Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pamietam kształt twoich dłoni
kiedy muskajac moje
wręczałeś czterolistną koniczynkę

chwyciłam je wtedy mocno
chciałam zatrzymać na wieki
lecz została mi tylko ta koniczynka

która w rytm
kocha
nie kocha

po jednym gubi płatki

Opublikowano

To naprawdę twój pierwszy wiersz? Jestem szczerze zdziwiony, bo nie tak zazwyczaj wyglądają pierwsze utwory w naszym życiu. Wiersz nie jest głęboki, nie urzeka też formą. Przy moim upodobaniu do długich wierszy z długimi wersami już w ogóle nie rozumiem, czemu tak mi się podoba... :) Naprawdę, niezły początek, moim zdaniem.

Opublikowano

pamietam kształt twoich dłoni
kiedy muskajac moje
wręczałeś czterolistną koniczynkę - koniczynka, za słodko

chwyciłam je wtedy mocno -
chciałam zatrzymać na wieki - na wieki-kolokwializm, ponadto nie da się dłoni trzymac przez wiecznośc
lecz została mi tylko ta koniczynka - ile czasu upłyneło od wręczenia koniczynki do odejścia ? Bo ileż można zyc z koniczynka w dłoni ?

która w rytm
kocha
nie kocha
po jednym gubi płatki

Napiszę tak - też jestem pod wrażeniem, no chyba że to pierwszy wiersz osoby mającej 45 lat - to już nie pisac. Nie jest to arcydzieło - szczerze- jest naiwne, o chłopcu, którego już nie ma, a "koniczynka" jako symbol - nie.
Za to sprawne prowadzenie słów, pomysł wersyfikacyjny, z dodatkiem puentowego rytmu - próby oczywiście.
Myśle, że coś w przyszłości tego będzie. Ale nie pisac o chłopcach, sa poważniejsze tematy :)
Pozdrawiam.

Opublikowano

...od kiedy to talent pisarski jak każdy inny zależy od wieku ?Talent się ma ,albo nie i
wiek tu nic nie znaczy.Talent trzeba umiejętnie rozwijać i tyle.Pierwsze koty za
płoty.Jeśli to faktycznie debiut, to z całego serca życzę powodzenia.
Tematu też nie można nikomu narzucać, w trakcie doskonalenia warsztatu
autor sam zadecyduje o czym będzie pisał; może akurat o miłości...
Pozdrawiam serdecznie. EK

Opublikowano

Ja też uważam, że jak na pierwszy to nie ma problemu :) Mogło być gorzej.
Pisz o tym, o czym potrzebujesz pisać. O chłopcu też. W końcu to twoja sprawa.
Nie zakop sie tylko w dosłowności, oklepane metafory i wielkie ponadczasowe terminy, któreśmy wyssali już doszczętnie (miłość, aniołowie, serce itd.)
pozdr serdecznie
Weronika

Opublikowano

cukierek jakich wiele
uodporniłem się na takie blablanie

ty nie lubisz twardych mocnych dobitnych mięs

można powiedzieć jesteś wegetarianką literacką
jakich wiele
ja nie trzymam diety słowa


ale szkol się w twoim temacie
może nie będą to za jakiś czas takie słodycze


bywaj

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




bo żyjesz w świecie archaizmów które są takie przepiękne i nie chcesz ich zamieniać
kojarzyć z współczesnymi których jest pełno i są świetne odpowiedniki
to jest poezja współczesna dziewczyno a nie epoki nawinięte już na klisze i porozwieszane na ścianach historii z podpisami epok i ojców matek i dzieci tych epok

słów jest więcej niż języków
wiec korzystajmy nie tylko z mroku blasku złota kochania
a jeśli to zróbmy z tego coś naprawdę ostrego i ciekawego
Opublikowano

Ktoś kiedyś napisał, że jest tak wiele miłości, tak różnych, pomieszanych z nienawiścią, szaleństwem, pięknem czy zdradą... że samo słowo MIŁOŚĆ dziś już niewiele znaczy. Szczególnie jesli się je ciągle powtarza. I stanowczo jestem za niedosłownością!
pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




to chyba najtrudniejszy temat- bo wiesz, z perspekytywy czytelnika to mnie nie obchodzi co komu dolega itp itd- musisz tak operować słowem żeby wersy doszły do czytelnika, żeby je poczuł- pisanie o swoich emocjach jest trudne-bo to co wydaje nam się liryczne, smutne itp itd ,może byc nudne dla innych (nudne- czyli mało obrazowe;))

co do wiersza: nie ma patosu, a jak w pierwszym wierszu nie ma patosu to już jest zalazek czegos dobrego, dobrze ze jest czterolista kończyna-niby prosta symbolika, ale bardzo delikatna i niewyszukana- od takiego pisanai dobrzechyba zaczac;) co absolutnie nie do przyjęcia używasz jak dla mnie za dużo wytartych zwrotów, bardzo nie podoba mi sie : "chwyciłam je wtedy mocno/ chciałam zatrzymać na wieki"-ale to chyba kwestia wyczucia tzn czytaj czytaj czytaj i zrozmiesz o co mi chodzi:)

Pozdrawiam
Agata

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Łukasz Jurczyk Świetnie prowadzisz też narrację historyczną - Filip II narzucił greckim polis (oprócz Sparty) pokój, a one utraciły niezależność i muszą wędrować na Persje. A wszystko w ramach Związku  . Piękna poetyka przy tym . Pozdrawiam 
    • @Waldemar_Talar_Talar Twój wiersz ma charakter uniwersalny - brzmi jak opowieść, która świadczy o tym, że  przeszedłeś przez życiowe lekcje i wiesz o czym piszesz. Pozdrawiam. :)  
    • @FaLcorN W sumie to dobra filozofia - czasem trzeba po prostu płynąć i nie walczyć z każdą falą. Takie podejście czasem naprawdę ratuje zdrowie psychiczne. Jest tylko jedno ale - ale co, jeśli ta fala prowadzi prosto na skały? Czasem warto wiedzieć, dokąd płyniemy. :)))
    • @tie-break Nie w każdym moim wierszu muszę podawać konkretne przykłady. Bo każdy z osobna tworzy historię, która jest spójna. W każdym takim wierszu podmiotem jest tzw. "Legatus mortis", istota demoniczna która jeszcze jako człowiek była powołana jedynie do cierpienia a nie życia. Jest to byt uwięziony między światami ludzi a demonów. Posłaniec śmierci i jej wierny piewca. I u mnie nie jest tak że wszystko jest bez sensu. Sensem jest umysł i jego potęga. Poznanie prawd i dociekanie do nich nawet jeśli miałoby to skończyć się obłędem lub zagładą. Uczucia są zbędne, liche i kłamliwe. To potęga rozumu ma spełniać rolę wręcz omnipotencką. Celem jest pojęcie bezsensu istnienia w ludzkim wymiarze czasu.  A zarazem zachowanie trwania myśli po wieczność. To trochę jak w modernistycznym pojmowaniu "nadczłowieka", lecz nie w wyższości klasy inteligenckiej(choć to też jest ważne). U mnie "nadczłowiekiem" jest ten który wie, że wszystko jest prochem, próżnią zawładniętą przez fatum od którego nie ma ucieczki. Ten który umie urządzić się jednak w tej pustce i trwać w niej aż do smutnego końca. Mając nadzieję na życie wieczne w postaci nie cielesnej czy duchowej a tryumfie myśli.
    • @Mitylene Bardzo dziękuję! Przepiękny komentarz, jestem nim zachwycona. Pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...