Pies ogrodnika

[macia miszka]

Łapami wygrzebuje
ziemię spod jego nóg,
nozdrza chrapią nielitościwie,
kryształki potu zmieszane z
kwaśnym posmakiem łez
lądują na pokrytej licznymi
rodzynkami skórze,
oczy otworzyły się
na wieczny sen,
ochlapywanie śliną
nic tu nie da,
próbuje zlizywać
czubkiem języka
starczy naskórek,
przyszły następne,
próbują rozebrać
pana do kości,
odpycha
chce mieć ciało tylko
dla siebie
do niego należy
daje mu pokłon,
wygina swe cielsko,
macha uszami,
merda ogonem,
stoi i milczy
pilnując śmierci
aby nikt więcej
jego miłości
na wieki nie zbudził.