Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w dolinie rzeki, którą zwą tu Orzyc
Boh jakiś ziemię próbował księżycem
orać, boć łąka może jeno chorzyć,
aż woda naszła i tak Bagienice
po dziś tu stoją, a Boh poblask puścił
i szkoda tylko po robocie, już ci,

w dolinie rzeki, nocą jedne gwiazdy,
miały być ziarnem, lecz na niebo poszły,
toż i siemieniem może być i każdy
gdy w bagno plumknie, po nim pień wyrosły
ni w ząb czy oko zielem ducha puści,
bo szkoda tylko po umarłym, już ci,

w dolinie rzeki sucho się zrobiło,
widać Boh nowe chce uczynić cuda,
lecz co też można dobrego i siłą
zrobić gdy jeszcze co się tam nie uda,
toż Boha przykład na domysły wszelkie
byś sam gdzie nie spruł Bagienice Wielkie.


--------------------------------------------------
od autora:
Bagienice Wielkie – wieś w pow. przasnyskim, w pobliżu Chorzel. Nazwa wsi przez swą końcówkę – „ice” wskazywałaby na przynależność do grupy nazw rodowych. Ze względu jednak na imię "Bagno", jakie musiałby nosić założyciel rodu, należy raczej przyjąć topograficzne pochodzenie nazwy. Wieś położona jest w bagnistej dolinie Orzyca, która dopiero stosunkowo niedawno została podsuszona i właśnie to naturalne bagno dało nazwę wsi.

Opublikowano

"Boh jakiś ziemię próbował księżycem
orać, boć łąka może jeno chorzyć,"

te dwa wersy mi się spodobały, ale raczej całość mi nie podchodzi, rzecz gustu oczywiście.

pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no to się możemy popluskać, hi - bagienko niczego sobie, choć w części już wysuszone, odgłosy wszelkiego wodnego - dzikiego ptactwa i zwierza innego, przede wszystkim - łosi dość tu
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Witku, ja w niepołomickich bagnach spędziłem naście lat temu 2 doby, bom jak wlazł to nie wiem, ale wyleźć mogłem już tylko wpław, tak mnie zdradliwe kępy zwiodły! To tylko potwierdziło moje przekonanie do gór, bo skała to skała.
A Twoje Bagiennice są wielkie Twoją muzą - ot co! Jest klimat, jest księżyc poezji, można w tym wierszu chodzić.
Wyjaśnij mi tylko, czemu raz piszesz Boh z dużej litery a raz z małej i robi się z Niego bożek?? J.S.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tam chyba miała być górnolotność.  Podoba mi się dom z niczego wydobyty. :)
    • @Alicja_Wysocka   i co takiemu fachowcowi można zrobić :)   teraz w telewizorze leci polski film - poszukiwany, poszukiwana.   była scena w której żona mówi do męża: " zabic cię kretynie to mało".   nic nie sugeruje, ale........   Aluś, nie denerwuj się :)         @huzarc   jak zwykle świetny komentarz. dziękuję.       @KOBIETA   i tutaj się z panią, Pani Kierowniczko zgadzam - miłość jest ponad ciemnością !!!!!!   dziękuję Dominiko :)))))      
    • @huzarc   odpowiem  na postawione pytanie wg. własnego rozumienia wiersza. w świetle dziedzictwa Twojego Ojca, możesz zostać kimś, kto łączy dwa światy : Realistą i Budowniczym Dziedzictwo Ojca : Twoja "metryka" daje Ci głęboko zakorzeniony realizm. Strażnikiem Pamięci i Tłumaczem Dziedzictwo Ojca : Wiesz, jak szybko zapomina się o pracy pokoleń. Człowiekiem Wolnym i Świadomym Dziedzictwo Ojca : Twój Ojciec wywalczył dla Ciebie najważniejszą rzecz - możliwosć wyboru.   konkludując. z taką metryką możesz zostać nie tylko "mądrym Europejczykiem", ale Europejczykiem Mądrym o FUNDAMENTY. masz siłę i doświadczenie pokolenia, które zbudowało   wszystko, a to w nowoczesnym świecie staje się coraz rzadszym i cenniejszym kapitałem.   bezcennym !!!!
    • Pijanym krokiem przeszedłem Rubikon. Usiadłem na brzegu zanurzając oczy w bezkresie zimnego nieba. Wspomnienie lata rozbija się o chmury wyrzutów sumienia.   Widzę twój beztroski uśmiech rozproszony teraz między kroplami jesiennego deszczu. Spojrzenie rzucone ukradkiem, wbrew sobie, zawieszone w próżni.   Chciałbym ich dotknąć, a potem oprawić w ramkę z wiśniowego drewna. Drżącymi palcami złapać ostatnie słowo, zjeść je z gryczanym miodem i odlecieć z kluczem dzikich gęsi.
    • @Migrena  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Listopadowe mgły pochłaniają światło …ale miłość ?! Ona jest ponad ciemnością, czasem i przestrzenią :) ślicznie napisałeś Migrenko ! I to nie jest nic ! To jest wszystko ! :) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...