nie "która jest Chwilą wody"?

ona dzieci swe kocha i pozwala im wracać
- bo jest matką - do domu

Odrzuć zasłonę myśli W innych
ujrzysz się ścianach Drzwi
okna podłoga i stół złożone z dłoni
czuwających usłużnych Spoczywających--- trzy przymiootniki!!!! może czujnie usłużnych....
miękko na twoich kolanach
kiedy w ciszy odwracasz
wzrok w wewnętrzną stronę Nasłuchujesz
siebie jak struna wiolinowa na którą cień--- struna wiolinowa- stereotyp, psuje resztę!
gdy padnie o półton schodzi w głąb---- czy nie o pół tonu?!
Wibruje swym istnieniem
i wiąże dźwiękiem to wszystko---- bez "to"
co niewyrażone znalazło się na twarzy
w wysoką mroźną noc

Śnieg jaskrawo na drogach migota i płonie-----miogota? cnota?
ale słowo twoje to spłoszony ptak
co nie trafi do gniazda bo nigdy go nie miał
Zaufaj i nie myśl
i głowę rozdzwonioną połóż na ramieniu----- bez "i"
bo może to jest chwila-------- bez "jest"
której trzeba się poddać jak wodzie
kiedy słońce roztapia w swym okręgu
i poprzez wikliny z cicha
nawołuje

Byłaś wodą co chwili zdejmuje zmęczenie
obiecując rychłe odurzenie lata
Patrz
śnieg spływa zabierając z dróg wczorajsze ślady
pierwszego zielonego źdźbła już wypatruję
I ile w tym nadziei
bojaźni i drżenia
Budzimy się jak węże wyciągając szyje
całą skórą przylegli do nowego dnia------ te węże , więc "przyległy"
W jego światło wchodzimy
lecz wchodźmy ostrożnie

Przepraszam Panie Jacku, że dłubałem jak w cieście, ale habilitacji nie muszę pisać z wierszy!
Pozdrawiam.

Opublikowano

Eugeniusz De.; to nie "węże" - to my "jak węże"; pomnożenie 3 przymiotników też zostawię, jak i
nieco odmienne formy przypadków tu wytkniętych, a użytych na prawach licentia
poetica; poprawne formy w poezji nie zawsze poezji służą; :)))
dzięki wielkie za gramatyczno- semantyczny wgląd; jest pan nieoceniony, bardzo
pomocny w obiektywnym oglądzie zapisu tekstu;
ponownie serdeczne dzięki! J.S.

Opublikowano

jak na syntezę to dość rozbudowane :),
ale ja jestem "wierszny krótkodystansowiec" - z innej bajki:), może dlatego utwór wydał mi się nużący chociaż momentami ładnie lejesz tę wodę pn."W jego światło wchodzimy/
lecz wchodźmy ostrożnie":) - natomiast, gdy czytam go kawałkami, jest się na czym zatrzymać [ to oczywiście nie jest zarzut - raczej refleksja ogólna - Elegie Duinejskie też czytałam stopniowo:)]
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z "wężami" się zgadzam, bo wczesniej przeczytałem niby "węże wyciągające szyje" i stąd sugestia formy "przyległy". Jeczcze raz gratuluję wiersza, na którego długość i gęstość jeszcze mnie nie stać". Pozdrawiam.
Opublikowano

kalina kowalska.;" momentami ładnie lejesz tę wodę"; !!! :)))
i w tym jest właśnie sztuka - w "ładnym" laniu!;
to taki wiersz perswazyjny, jak muzyka relaksująca /w założeniu/;
dlatego tak szeroko rozłożony /mam nadzieję, że z tej kałuży można się wyrwać
a "synteza" - bo jest to w znaczeniu: scalać, łączyć, np. scalać rozbitą
osobowość, rozsypane - pomieszane znaczenia, ale też scalać się z otoczeniem,
światem, czasem;
J.S.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • masz problem  nie szukaj pracy za chleb ona sama cię znajdzie  jak będziesz głodny    nie dadzą wiele  ale i umrzeć będzie trudno    szukaj pracy  myśląc jaka będzie z niej frajda  coś nowego byle jaka  to  osiem godzin kieratu    a ty  ty jesteś stworzony do...   nie wiesz do czego  stąd problem  od tego zacznij    nie myśl o swoim wykształceniu możesz być każdym    pomyśl na początek o polityce  może to to    wielka  niczym nieskrępowana kasa  i nie oglądając się  idź tą drogą    co ty na to    może uda ci się polubić  lekko płynące pieniądze    7.2025 andrew  Sobota, już weekend Miłego wypoczynku   
    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...